İstanbul Beyefendisi /Yarı Texting

İST. B/30

Boncuk gözlerine daha önce hiç bu kadar yakın olmuş muydum?

Bu adam yakından daha mı güzel geliyordu gözüme?

Kollarında düşüp kalmama ramak kalmış olabilirdi fakat bütün bedenim ayakta kalmak için savaşıyodu.

Dudaklarımız arasında bir nefeslik mesafe olduğunu söylemiş miydim?

Gözlerimi dudaklarından çektiğimde onun gözlerinin adresi de dudaklarımdı.

Öp be çocuk!

Öp de sende kurtul bende.

Belimdeki eli sıkılaştığında bir elimi göğsüne koydum. Kalbinin atışlarını hissedebiliyordum.

İnanabiliyor musunuz?

Kapısında iki yıl beklediğim kalp ellerimin altında atıyordu.

Dudaklarımdan ayrılan gözleri gözlerime indi.

"Yiğit." Dedim.

Tekrar dudaklarıma baktı.

Bir adım at be çocuk. Sen bir adım at da ben dört nala koşayım.

Derin bir nefes aldım. Nefesimi bıraktığımda nefesim dudaklarına çarptı. Aramızda daha fazla mesafe kalmamış olmasına rağmen kendisine çekti.

Nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle elimi yanağına koydum. Yeni uzamaya başlayan sakalları parmaklarımın altındayken zaman çoktan durmuştu.

Attığım adıma karşılık vermesini bekliyordum sadece fakat inadına hiçbir şey yapmıyordu. Eğer karşılık vermesse akşam yaşayacağım iç savaşı düşünemiyordum bile.

Şuan buldunduğumuz pozisyon dışarıdan nasıl görünüyordu bilmiyordum. Ne gariptir ki utanmıyordum da. Hatta birisi böyle fotığrafımızı çekse daha sonra elime verse teşekkür bile edebilirdim.

Gözlerini hiç kapatmadan, kırpmadan, benimle savaşıyormuşçasına gözlerimden ayırmadı ve alnını  alnıma yasladı.

Boncuk gözleri sabah kadar oturup izlenmelikte fakat içimdekinin de bir kalp olduğunu unutmamalıydım.

Gözlerimi kapattığımda elimin altındaki sakallarını okşadım.

Burnu burnuma değdiğinde gülümsedim.

Ellerim eminim ki titriyordu fakat içimde horon tepen kelebekleri o kadar çok hissediyordum ki onları hissedemiyordum.

Dudaklarını hissetmeme ramak kaldığını biliyordum ve ben buna kendimi hazırlarken arkamızdan gelen yalancı bir öksürük sesiyle gözlerimi açtım.