GONE WRONG (Gone Series 1: Summer Aine Quin)

Kabanata 10

"Attorney? Kape po."

Aya ni Ria bago ibinaba sa mesa ko ang tasa ng mainit na kape. Agad na napakurap ako dahil doon at nginitian siya. Sumimsim ako doon saka napabuntong-hininga ng malakas.

Magdamag yata akong gising at pinipilit na basahin ang mga papel sa harapan ko. After Zacharias said those words, hindi ako makatulog ng maayos at nag-ooverthink ako ng mga bagay bagay.

Inis na ibinaba ko ang mga papel na binabasa ko at pasalampak na umupo sa couch. Pang-ilang araw na ba? Ah. Three days. He hasn't returned my calls or texts for three days. He's also not showing up for lunch with me at my office.

I don't know why but I miss his presence. Ramdam ko tuloy na parang iniiwasan niya ako. When my phone rang, I almost leapt from the couch to see who was calling. When I saw my Father's name on the screen, I was a little disappointed. I picked up the phone right away.

[Samsam, I'll have a meeting on Hongkong tommorrow. My flight is scheduled for today. Pwede ba muna na sa bahay ka para bantayan ang Mama mo? The private nurse is having a bad time anak.]

I get worried right away. "Of course, Daddy. Please take care and take your vitamins." Bilin ko sa kaniya.

On the other line of the telephone, he laughed. [It's ok. Don't be concerned about me. Be concerned about your mother.] He took a pause before continuing. [I'm starting to think she doesn't know who I am anymore.]

Nalungkot ako sa sinabi niya. Kahit nga ako parang hindi niya na kilala. "Let's not be worried, Daddy! Just be careful, okay? Please contact me as soon as you arrive." Pinasigla ko ang boses ko.

He sighed. [ I love you, Samsam.]

"Love you too, Daddy." Pagkatapos ay ibinaba na niya ang tawag. Agad akong tumayo mula sa couch at kinuha ang bag ko.

"Ria." Tawag ko sa kaniya na busy sa pagtatype sa desktop.

"Yes, Attorney?"

"Uuwi muna ako ha. I have to look after my mother. If there is an emergency, please contact me." Mabilis na sabi ko at kumaway sa kaniya.

Agad na lumabas ako sa opisina ko at dumiretso sa nakaparadang kotse. I immediately drove off. This week is going to be a little hectic for me because I have to send the amendments to my clients and then finalize them before submitting them to the court. Because of the heavy traffic in Manila, I traveled for approximately 45 minutes.

Agad akong pumasok sa loob at nakita ang isa sa mga kasambahay namin.

"Si Mama?"

Magsasalita pa lamang siya ng makarinig ako ng tunog ng pagkabasag na bagay at sigaw.

"AHH! LAYUAN MO AKO! ILABAS NIYO SI LUKE! PARANG AWA NIYO NA! ANG ANAK KO!"

Agad na nanlaki ang mga mata ko at agad-agad na umakyat papunta sa kwarto nila Daddy.

When I opened the door, my heart clenched when I saw my Mother holding my brother's picture frame and holding a piece of a broken vase on her left hand. Nakita ko ang private nurse niya na takot na takot na nasa gilid.

Agad na tumingin si Mama sa akin at nanlisik agad ang mga mata niya.

"IKAW! ALAM MO BA KUNG NASAAN ANG ANAK KO? LUKE ANG PANGALAN NIYA!"'

Tinatagan ko ang loob ko kahit nanghihina na ang tuhod ko dahil sa nakikita kong kalagayan niya ngayon. Sinenyasan ko agad ang nurse niya na lumapit sa direksyon ko. Agad naman itong tumakbo. Ibinaba naman ni Mama ang hawak na bubog at niyakap ang frame ng kuya ko. Sumisikip ang dibdib ko ng hinagkan niya ito at pinunasan.