მიყვარდი

თავი 23

უნივერსიტეტის მერე ყველანი ახალ სახლში გადმოვედით, ბარგები ავალაგეთ ოთახებში და მისაღებში დავჯექით. ძალიან მომწონდა ეს სახლი, აქ გართობა შეუძლებელია.
- ძალიან ულამაზესი სახლია - თქვა ნანამ.
- კი, ახალი წელი აქ ავღნიშნოთ - მითხრა ლიზამ.
- კარგი აზრია. - ვთქვი მე.
ბიჭებმა გადაწყვიტეს მწვადები შეწვან გარედ, გოგოებმა კი სამზარეულოში სუფრა გავშალეთ. მე და გოგოები სამზარეულოში ვფუსფუსებდით და ბიჭები კი მწვადებს აკეთებდნენ, სუფრის გაშლას მოვრჩით და საჭმელები დავალაგეთ მაგიდაზე, ამასობაში ბიჭების მორჩნენ მწვადების შეწვას და ჩვენ შემოგვიერთდნენ. ყველანი დიდ მაგიდაზე დავსხენდით და ჭამა დავიწყეთ, ვიცინოდით და ვერთობოდით.
- ამ სახლში მაგარს გავერთობით - თქვა დემეტრემ.
- ჰო რა, კარგი სახლია ყველაფერი აქვს - აყვა გიორგის.
- კი მართლები ხართ გავერთობით ძალიან კარგად - უთხრა დათომ მათ.
გოგოები ბიჭებს ვუსმენდით და საჭმელს ვჭამდით, მწვადები ძალიან გემრიელი იყო ბევრი შევჭამე. იმიტომრომ მიყვარდა მწვადები, გიორგი მიყურებდა და დამცინოდა.
- ლილე არგასუქდე, მერე წუწუნი არ დაიწყო.
- შენ ნადრევი სიკვდილი ხო არგინდა? - ვუთხარი და ბავშვებმა სიცილი ატეხეს, ჩემს მუცელს დავხედე არვარ მსუქანი, კარგ ტანზე ვარ ეღადაოს თავისიანებს.
ბავშვები ჭამას მოვრჩით და გოგოებმა ჭურჭლების რეცხვა დავიწყეთ, ბიჭების გვეხმარებოდნენ ისინი მაგიდას ალაგებდნენ. საქმეს რომ მოვრჩით ყველანი მესამე სართულზე ავედით, და ბალიშებზე დავჯექით.
- აქ ყოფნა ძალიან მომწონს - თქვა გიორგიმ.
- მეც ძალიან ულამაზესი ადგილია - ვთქვი მე.
- რამე ვითამაშოთ რა - ჩაგვერთო საუბარში დემეტრე.
- სიმართლე და მოქმედება გინდათ?- გვკითხა ნანამ.
- მომბეზრდა ეს თამაში - თქვა ლიზამ.
- ანუ ხალხო მოდით საშიში ისტორიები მოვყვეთ - ცოტა ფიქრის შემდეგ ხმა ამოიღო დათომ, მან კარგი თამაში მოიფიქრა გავხალისდებით.
- შენ როდის აქედ გახდი საშიში ისტორიების მოყვარული - უთხრა გიომ მას, დათომ მკაცრად შეხედა თვალით უთხრა მოგხვდება შენო.
- ანუ ხალხო მე დავიწყებ, ნამდვილ ამბავს მოგიყვებით მე და ნანას რომ გადაგხვდა - წამოილაპარაკა დემემ.
მე შუქები ჩავაქრე და დაბლა ჩავედი, ფანრები ავიღე და ბავშვებთან ავედი ყველას დავურიგე ფანარი და ვუთხარი ეგრე უფრო საინტერესო და სახალისო გამოვა მეთქი ყველა დამეთანხნენ.
- მიდი დაიწყე! - ვუთხარი დემეს, მან შემომხედა და საუბარი დაიწყო.
