GECEYİ KURTARMAK

14.05.21
***
İkinci kurgumla sahalardayım. 👻
Bu kısmı atlamayınız, gelecek bölümlerden birinin alıntısıdır.
İyi okumalar!!
***

"Kurtuluş!" diye bağırdım arkasından durması için. Bir an durmayacak sandım ama durmuştu.

Durduğunu görür görmez yanına koşar adım gittim. Kalbim de hemen peşinden koşturuyordu. Kalbim ona mı gitmek istiyordu? Kalbim onunla mı gitmek istiyordu? "Ben değilim, yemin ederim," diye konuştum nefes nefese. Ses tonumda çaresizlik ve bir iftiranın kalıntıları vardı. Bana inanmalıydı, kimse inanmıyorsa o inanmalıydı. "Kurtuluş, ben değilim inan bana." O inansa yeterdi, şüphe etse bile yeterdi.

Başını bana çevirince heybetli bedeninden bana doğru yayılan kötü duyguları hissettim. Sarıya çalan ela gözleri öyle öfkeliydi ki gözlerinin içinde yanıp kül olan siluetimi görebiliyordum. "Rana..." dedi tek nefeste. Adımın dudaklarından çıkmasıyla kalbim ardı ardına darbeler indirdi göğsüme. Fakat ses tonu adımı öyle kindar bir tınıyla söylemişti ki kalbimin ritmi korkuyla harmanlandı. Adımı söylemekten iğrenmiş gibi kıstı ela gözlerini. "Sen yoksun artık." Ondan duyduğum bu cümle canımı yaktı.

Nasıl bana inanmazdı?

Yüzümdeki ifade donup kaldı ama hala içimde kendini inandırma umudu vardı. "Ben değilim, yemin ederim, o ben değilim," diye fısıldadım. İnanması için yalvarıyordum adeta. "Ben yapmadım!" Fısıltım yaşadığım hisleri kuşanmıştı. Ellerim ona uzanmak istiyor gibi havalanmıştı.

Kemikli yüzünü yüzüme doğru eğdiğinde bir an göz kapaklarını yumdu dayanamıyormuş gibi ardından tekrar araladığında orada, gözlerinde kıyımı gördüm. Bana kıyacaktı. "Bundan sonra karşıma çıkma," dedi sesinin tonu kızgın alevlere sahipti. "Bundan sonra geçtiğim yola çıkma, gözüme gözükme." Onun dilinde bu ne anlama geliyordu? Yüreğim acımaya başladığında birbirinin aynası olan gözlerimiz buluştu. "Ben..." diye fısıldadığımda kesti sözümü.

"Senin gözlerin gözlerime değerse bir daha," durup başını eğdi, sert çehresinde ki iğrenen ifade dalga dalga büyüyordu. "Cehennemin olur yakarım seni." Yüreğimde ki acı öyle büyüdü ki bir an yandığımı sandım. Fakat zemheriyle yanıyordum, cehennem soğuğunda.

Sonra arkasını dönüp gitti. Bir daha bana değmesin dediği gözlerimi taktım yoluna.

Beni orada küçükken beraber oynadığımız sokakta bıraktı. Beni orada bana inanmayan her şeyle bıraktı. Kalbimin derinlerinden yükselen sesleri duyordum. Kalbim bin parçaya bölünüyordu. Kurtuluş beni arkasında kırılmış, küçülmüş kalbimle bıraktı.

Küçükken demiştim ona. 'Kurtuluş, sen gidersen kalbim küçülür, yok olur,' demiştim.

Ve Kurtuluş gitmişti.

***