მიყვარდი

თავი 20

ლილე:
უნივერსიტეტში წასვლა მოვასწარი, დასვენება იყო სტუდენტები გარედ იდგნენ. დერეფანში მივაბიჯებდი და ჩემთვის ვფიქრობდი დღევანდელზე ვფიქრობდი, ლუკას საქციელი მიკვირდა მას მე რანაირად მოვეწონე მე როგორც მეგობარს ეგრე ვუყურებ მას. ვფიქრობდი რა მეთქვა მისთვის მეც ძალიან კარგად ვხვდებოდი რომ მის მიმართ გრძნობები არ მქონდა. დერეფანში ლიზა შემხვდა, ის ძალიან მოწყენილი ჩანდა.
- ლიზა, რატომ ხარ მოწყენილი?.
- კარგ დროს მოსულხარ, მარტო მოვიწყინე?.
- მარტო რატომ ხარ?.
- ნანა არვიცი სად არის, დემეტრესთან ერთად გაუჩინარდა.
- ოჰ ეს გვრიტები - ვთქვი და ლიზას გაეცინა, ძალიან საყვარლები არიან დემე და ნანა.
- შენ რასშვები?, სად იყავი?.
- მე და ლუკამ გადავწყვიტეთ გაპარვა, ცოტა დასვენება გვჭირდებოდა სამსახურში ენერგით სავსე გვინდოდა შესვლა.
- მერე რატომ მოხვედი?.
- მას საქმე გაუჩნდა ტელეფონზე დაურეკეს და წავიდა, მე კი გადავწყვიტე ისევ აქ მოვსულიყავი.
- გასაგებია, გამეხარდა რომ მოხვედი.
- ჰო გოგო, მან სიყვარული ამიხსნა ძალიან დაბნეული ვარ.
- რა მართლა?, რა უთხარი.
- მე ვუთხარი დრო მჭირდებოდა ფიქრისთვის, არვიყავი გარკვეული ჩემ გრძნობებში.
- ლილე მის მიმართ რას გრძნობ?.
- ისეთს არაფერს, როგორც ჩემ მეგობრებს ეგეთი თვალით ვუყურებ მას.
- ასე გამოდის არგქონია მის მიმართ გრძნობები.
- ჰო ასეა, როგორც მეგობარი ეგრე ვუყურებ.
- სწორად მოქცეულხარ.
ცოტახანში ლიზას ერთმა გოგომ დაუძახა ჩვენი კურსელი იყო, ლიზა დამემშვიდობა და მითხრა ლექციების შემდეგ შემხვდებოდა მეც თავი დავუქნიე. ახლა მარტო დავხეტიალობ და სტუდენტებს ვათვალიერებ, უცებ დათოს მოვკარი თვალი მისი დანახვა ძალიან გამიხარდა, ის გაბრაზებული ჩანდა საშინლად გამოიყურებოდა. მე არვიცი რა მოუვიდა მას რამ გაბრაზა, ალბათ მისმა ძმამ ნერვები მოუშალა წავალ დავამშვიდებ. მე ძალიან მიხაროდა მას რომ ვხედავდი, გუშინ სახლში არ იყო ახლა მოვიდა. მასთან მივედი და გავუღიმე, მან არ შემომხედა ერთ წერტილს უშტერდებოდა. მას სხვამ თუ გაბრაზა ჩემთან რატომ არის ეგრე გაბრაზებული ჯავს ჩემზე რატომ იყრის, მივედი და მის პირისპირ დავდექი ამოიხვნეშა და უკან მოტრიალდა, მას რა მოუვიდა ჩემგან რამე ხომ არ ეწყინა?, გავბრაზდი რო მაიგნორებდა.
- დათო, რამე მოხდა? - ვუთხარი მას, ის კიდევ უემოციოდ იყურებოდა ხმას არ იღებდა მაიგნორებდა, ჩემ მოსვლაზე არანაირი რეაქცია ქონია ახლა კიდე უემოციოდ დგას და თავს მარიდებს. აშკარად ჩანს რომ რამე ეწყინა, ამიტომ იქცევა ასე, დათოს გვერდით მივუჯექი და მის სახეში შევხედე, მან ისევ თავი მარიდა ძალიან უჟმურად იყურებოდა, გავიბუტე ბავშვივით ტუჩი გადმოვბურცე და ავდექი იქიდან, წამოვედი მას კიდე არანაირი რეაქცია ქონია. კაფეტერიაში შევედი და ორი შოკოლადის ნაყინი ვიყიდე და დათოსთან მივედი, ერთი მას მივეცი მაგრამ არ გამომართვა არც მიყურებდა ის სხვა რამეს აშტერდებოდა, საერთოდ ცოცხალია? ან იქნებ ეგ მისი თოჯინა. ჩემ ფიქრებზე გამეცინა, ნაყინი ხელში დავუდე, მან ისევ არ შემომხედა გავბრაზდი ძალიან.
