მიყვარდი

თავი 37

გავიდა ერთი თვეს, ზაფხულის ბოლო თვე იყო ძალიან ცხელოდა, მუცელი ძალიან გამეზარდა და სიარულის მიჭირს, თავისუფლად ვერ ვწვები, ფეხსაცმელსაც ვერ ვიცმევ. ამ ზაფხულს გადავწყვიტეთ მე და ჩემი მეგობრები დასასვენებლად რაჭაში წავსულიყავით, ხოდა დღეს ვაპირებთ წასვლას, რაჭა ხომ ულამაზესი იქნება იქაური მშვიდი გარემოთი ყველა ისიამოვნებს და დაისვენებს. ახლა ჩემ ჩანთაში ტანსაცმელებს დათო ალაგებს და მე მას ვუყურებ, მე ვზარმაცობ ადგომას არმინდა ამ სიცხეში ყველაფერს დათო აკეთებს, ალბათ ბოლოს ბავშვის მოვლა მას მოუწევს. დათომ მორჩა ჩანთების ლაგებას და თავის დიდ მარშუტკაში ჩადო, ანუ გაინტერესებს რა მარშუტკა? დათომ ისეთი განიერი და დაბალი მანქანა იყიდა, სადაც მხოლოდ რვა სკამია, ანუ ოთხი სკამი უკან ბოლოში, ოთხი კიდე ცოტა უკან, და ორი კიდევ საჭესთან ახლოსა, ძალიან ძვირი მანქანა აღმოჩნდა მაგრამ ჩვენ არგაგვიჭირდა მისი ყიდვა. მანქანა დაქოქა და ჩვენ მეგობრებს გავუარეთ, ლიზა და გიორგი ბოლოში ჩაჯდნენ, დემეტრე და ნანა ცოტა ახლოს, მე დათოსთან ერთად საჭესთან ვიჯექი. დათომ მუსიკა ჩართო და ყველა ვუსმენდით, ბევრი გზა ვიარეთ და ყველანი დაღლილები ვიყავით. ზოგჯერ ვსაუბრობდით და ბევრ ამბებს ვიხსენებდით, ზოგჯერ კიდე ვმღეროდით და ასე გაგვყავდა დრო ჩვენ. ძლივს როგორც იქნა რაჭაში ჩამოვედით, ბავშვებმა იმდენი გზა ვიარეთ და ბოლოს რაჭაში ქირით სახლი ვიპოვეთ, ძველებული სტილის სახლი იყო, როგორც ბატონობის დროს. ბავშვებმა უკვე შევარჩიეთ ჩვენთვის სასურველი ოთახი და მისაღებში შევიკრიბეთ, ყველა ვისვენებდით და ვფიქრობდით რა გაგვეკეთებინა. როგორც იქნა მოვიფიქრეთ, რაჭის ულამასესი ადგილების დათვალიერება და იქ სეირნობა გვინდოდა, სადმე წყაროს იქნება და ვისიამოვნებთ ამ ყველაფრის ყურებით. მე და ბავშვები გავედით გარედ და ფეხით სიარული დავიწყეთ, რაჭას ძალიან ბევრი ხეები ქონდა, მომწვანო ბალახები ამშვენებდნენ რაჭას. ბევრი ვიარეთ ყველანი გაოცებულები ვიყავით ამ სილამაზით, ბევრი ვიარეთ და წყაროს ვნახეთ, ძალიან კარგი და სასიამოვნო ხმა ქონდა. ბავშვებმა პლედი გავშალეთ ძირს და ჩამოვჯექით, გიორგი წყალს ქვებს უსვრიდა.
- გეყოს გიორგი - უთხრა ლიზამ.
- კარგი სიხარულო - გიოს ლიზას მიუჯდა გვერდით და ჩვენ შემოგვხედა, სიჩუმე დემეტრემ დარღვია.
- დათო ძმაო რამე სალაპარაკო თემა ჩავაგდოთ, რომ ყველა გავერთოთ.
- კაი მაგრამ საშიში არა.
- ეე რატო საშიში უფრო სახალისოა - ვუთხარი მე.
- ლილე გინდა ანდრიას შეეშინდეს?- მითხრა და ცალი წარბი აწია, ბავშვებმა სიცილი ატეხეს.
ბავშვები ძველ დროს ვიხსენებდით და ვხალისობდით, მე ხანდახან მარწყვს ვჭამდი და მათ ვუსმენდი, ჭამის გარდა არაფერი შემეძლო, არც საუბარი მინდოდა არც სიცილი ჭამით გართული ვიყავი.
- ლილე რამდენს ჭამ მოგვისმინე მაინც - მეუბნება გიორგი.
- ხო გისმენთ და რაგინდათ?.
- რამე მაინც მოყევი ტო - თქვა დემემ.
- აუ მე მშია, თვენ ილაპარაკეთ მე მოგისმენ - დათოს გაეცინა ჩემს ნათქვამზე, ბავშვებმა კი გამიღიმეს.