As the Light Lies (Scholar Series #1)

Chapter 29

Chapter 29

I hugged myself as the cold wind from the sea covered me. Pagkatapos kong mapagtanto ang mga bagay-bagay, napagisip-isip ko munang mapag-isa.

I told Patricia I had left something in the cottage, but that was honestly my excuse. Hindi ako bumalik doon. Gusto ko lang makatakas kanina.

Hanggang dito ay naririnig ko pa rin ang mga tawanan at tilian nila. Medyo malayo at medyo madilim ang kinatatayuan ko ngayon kaya alam kong hindi nila ako rito makikita.

I stared out into the glimmery ocean distance as my feet sank and squished into the wet sand at the edge of the waves. I inhaled, breathing the warm and salty ocean breeze. I dug my feet in deep, then closed my eyes for a moment. The sensation itself is so great. Sinking and being covered, like the earth is feebly trying to give me a hug.

"Bakit nandito ka? You won't join them?" My brows immediately furrowed when I heard that voice so I looked behind me then I saw Tyron, walking towards me with his hand sunk in his pockets.

Huminga ako ng malalim bago siya sinagot.

I lifted my right brow.

"E, ikaw? Ba't ka nandito? Kanina ka pa wala roon, ah?" sagot ko. Nakatayo na siya malapit sa gilid ko at pinapanood ang dagat.

"So kanina mo pa ako hinahanap?" malisyosong tanong niya kaya naman ay pinagsingkitan ko siya ng mata pero tinawanan nya lang ako!

"Hindi kita hinanap. Bakit naman kita hahanapin?"

"How could you say that I haven't been there lately?" pag-uusisa nya sakin. He's biting the inside of his cheeks to stifle a smile. Hindi ako nakasagot at napalunok na lang nang ma-realize ang sinabi ko.

I'm out of words so he playfully snapped his fingers near my face, teasing me. "Simple. That only means ... you are really looking for me." He shook his head then smirked.

Dapat pala ay hindi ko na lang sinabi na kanina pa siya wala roon. Lumaki lang tuloy ulo!

"Napansin ko lang. Ngayon ko lang din naalala kasi nakita kita!" I tried to defend myself.

"You just said ngayon mo lang din naalala so ibig ngang sabihin, hinanap mo pa rin ako."

Napa-irap na lang ako. Huli nya talaga ang pikon ko!

"Wala ako sa loob ng korte, ha!" tinaas ko ang mga kamay ko at umaktong inaaresto. "May panama ba ako sa mga sasabihin mo?! Mukhang lagi kang may baon, e!" umirap ulit ako.

"Ba't ka pala napadpad dito?" masungit na tanong ko.

"Aside from my feet brought me here. What do you think of other reasons?"

Napa-irap ako na naman ako. Tanong ko tanong rin ang sagot. Ang ayos niya talaga kausap! We were surrounded by silence for a moment until I just heard him ask. "Wala kang balak bumalik doon?" si Tyron.

"Masyadong maingay doon." sagot ko. Kahit hindi naman talaga iyon ang dahilan kaya ako umalis.

"Ikaw? Wala ka bang balak pumunta doon?" Binalik ko ang tanong niya.

"Kapag may balak ka na siguro," sagot niya.

Tumawa ako at umiling. "Abogadong walang sariling desisyon." bulong ko pero sapat lang para marinig niya.

"Naaawa ako sa'yo, e." Kaagad na nanlaki ang mata ko dahil sa sinabi niya. Napaka-yabang! "Kapag umalis ako dito, wala ka ng kasama." He then shrugged.

"Ang kapal ng mukha mo, Tyron!" Bulyaw ko at sinuntok siya sa braso pero mabilis syang nakakailag kaya hangin ang sumasalo sa kamao ko. "E, kanina pa nga ako rito mag-isa! Um-epal ka lang sa moment ko!" I yelled.