İstanbul Beyefendisi /Yarı Texting

İST. B/38

"Kızım geçsene yerine." Diyen hocanın suratına nasıl bakmıştım bilmiyordum fakat bir daha konuşmamıştı.

Yiğit'in gözleri beni bulurken yüzündeki gülümseyiş soldu. Ona bir kez daha bakmadan yanındaki kıza baktım. Yeni mi gelmişti sınıfa?

Oturacak başka yer mi kalmamıştı?

Sınıfta gözlerimi gezdirdiğimde tek yerin Mete'nin yanı olduğunu görünce bir kez daha canım yandı. Mete'nin yanına oturmam gerekeceğini bile bile yanına mı oturtmuştu o kızı?

Bir kez daha o tarafa bakmadan bana pişkin pişkin sırıtan Mete'nin yanına yürüdüm.

Ben fazla abartmıştım demekki bizi.

Olmayan bizi...

Mete'nin yanına oturduğumda "hoşgeldin güzellik" diyerek dalga geçti.

Cevap dahi veremedim.

Tırnaklarım etimi yarmışcasına canım yanarken yumruklarımı sıktığımı bile daha yeni fark ediyordum.

Avuçlarımı açıp baktığımda tırnaklarımın kestiği yerlerde biriken kan izlerinin üzerine bir damla gözyaşım düştü.

Sadece aptallığımaydı bu gözyaşı. Kendi kafamda kurduğum saçma hikayelereydi.

Ellerimin üzerine koyulan peçeteyle kafamı Meteye çevirdim.

Parmağı gözyaşımı sildi. Geri çekilmek istesem de hareket edemedim.

Neydi bu içimi yakan şey?

Sadece hayal kırıklığı.

Her şeye yüklenmiş saçma anlamların kalbime batan kırık parçaları.

Kollarımı sıraya koyup üzerine yattım. Ne birisiyle konuşmak istiyordum ne de bir şey yapmak. Bir an önce akşam olmalıydı ve eve gidip uyumalıydım.

Mete üzerime hırkasını bıraktığında onun olduğunu koyar koymaz anladım. Gözlerimi dahi açmadım. "Çek şunu üstümden."

Parmakları yüzüme düşen saçımı çektiğinde gözlerimi açtım. O üzerime eğilmişken kendimi söylenmeye hazırlıyordum ki "seninki buraya bakıyor." Dedi ve göz kırpıp uzaklaştı.

Beter olsun!