მიყვარდი

თავი 8

დათო:
დილით დემეტრე მაღვიძებს, რაუნდა ნეტა ამას ძილს რო არმაცდის.
- რაგინდა ბიჭო?.
- გაიღვიძე უკვე 12 საათია ტო.
- რა 12? რა მალე გათენდა.
- ადექი ძილისგუდავ, ძლივს გაგაღვიძე.
- კაი ავდგები.
ავდექი მოვწესრიგდი და ჩემთვის ტოსტი გავიკეთე, ჩემთან დემეტრე დაჯდა და ხელებით ნერვიულად თამაში დაიწყო.
- რა გჭირს ბიჭო?.
- აუ ტო დღეს სახლის პატრონმა დამირეკა, თუ ვინმეს არიშოვითო თქვენ მოგიწევს ნახევარი თანხის გადახდაო.
- დღეს მოდის?
- კი.
- ახლავე ვიშოვი ვინმეს.
- კარგი მეც მოვძებნი.
კიდევ ერთი ადამიანი გვჭირდებათ, რომელიც ჩვენთან ერთად იცხოვრებს და ბინის თანხა ნაკლები დაგვიჯდება. ვის ვუთხრა? მეტი მეგობარი არმყავს, უცებ გიო გამახსენდა ნეტა ის რასშვება? უკვე იშოვა ბინა? რამდენი ხანია არ შევუხმიანებივარ აბა დავურეკავ ვკითხავ. დავურეკე გიოს და ყურმილო აიღო.
"ალო შეჩემა, რასშვები?"
" ვა დათო, შე დაკარგულო რავიცი არაფერს გუშინ ჩამოვედი ბაკურიანიდან, შენ რასშვები?"
"რავი მეც მასე, გუშინ ჩამოვედი სოფელიდან."
"კარგია, ხომ მშვიდობა რახდება შენკენ?"
"რავიცი ბიჭო, შენკენ რახდება?"
"აუ ბიჭო, ძალიან გვიან ჩამოვედი ბაკურიანიდან და ბინა ვერ ვიშოვე, ყველგან ვეძებე და დაკავებული იყო ადგილები არქონდათ."
"ბიჭო მეც მაგისთვის დაგირეკე, მე და ერთი ბიჭი ვცხოვრობთ ბინაში და კიდევ ერთი ბიჭი გვჭირდება რომ თანხა ნაკლები დაგვჭირდეს, ხო მოხვალ ჩვენთან საცხოვრებლად?."
"კი რათქმაუნდა, მისამართი მომწერე და ახლავე ჩამოვალ"
გიოს მისამართი მივწერე და ჭამა დავიწყე, დემეტრე ტელეფონით სოც ქსელს ათვალიერებდა. როგორც იქნა ვიშოვე ვინმე, ჩვენ გადავრჩით მეტი თანხის გადახდისგან. დემეტრემ ტელეფონი გადადო და მომიბრუნდა.
- ძმა იშოვე ვინმე?
- კი ჩემი მეგობარია, ახლავე მოვა ძალიან სჭირდებოდა ბინა.
- კარგია, როგორც იქნა გადავრჩით.
კარებზე დაკაკუნეს დემეტრე ადგა მე გავაღებო, კარები გააღო და ბინის პატრონი შემოვიდა. ის ბინის პატრონი კაცია, შორიდან ეტყობა რო ძალიან მათხოვარი ჩანს.
- გამარჯობათ ბიჭებო, აბა რა გადაწყვიტეთ სხვა იშოვეთ თუ თქვენ გადაიხდით თანხას.
- ვიშოვეთ ბიჭი - უთხრა დემეტრემ.
- კარგია, ის ბიჭი როდის მოვა.
- ახლავე მოვა ცოტახანში - ვუთხარი მე.
ბინის პატრონი დივანზე ჩამოჯდა და ბიჭს დაელოდა, ჩვენ კი ვიჯექით და ბინის პატრონს ვუყურებდით სამარისებული სიჩუმე სუფევდა. კარებზე დაკაკუნეს და ისევ დემეტრემ გაუღო, აი გიორგის მოვიდა ბარგით ხელში და მე გადამკოცნა დანარჩენებს მიესალმა. ბინის პატრონს შეუთანხმდა და თანხა გადაუხადა, ის კაცი წავიდა და ყველანი ამოვისუნთქეთ ცუდი კაცი ჩანდა საშინელი გამოხედვა ქონდა.
- ბიჭებო ყუთების ამოტანაში დამეხმარეთ - გვთხოვა გიომ.
ჩვენც დავეხმარეთ და ყუთები მაღლა ავიტანეთ, გიოს თავისი ოთახი ვაჩვენეთ და ნივთების ამოლაგება დაიწყო, დალაგებას რო მორჩა ჩვენთან ერთად დაჯდა. დემეტრე ძალიან კარგად გაიცნო და დამეგობრდა, ერთმანეთს ძალიან კარგად გაუგეს.
- აქედან მხოლოდ შენ ხარ სამხატვრო აკადემის სტუდენტი ხო?- კითხა დემემ.
- კი ასეა, დათო რა მაინტერესებს აქ რატო ხარ? - მომიბრუნდა გიო.
- ანუ ძმა დიდი ამბავია, მე მინდოდა რამეზე მაინც ჩამებარებინა მასწავლებლებთან სიარულით ვერაფერს ვსწავლობდი, ხოდა ჩემმა მამიდაშვილმა რომელიც მხოლოდ სამედიცინო იცოდა კარგად და დამეხმარა სწავლაში ამიტომ ვარ აქ, რამეს მაინც მივაღწიე.
- გასაგებია ძმა, ლილე როგორა ნეტა? რამდენი ხანია არ შევუხმიანებივარ.
- ლილე ჩვენი გვერდით ცხოვრობს, ჩვენი მეზობელია.
- ვაა, როგორ მოხდა რომ თქვენ ერთ ადგილას მოხვდით?.
- ანუ სოფელიდან რო ჩამოვედი ლილეს სანახავად წავედი, და სახლში არ იყო დედამისმა ახალ ბინაში გადავიდაო და მისამართი მომცა მეც აქ გადმოვსახლდი.
- ვა რამდენი რამ მომხდარა, მოიცა ბიჭო გამოცდას რო აბარებდი ლილემ რანაირად ვერ დაგინახა?.
- აუ ბიჭო სულ შავები მეცვა, შავი კეპკა, შავი პირბადე და სათვალე ისე მცხელოდა ძლივს დავწერე ტესტები ლილეს კიდე კრიმინალი ვეგონე.
- აუ რა საცაცილოა, ლილემ იცის ეს ყველაფერი ახლა.
- კი ყველაფერი იცის, რო დამინახა ბევრი კითხვა გაუჩნდა და ვუპასუხე ყველაფერზე.
- ბიჭო არდაიღალეთ რამდენს ლაპარაკობთ - გვითხრა დემემ რომელიც აშკარად შეწუხებული იყო ჩვენი საუბარის მოსმენით.
- მე წავე ლილე ვნახო - თქვა გიომ და წავიდა.