- ანუ მე და ნანა ვიყავით დაინტერესებული მიტოვებული ადგილებით, ხოდა ვიფიქრეთ ინფორმაციები მოგვეძია სულებზე მოჩვენებებზე, ერთ ადგილზე წავედით ნუ ხოდა მესამე სართულზე ავედით, ნანას ვეკამათებოდი უეცრად საშინელი შემზარავი ღრიალის ხმა გავიგეთ,ერთ ადგილზე გავშეშდით, მერე ნაგავი ბოთლი თავისიყ გადადგილდა ხოდა შიშისგან გამოვიქეცით, ის ადგილი დავტოვეთ აღარც დავდივართ, და აღარც ვინტერესდებით ამ საქმეს თავი დავანებეთ. - ყველა განაბული და დაინტერესებული ვუსმენდით მათ, მე და გიორგი მათ ადგილას რომ ვყოფილიყავით ისევ გავაგრძელებდით ასეთ ადგილებზე სიარულს და ბოლომდე გავარკვევდით.
- ძალიან საინტერესოა მაგრამ საქმეს თავი არ უნდა დაგენებათ- უთხრა გიომ მათ.
- ჩვენ ძალიან შეგვეშინდა, ამიტომ დავანებეთ ყველაფერს თავი. - უთხრა ნანამ.
- ახლა მე მოვყვები, პატარები რომ ვიყავით მე და ლილე ერთი დიდი მიტოვებული ადგილი ვიპოვეთ, მერე გავარკვიეთ რომ წვენების ქარხანა ყოფილა ხოდა მაგ მიტოვებული შენობის მესამე სართულზე ავედით, ვსაუბრობდით ამ ადგილზე და უეცრად ორივემ თეთრი ლანდი დავინახეთ კედლის კუთხეში, არ შეგვეშინდა უფრო დაინტერესებულები მივაჩერდით მას, მერე სიარული რომ დავიწყეთ ერთ მიტოვებულ ოთახში ისეთი სიცივე მოხდა თან ბიჭო ფანჯრები იყო და მზე შემოდიოდა მაინც საშინლად ციოდა, სხვა ადგილზე წავედით და იქაც ეგეთი სიცივე იყო ყველგან ფანჯრები იყო მაგრამ მაინც ციოდა, ლილემ თქვა რომ რაღაც შეხება ვიგრძენიო ანუ როგორ მოხდა ლილეს სულმა შეხო და ამიტომ ციოდა ოთახები, როცა სულია ოთახში სიცივე ხდება - გიორგიმ საუბარს დამთავრა და ყველა გაოგნებული უსმენდა, მე გამახსენდა ის დრო პატარები რომ ვიყავით ასეთი რაღაცებით ვინტერესდებოდით.
- ეგ არაფერი, სოფელში რომ ვიყავი ბიზაშვილთან, კარზე ხშირად რაღაც ან ვიღაც აკაკუნებდა, მაგრამ გარედ რომ ვიხედებოდით არავინ იყო, ყველა შიშისგან ვკვდებოდით, ლოგინში ვიმალებოდით მაშინ პატარები ვიყავით, ერთ დღეს დილას მე და ჩემი ბიზაშვილები ოთახში ვსაუბრობდით და უცებ რაღაც შავი ლანდი გაიარა ამის მერე იმ ოთახში აღარ ვიძინებდი სოფელიდანაც კი გამოვიქეცი - თქვა დათომ, ყველა ძალიან დავინტერესდით.
- შავი ბოროტი სულია, მერე რაქენით?, სახლი დატოვეთ?.- კითხა ნანამ დათოს.
- კი ყველაფერი არადა არ ჩერდებოდა, და ჩემმა ბებიამ და პაპამ ის სახლი მიატოვეს და ახალი იყიდეს, ახლა მშვიდად და ბედნიერად ცხოვრობენ.
