Chapter 5

217 14 3
                                    

Chapter 5:
That Girl

Pol's POV

It's already 7:45 in the morning but I still want to lay down here in my bed. Wala akong ganang pumasok. Wala din naman akong gagawin doon, wala rin naman akong mga kaibigan, at wala talaga akong balak magkaroon ng kaibigan.

7:30 AM nagsisimula ang klase namin, late na ako nito. Pinilit kong bumangon at maligo para pumasok sa school. I feel so lazy this past few days but still I have a dream to pursue, I want to be a professional licensed Dentist.

Ayos diba, ako nalang yata ang tamad na may pangarap sa buhay.

Hindi ko hilig ang makihalubilo sa mga tao, hindi ko na hilig ang magkaroon ng mga kaibigan dahil isa lang naman ang pakay nila saakin, yun ay ang pera at mga luho na kailangan nila para sa mga sarili nila.

Madami din naman akong mga naging kaibigan noon, mababait sila nung una, napapakisamahan ko pa nga eh, but that was before, it's not the same as it was.

Birthday ko noon at nagkayayaan kaming magkakaibigan na mag-celebrate ng birthday ko dito sa bahay. Ang saya saya dahil mga kabigan kong tinuring ko ng mga kapatid ay kasama kong mag-cecelebrate ng birthday ko.

Mainit na yakap ang sinalubong ng mga kaibigan ko saakin, hanggang sa pumasok na kami sa loob ng bahay namin at dun na naghanda, makakainom kami ng alak ngayon kasi wala sina Mom at Dad ngayon dito sa bahay. They are always in work, the don't have a time for me. It's my birthday and they are not even here to greet me and give me the warmest hug and the sweetest words that I want.

Masaya kaming mga magkakaibigan na umiinom ng alak na kinuha ko sa kitchen namin, nang maubos ang alak muli akong bumalik sa kitchen upang kumuha ng panibago.

Pagdating ko sa sala kung saan kami nag-pa-party party, nakita ko yung mga kaibigan ko na galing second floor at dali daling bumaba hawak hawak ang mga alahas nila Mom at Dad.

They didn't notice me because I was hiding behind that tall door with a long curtain, nakita kong dali dali silang nagtatakbo palabas ng bahay.

Hindi ako makapaniwala na sarili kong mga kaibigan na tinuring ko ng mga kapatid ang siya pang gumawa saakin ng mga bagay na yun. Mapapalampas ko pa kung mga magnanakaw na hindi ko kilala ang gumawa nun pero... mga natitira kong pamilya ang siya pang trumaydor saakin.

Since that day, I started to hate birthdays, I started to hate everyone, I started to hate everything, I don't want to have a friends anymore, I don't want to interact and socialize to anyone. I don't trust anyone.

Dumating sina Mom and Dad na galing sa trabaho nang madatnan nila akong umiiyak sa gitna ng sala habang nakayakap sa sarili kong mga tuhod.

Nakakalat na mga baso, magulong mga gamit ang nagkalat.

They asked me what happened but I didn't have the courage to answer that question.

Kung hindi dahil saakin, hindi sana mangyayari ang lahat ng 'to. It's not just a simple jewelry that you can buy in any jewelry shop, my grandparents gave it to my parents before they passed away in a car accident. Those jewelries has a sentimental value for them.

Sinula nung araw na yon, hindi na ako nakakausap nila Mom ng maayos, siguro dahil na rin sa nagawa ko?

Hanggang ngayon ganun parin ang trato nila saakin, malamig at walang ganang pakikitungo.

Gustong gusto kong humingi ng tawad sa kanila, pero paano ako makakahingi ng tawad sakanila kung hindi naman nila ako pinapansin? Ni hindi nga nila magawang batiin ako sa birthday ko eh.

Since ako ang nag-iisang anak, nag-hire pa sila dati ng katulong para may tagalinis ng mansion, ginawa ko ang lahat para mapaalis ang katulong dahil sa pag-aakalang baka may kunin nanaman silang gamit sa mansion namin at ako nanaman ang sisisihin nila.

Ginawa ko ang mga bagay na iyon para lang mapansin ako nila Mom at Dad, sa pagbabakasakaling pag napansin nila ako ay masusubukan din nila akong kausapin at tanungin kung bakit ko ginawa ang mga bagay na iyon, nang sa ganun ay masabi ko din sa kanila na sorry.

I miss those days na umaga palang gigisingin na ako ni Mom para kumain ng breakfast kasama si Dad.

Psh, those memories are still vivid my mind. I want to forget those things, but how?

Hala anong oras na, Im super late to go inside school. Binilisan ko ng gumalaw, binilisan ko ng maligo, mag-toothbrush, magbihis.

I came up to school for around 8:30 AM. I was walking near our classroom when I saw a girl outside wearing a earphone. Mukhang matapang 'to ah, looks like she's having a bad time, I saw her fighting with the boys inside our classroom.

Mga bully ang mga lalaki sa classroom namin, at baka mapahamak lang siya pag nanlaban pa.

I tried to stop her by pulling her arms towards me, pero hindi ko naman sinasadya na mapalakas ang hatak ko sa kaniya. She unexpectedly dropped the books that she's holding and she fell out to the floor with me. Nakapatong siya ngayon saakin. Nakatitig siya saaking mga mata. Parang gulat na gulat. Nakahawak din siya sa dibdib ko pati na rin bandang baba ko.

All of my classmates started to yell, they are shouting with a high note. Sounds like "YIEEHH". Ugh pathetic.

Seconds after all of my classmates started to yell, Ms. Anne Lee Rais, our teacher, came up.

"Mr. Fernandez, mukhang napakaaga mo naman para sa klase ko bukas" she started, as if I care.

I didn't answer her, I just look at her in the eyes.

"Stay outside, at samahan mo si Ms. Bartolome dito sa labas, punishment niyong pareho yan." the last word she said. And as usual, I'm not making any noise, but this girl beside me keeps talking and talking, and I find it cute.

She looks so innocent. Cute eyes, long hair, white skin and a cute voice.

All she did was to talk and talk and talk and talk. I just answer her by my physical gestures, like tatango ako pag may sinasabi siya. I didn't even ask her to do those things, maybe she's just friendly.

After a few minutes, we hear a loud ring of a bell. So basically it's already break time. I don't usually go to cafeteria to have some snacks because I am not that kind of a person that is always hungry.

I went inside of our classroom with this girl named Ely. She's friendly. But then again, I don't want to have a friends or any people to come in my life.

Not anymore.

I just lay down to my desk, and pretend to sleep.

The seat mate of Ely is so noisy, she keeps on talking about what happend a while ago. Ano ba yan, ayoko ng maingay. Annoying.

While I am laying down to my desk, I suddenly remember the girl. Ely. She isn't the usual girl wearing make up, wearing expensive clothes, and making friends with the sultry girls. I can see that she is just a simple girl that wants to have some simple friends.

That girl.

Cute.

-----

End of Chapter 5.

Thank you for reading! ❤

Te AmoTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon