As the Light Lies (Scholar Series #1)

Chapter 20

Chapter 20

"A-Andrius..." I said between my nervousness, hands and chin were shaking, tears started boiling in my eyes.

Nanatili siyang nakatayo at tikom ang bibig matapos ko siyang tawagin. Kitang-kita ko ang gulat at sakit sa mga mata niya.

There were already tears on the layers of his eyes, but they didn't fall.

"N-No! K-Kung ano man ang iniisip mo ngayon nagkakamali ka..." I placed my hands level with my chest as I stared at him with the eyes I always used to comfort, to seduce him but it did not work.

Sinubukan kong lumapit sa kaniya, ngunit sa bawat hakbang ko palapit sa kaniya ay siya rin namang paghakbang niya paatras para mapalayo sa akin. Unti-unting nadudurog ang puso ko dahil sa nakikita ko.

Para akong mababaliw.

Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko habang pinapanood siyang umiyak, umiling, lumalayo na parang diring-diri at galit na galit sa akin.

"W-Why?" His voice broke.

"H-Hindi! I ... I didn't..." Hindi ko maituloy ang aking mga salita.

Parang nilalamon ako ng kung ano. Nanginginig ako. Kinakabahan. Natatakot. Na siyang hindi ko alam kung saan nagmumula.

My chest hurt, literally.

Napahawak ako sa dibdib ko. I can't properly breathe. The trauma Tyron caused me is still here. Pakiramdam ko ay hawak niya ako.

'Yong higpit ng braso niya.

'Yong pagkakapiit ko.

Nakakanginig. Nakakatakot.

My lips and my eyelids are shaking. My eyes were asking for help as I looked up to Andrius.

His eyes are full of judgment.

I shook my head and tried to compose myself but it didn't work.

"Please ... Calm down. Magpapaliwanag ako. Hindi ganito ang nangyari please ... Makinig ka muna sa'kin..."

"Explain?!"

Halos tumalsik ako sa lakas ng pagsigaw niya. Nakakatakot sya. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nawawalan ng lakas, sa pag-iyak ko ba? O sa pagsigaw niya?

Dahan-dahang nanghina ang mga tuhod ko.

"Para saan pa?! Para saan pa, ha?!" Paulit-ulit na bulyaw niya.

Patuloy na pinunit ang dibdib ko. With that ... he forgot the thing I disliked.

He ... He shouted at me.

Inangat ko ang aking mga mata sa kaniya at huli ko ang dumaang pagsisisi sa kaniyang mga mata. Parang gusto niyang lumapit sa akin at yakapin ako, pero kapag naaalala niya ang labi kong nakadampi kay Tyron, kinukuyom niya na lamang ang kamao, nanginginig, nagpipigil ng galit.

He's looking at Tyron with gritting teeth and tightened fist, na parang kung hindi lang ako nakatingin, mabubugbog niya ang lalaking nasa likod ko. Then his eyes switched to me, his eyes weakened.

Napahilamos siya sa kaniyang mukha at galit na galit na naglakad paalis.

Na-alarma ako sa ginawa niya kaya tumayo ako para habulin sya.

My chest pounds so heavily and loudly. No, hindi kami rito matatapos.

We'll end, never.

"Dion! Please!" Sigaw ko nang makalabas pero hindi niya ako nililingon.