- აუ მე სოფელში რომ ვიყავი ჩასული სოფლის ბავშვები იმდენ ამბებს მიყვებოდნენ, რომ მათ სახლში რეიკი შემოდიოდა და ქვებს ისვრიდა, არ დავიჯერე მეთქი მეღადავებიან, მაგრამ ერთ დღეს საღამოს ჩემ ოთახში ვიძინებდი და რაღაცამ შუქი გადმოდიოდა ჩემ ოთახში, უკან მოვტრიალდი და თეთრ თვალებს ვხედავდი შავი არსება იყო და ბრჭყალები ქონდა, ისეთი სუსტი იყო საფრთხობელას გავდა, ანუ თვალებში გეგონება ნათურა ქონდა ის მე მიყურებდა კივილი დავიწყე და ყველა ოთახში შემომივარდნენ, მაგრამ რეიკი გაიქცა, მათ ავუხსენი სიტუაცია და მითხრეს რომ რეიკი იყო, მეორე დღეს ყველანი მისაღებში ვიჯექით და ტელევიზორს ვუყურებდით უეცრად ფანჯარა გატყდა და ქვა ჩამოვარდა ბიზაჩემმა თოფი აიღო და, რეიკს გაეკიდა ყველანი შეშინებულები ვიყავით მერე სახურავზე მოგვესმა რაღაც ძაღლის ყმუილის მაგვარი ხმა. - ყველაზე საინტერესო ამბავი ლიზამ დასრულა, ბავშვები დაინტერესებულები ვუსმენდით და ვხალისობდით, დათო მაგარია მან კარგი რამ მოიფიქრა და ყველა გაგვახალისა.
- კი გოგო მაგრამ შენების იქ იყვნენ?- კითხა ნანამ.
- არა, დედაჩემმა დამტოვა სოფელში ზაფხულს, თვითონ კი საქმებზე წავიდა მამასთან ერთად, სოფელი კი მიყვარდა ძალიან მაგრამ მანდ არმეგონა ესეთი ამბები თუ ხდებოდა, ადრეს ჩავდიოდი მაგრამ მასეთებუ არხდებოდა ბოლოს შეიცვალა რა ეს არსება გაჩნდა სოფელში.
- ძალიან საინტერესოა ლიზა, რეიკი გამიგია ოღონდ კუმისის სოფელში - უთხრა გიომ, ლიზამ გაუღიმა და ლოყაზე აკოცა.
- ახლა მე მოგიყვებით, სოფელში ერთ მიტოვებულ სახლში ვთამაშობდით ბავშვები დაჭერობანას, მაშინ პატარა ვიყავი და ვერთობოდი ბავშვებთან ერთად, მერე ჩემმა მეგობარმა გადაწყვიტა იმ მიტოვებულ სახლში გვეთამაშა, ჩვენი სათამაშოებით სახლი გაგვეკეთებინა და იქ გვეთამაშა ყველას მოგვეწონა მისი აზრი, მოვიტანეთ ყველა სათამაშოები რაც სახლებში გვქონდათ და იმ მიტოვებულ სახლში დავალაგეთ, ანუ სახლს კარები სულ ღია ქონდა, სახელური გატეხილი იყო და ვერ კეტავდი, ვთამაშობდით და დედაკაცის ყვირილის ხმა გავიგეთ, უკან გავიხედეთ არავინ იყო მერე ბავშვის ჩხავილი და ტირილი მოგვესმა, შეშინებულები დავტოვეთ იქაურობა და გამოვიქეცით, მერე სოფლის ბებერი კაცები წავიყვანეთ იქ და სათამაშოები მოგვიტანეს, უეცრად კარები თავისით გაიჯახუნა მერე ბებიამ იმ სახლის ისტორია მოგვიყვა, ცხოვრობდნენ ცოლქმარნი ქმარი ლოთი იყო სულ ცოლს და მის პატარა ბალღს სცემდაო, ერთხელ ცემით შემოაკვდა ქალი ყვიროდა, ბავშვი კი ტიროდა ორივე შემოაკვდა ამ კაცს, მაშინ პოლიციელები არარსებობდა ეს კაცი ორი დღე იცხოვრა და ბოლოს უცბად მოკვდა, სახლს საშინელი ისტორია აქვსო, ამის მერე ძალიან დავინტერესდი ეგეთი ამბების დემეტრეს კი ჩავრიე- დასრულა ნანამ, ყველა გაოცებულები ვუსმენდით მას.