- დათო კარგი რა, რა დაგიშავე?.- მან ისევ არაფერი მიპასუხა, არვიცი რა ვაწყენინე მე ხომ ის დიდიხანი არ მინახია და არც გვისაუბრია. ჯანდაბა არვიცი რა ეწყინა მაგრამ აუცილებლად უნდა შევარიგო ის, მის ტუჩებს ვუყურე გაბრაზებული რო იყო ტუჩები გაბუშტული ქონდა და ძალიან უხდებოდა, მასთან ახლოს მივიწიე და მის ტუჩებს შევეხე ვნებიანად ვკოცნიდი ძალიან მსიამოვნებდა მის ტუჩებს რომ ვეხებოდი, დათოს ამყვა კოცნაში. არვიცი რატომ მაგრამ ყოველთვის ასე ვირიგებ დათოს, ის ჩემი მეგობარია მაგრამ ხშირად ერთმანეთს ვკოცნით მის შეხებაზე ძალიან ძლიერ რაღაცას ვგრძნობ ჩემი გული საერთოდ არ ჩერდება ძლიერად ფეთქავს, ტანჟი ჟრუანტელი მივლის, მე ახლა მის ტუჩებს ვკოცნიდი და ძალიან მსიამოვნებდა თავს დაცულად ვგრძნობდი. ცოტახანში თავები ავწიეთ ჰაერი რომ არ გვეყო, დათოს ჩანთა ავიღე და მას ხელი მოვკიდე იქიდან გავიქეცით, ის აშკარად გაოგნებული იყო ჩემი ქცევებით მაგრამ მე ახლა მასთან ყოფნა და საუბარი მჭირდებოდა. ჩვენ გავიპარეთ, მანქანა დავქოქე და პარკში დავიძარით. პარკთან გავაჩერე და მე და დათო ჩამოვედით და ბალახებზე ჩამოვჯექით. მე მას ვუყურებდი ის მე და მიღიმოდა, მას სიბრაზე გაუარა მეც გამეხარდა როცა ასე ბედნიერი ვხედავდი მას მიხაროდა.
- დათო, ჩემზე გაბრაზებული რატომ იყავი მითხარი გთხოვ?.
- ჯერ ის მითხარი გუშინ ლუკამ რომ მოგიყვანა საღამოს სახლში? ამ საღამოს მასთან რაგინდოდა, და მერე კაფეში სიყვარული რო აგიხსნა ეხლა ერთად ხართ ხო? მე რავქნა მოგილოცოთ?.
- რა ერთად ვართ?, რეებს საუბრობ?.
- აბა მე თქვენი საუბარი მოვისმინე.
- შენ ჩემი საუბარი მოისმინე? ბოლოს ლუკას რა ვუთხარი?.
- ბოლოს გამოვიქეცი იქიდან
- გაინტერესებს?.
- მითხარი რა უთხარი ასეთი.
- მე მას ვუთხარი რომ არაფერი ვიცოდი დაბნეული ვიყავი მან კიდე დრო მომცა ფიქრისთვის.
- ჰმმ, ლილე მის მიმართ რას გრძნობ?.
- არაფერს დათო, მე ჩემ გრძნობებში გარკვეული ვარ როგორც მეგობარს ისე ვუყურებ მას კი მოვწონვარ.
- გასაგებია, მე მაპატიე ცუდად რომ გავიგე.
- არაუშავს, მე შენ ყოველთვის გპატიობ.
- და რა მაინტერესებს, გუშინ საღამოს რატომ იყავი მასთან?.
- გრძელი ამბავია, მე სამსახური მჭირდებოდა ლუკას მამამ კი მას ერთი კომპანია გაუფორმა ის ახლა კომპანიას მართავს მე კი მისი ასისტენდი ვარ ამიტომ მომიყვანა.
- რა კომპანია?.
- სასტუმროს.
- ლილე და შენ იცი რომ სასტუმროს კომპანია და რესტორნის კომპანია მტრეები არიან?.
- კი ლუკამ მითხრა.
- და მერე?.
- რა მერე?.
დათომ ამოიხვნეშა, ის აღელვებული ჩანდა, შემომხედა და საუბარი დაიწყო.