- მხოლოდ ერთი ამბავი ვიცი, ტელეფონში ერთ საინტერესო ვიდეოს გადავაწყდი, ტყვიავის სახლი იყო მთავრობამ ეს სახლი დევნილებს გადასცა, ისინი ცხოვრობდნენ მშვიდად და ჩვეულებრივად ბოლოს მათ სახლში რაღაც შეიცვალა, კედლებზე ჯვრები ისახებოდა, მათ ხშირად უცნაური ხმები ესმოდათ ღამით, ნაბიჯების და ხვრინვის ხმა, ზოგჯერ მათი რძალი ცუდად ხდებოდა და რაღაცებს ბოდავდა, ამბობდა მძინარე ლაშა კედლებზე ადისო, ზოგჯერ ღამით შეშინებული იღვიძებდა და ბავშვს მიაკითხავდა, რძალი შავ გამოსახულებას ხედავდა, ბავშვი კი წითელ თაგვებს, ოჯახმა ამ ყველაფრის შემდეგ სახლი დატოვეს, მეზობლები ამბობენ ამ სახლში ერთი ქალი გარდაიცვალაო, მისი ძმა გადმოსახლდა და იძახდა ღამე მცემენო ხალხო, მეზობლები იტყოდნენ რომ დაბერდა და ბოდავსო. - საუბარი დავასრულე ყველა დაინტერესებული მისმენდა, ტყვიავის სახლის ამბებით მე და გიორგის დაინტერესებულები ვიყავით.
- მეც მახსოვს ეს ამბავი, შენ რომ მაჩვენე ერთხელ - მითხრა გიორგიმ, დათოს ეტყობოდა აშკარად შეშინებული იყო ამ ამბების მოსმენის შემდეგ. ყველანი საუბარს მოვრჩით და დაბლა ჩავედით მისაღებში, დემეტრე მოჩვენებებს ეძებდა მგონი ჭკუიდან გადაირია ეს ბიჭი. დათომ ჩემსკენ მოიწია და ყურში ჩამჩურჩულა წავიდეთო, მეც თავი დავუქნიე და გავყევი არ ვიცოდი სად მივდიოდით მაგრამ მე მას უსიტყვოდ ვენდობოდი. მე და დათო მანქანაში ჩავჯექით და ჩემთვის ძალიან უცნობი გზით წავედით, დათო მანქანას მართავდა მე კი გზას ვუყურებდი და მაინტერესებდა სად მივყავდი.
- სად მივდივართ?.
- არგეტყვი, რომ მივალთ ნახავ.
- მითხარი გთხოვ.
- არა მოითმინე.
- ვერა ცნობისმოყვარე ვარ - დათომ თვალი გადატრიალა და გზას შეხედა, მეც გზას ვუყურე. ერთ დიდ მინდორში გაჩერა მანქანა, ეს ბიჭი გამაგიჟებს ამ სიცივეში აქ რაგვინდა, მანქნიდან ჩავედით და მე მციოდა ცხვირი წითელი მქონდა და ვკანკალებდი, დეკემბრის შუა რიცხვებია და ძალიან ცივა, ჯერ არ მოუთოვია მაგრამ იმედია მალე მოთოვს. დათომ მანქნიდან პლედები გამოიტანა და ერთი მე მომახურა, ერთი კი თვითონ აიღო. მე და დათო ვსეირნობდით და იქაურობას ვათვალიერებდით, აქაურობა გაზაფხულს უფრო ლამაზი იქნება მშვიდი ადგილი ჩანს.
- აღარ მინდოდა საშიში ისტორიების მოსმენა - დაიწყო საუბარი დათომ.
- რატომ, სახალისო იყო მე ძალიან გავერთე.
- მე კიდევ შემეშინდა. - ის დაბნეული და მართლა შეშინებული საუბრობდა, მე სიცილი ავტეხე ამხელა ბიჭია და კიდევ ეშინია.