- შენ საერთოდ იცი მამაშენი სად მუშაობს?.
- არა.
- ლილე ახლა ყველაფერს გეტყვი, მამაჩემი ხომ რუსეთში მუშაობს იქ ბევრი რესტორნის კომპანია აქვს, მან საქართველოშის შექმნა კომპანია რესტორნის და ბიზაჩემს დაუტოვა მამაშენის ჩვენთან მუშაობს ჩვენი თანამშრომელია, და ეხლა იცი გუშინ რატომ არ ვიყავი სახლში? ჩემი ძმა ჩამოვიდა და მან ყველაფერი ამიხსნა კომპანიების შესახებ კიდევ ერთი კომპანია შეუქმნიათ და მე გამიფორმეს გადატვირთული გრაფიკი მქონდა და სახლში ვერ მოვდიოდი, ახლა ხვდები რა აკეთებ? ჩვენი მტერის კომპანიაში მუშაობ.
- დათო მე მაპატიე, არაფერი ვიცოდი თქვენი კომპანის შესახებ.
- ხო ლილე ეგეთი რაღაცები ბავშვობიდან არ გაინტერესებდა.
- როგორი იყო შენი პირველი სამუშაო?.
- კლასიკურში თავს საშინლად ვგრძნობდი, სამუშაო კარგია არაფერი მიჭირს ეხლა სხვას დავუტოვე ცოტახანი მერე მე ვიმუშავებ როცა მეცლება მერე ის.
- კარგია და მე რავქნა ახლა მანდ რომ ვმუშაობ.
- გამოდი მანდედან, და ლუკას აუხსენი რომ შენი ადგილი აქ არარის.
- მადლობა რჩევისთვის და იმისთვის ყველაფერი რომ ამიხსენი.
- შენც მადლობა რომ არ დამიმალე.
- დათო, მუშაობას როდის აპირებ.
- ჯერ არვიცი როცა მეცლება, ლილე შენ რატომ დაიწყე მანდ მუშაობა?.
- ხომ გითხარი სამსახური მჭირდება თქო.
- მოდი მე დაგასაქმებ ჩემთან, ჩემი ასისტენდი იყავი მერე ყველაფერს რომ შეისწავლი მენეჯერად დაგანიშნებ.
- ლუკას მაგაც მეუბნებოდა.
- ლუკა მძღნერსაც ჭამდა.
- რა?.
- არაფერი, თანახმა ხარ?.
- კი.
- კარგია ახლა იქედან გამოხვალ და ჩემთან დაიწყებ მუშაობას.- ის ბედნიერი იყო, ძალიან თბილად მიყურებდა და მელაპარაკებოდა. ის მართალია მე მანდ არ უნდა ვმუშაობდე, ისინი ჩვენი მტრეები არიან, ლუკამ არ იცოდა ვინ იყო რესტორნის მმართველი რომ ცოდნოდა არ დამასაქმებდა. ოჯახური საქმესა მამაჩემის რესტორნის კომპანიაში მუშაობს თანამშრომელია მე კი მის მტრეების კომპანიაში ვმუშაობ არარის სწორი საქციელი, ახლავე გამოვალ იქედან და დათოს კომპანიაში ვიმუშავებ. უცბად დათოს ასისტენდი დამაინტერესდა, ნეტა ვინ ყავს ასისტენდად გოგო თუა? ჩემზე ლამაზი ხომ არა?.
- დათო შენი ასისტენდი გოგოა? - მან ჩემ კითხვაზე გაიცინა, მე მიყურებდა და იცინოდა.
- ბიჭია ლილე, შენც გამო ბიჭი დავნიშნე რომ გოგომ არ გამეჩალიჩოს რაღაცა და მერე შენც არ გამექცე ისედაც ძლივს შეგირიგდი. - მითხრა და სიცილი გაგრძელა, მეც გამეცინა.
- ახლა ჩემი სამსახურის დრო მოვიდა, უნდა წავიდე და გამოვიდე იქიდან.
- ერთად წავიდეთ, შენი მანქნის გასაღები მომე რა მე მინდა ვატარო.
- კარგი
- დაგელოდები მანქანაში.
- ხო წამო დავჯდეთ მანქანაში.
მე და დათო მანქანაში ჩავჯექი და მან მანქანა დაქოქა, ლუკას კომპანიასკენ დავიძარით, მანქანა ჩემ სამსახურთან გაჩერა და მეც ჩავედი. ყველას მივესალმე ხალხს აშკარად გაუკვირდათ ჩემი ჩაცმულობა, მე ასისტენდი ვარ და კლასიკურად უნდა ჩავიცვა, მაგრამ აქ სამუშაოდ არ მოვსულვარ უბრალოდ საქმე მაქვს. ლუკას კაბინეტის კარი შევაღე ისე რომ არც დავაკაკუნე, მას ჩემი მოსვლაზე შეკრთა.
- ლილე?გამარჯობა მაგრამ, ასეთი ჩაცმულობით რატომ მოხვედი.
- სამუშაოდ არ მოვსულვარ სერიოზული საქმე მაქვს.
- გისმენ.
- მოკლედ მინდა აქედან გავიდე, ჩემი ადგილი აქ არარის.
- რატომ? სიყვარული რომ აგიხსენი ამიტომ გამექცევი?.
- ეს რაშუაშია საერთოდ, მე უბრალოდ შენც მიმართ გრძნობები არმაქვს, როგორც მეგობარს ისე გიყურებ ვიცი რომ გამიგებ, რას შეხება აქედან იმიტომ გავდივარ, მამაჩემი რესტორნის კომპანის თანამშრომელია და ოჯახთან პრობლემა შემექნმა რომ გაიგეს აქ ვმუშაობ - ვიცრუე მე.
- გასაგებია გიშვებ, არმინდა ოჯახთან ცუდი ურთიერთობა გქონდეს ოჯახი ხომ მნიშვნელოვანია.
- მართალიხარ, მე და შენ ისევ მეგობრები ვიყოთ, მაგრამ აქ ვერ ვიმუშავებ, ვიმეგობროთ ისევ ისე როგორც ვმეგობრობდით არგეწყინოს რომ შენც მიმართ გრძნობები არმაქვს.
- არმეწყინება გაგიგებ, და სამსახური რომ გჭირდებოდა?.
- მამაჩემი დამასაქმებს იმ კომპანიაში.
- კარგი ლილე.
- ნახვამდის ლუკა
- ნახვამდის
იქედან გამოვედი და დათოს მანქანაში ჩავჯექი, მე ბედნიერი თვალებით ვუყურებდი მას ის კი თბილად მიღიმოდა და თვალები უბრწყინავდა.
- აბა რა ქენი?.
- გამოვედი ყველაფერი ავუხსენი, ვიცრუე რომ ოჯახთან პრობლემები შემექმნა ამის გამო და გამომიშვა.
- კარგი გიქნია, ახლა თავისუფალი ხარ მე დაგასაქმებ, ჩემი ასისტენდი იქნები.
- და ის ბიჭი?.
- სხვისი ასისტენდი იყოს რა პრობლემა. - მითხრა და გამიღიმა, მეც გამეღიმა და თავი მანქნის მინაზე დავადე და თვალები დავხუჭე. არვიცი რატომ? მაგრამ თავს ვალდებულად ვგრძნობდი მისთვის ამეხსნა ყველაფერი, დათო ეჭვიანობდა ლუკაზე მეც ამიტომ ავუხსენი უბრალოდ მისი დაკარგვის მეშინოდა, თან ისე ვთვლიდი თითქოს ჩემი შეყვარებულია და ყველაფერი უნდა გაიგოს აუცილებლად. არვიცი მაგრამ დათოსთან შეყვარებულივით ურთიერთობა მქონდა მაგრამ ჩვენ მეგობრები ვართ. დათოს ჩემსავითა ის ყველაფერი ამიხსნა ნატასთან მომხდარზე მერე კიდე ჩემს გამო ბიჭი ასისტენდი დანიშნა სამსახურში თითქოს მისი შეყვარებული ვარ და ვიეჭვიანებ. ეს ყველაფერი სასაცილოა ასეთი ურთიერთობა რომ გვაქვთ მეგობრებს, მაგრამ ვფიქრობ რომ მე დათო მიყვარს ამიტომ მაქვს მასთან ასეთი ურთიერთობა მის მიმართ მე გრძნობები მაქვს, სულ მინდა მასთან ვიყო, მინდა დიდი დრო გავატარო მასთან, მინდა სულ ვეხუტებოდე და ვკოცნიდე არვიცი რატომ ჩემი ასეთი საქციელი მეუბნება რომ მე ის მიყვარს მაგრამ მე ნაბიჯს ვერ ვდგამ და ვერ ვეუბნები ჩემ გრძნობების შესახებ მისი პასუხის მეშინია, არვიცი ის რაც გრძნობს ჩემს მიმართ მაგრამ მე დათო მიყვარს და მიყვარდა.