- ამ ადგილს როგორ მიაგენი.
- რავიცი ერთ დღეს აღმოვაჩინე, აქ ნერვების დასამშვიდებლად მოვდივარ ხოლმე მშვიდი ადგილია და ყველაფერს მავიწყებს.
- მართლაც მშვიდი ადგილი ჩანს, გაზაფხულს უფრო ლამაზი იქნება.
- მართალიხარ, ლილე გახსოვს პატარები რომ ვიყავით რამდენი ტკბილი მოგონება გვქონდა.
- ჰო იმდენი მოგონებები გვაქვთ, ძალიან ბევრია ტკბილი ბავშვობა ყველაზე კარგია.
- გახსოვს რომ მებუტებოდი, სხვასთან ნუ ზიხარო ჩემთან გადმოჯექიო, მე კი სულ შენც გვერდით ვიჯექი იმისგამო რომ არ გაბრაზებულიყავი - მე კი გამეცინა.
- შენც ასე არ იყავი?, ვინც მიჯდებოდა გვერდით ყველა ბიჭს აყენებდი.
- ჰო ყველაზეს ვეჭვიანობდი.
- ახლაც ეჭვიანი ხარ.
- ვიცი, როგორც მაშინ ვიყავი ახლაც ეგრე ვარ არ შევცვლილვარ.
- მაგაც რა ჯობია კარგია.
- ლილე ერთ რამეს გეტყვი არვიცი როგორ გამიგებ, მაგრამ დროა გითხრა სანამ გვიანია - არვიცი ახლა ის რაზე გულისხმობდა, ან რა უნდა მითხრას? ჩემმა გულმა აჩქარება დაიწყო შეშინებული და დაბნეული ვიყავი, დათოსაც ეტყოდა დაბნეულობა და აღელვება.
- გისმენ - ძლივს ამოვღერღე, მან შემომხედა და ამოისუნთქა.
- ლილე, პატარა რომ ვიყავი მომწონდა შენი თვალები იმიტომრომ იდუმალი იყო ახლაც მომწონს, პატარა რომ ვიყავი მიყვარდა შენი ხელები რომ ეხებოდნენ ჩემ ხელებს ახლაც მიყვარს, შენი დანახვა ძალიან მიხაროდა პატარა რომ ვიყავი ახლაც მიხარია როცა შენ ჩემთან ხარ და გხედავ, პატარა რომ ვიყავი ვეჭვიანობდი ყველაფერზე მინდოდა სულ ჩემთან ყოფილიყავი ახლაც ვეჭვიანობ ვინმე რომ გეხება და საუბარს გიწყებს სულ მინდა ჩემც გარდა არავინ შეგეხოს და არავინ იყოს შენთან, პატარა რომ ვიყავი გული მიჩქარდებოდა შენც შეხებაზე ახლაც მიჩქარდება, პატარობის დროს სულ მინდოდა შენ ჩემი ყოფილიყავი ახლაც მინდა, შენც მიმართ გრძნობები მქონდა ახლაც მაქვს, ლილე მე შენ მიყვარდი ახლაც ძალიან მიყვარხარ ლილე რაც შეიძლება მინდა შენთან მეტი დრო გავატარო, მინდა სულ ჩემც გვერდით იყო, ძალიან მიყვარხარ და მიყვარდი ლილე - საუბარი დასრულა თუ არა სიხარულისგან ცრემლები წამომივიდა, მე მას ვუყვარვარ მასაც ქონია გრძნობები ჩემს მიმართ ჩემზე ბედნიერი არავინა.
- დათო მეც იგივე გრძნობები მაქვს შენც მიმართ, მეც ძალიან მიყვარხარ და მიყვარდი, მაგრამ ვერ გეუბნებოდი შენი პასუხის მეშინოდა, მეშინოდა ნაბიჯის გადადგმის და შენი დაკარგვის, ახლა ყველაზე ბედნიერი ვარ იმიტომრომ შენც იგივე გრძნობები გაქვს ჩემს მიმართ, მეც მიყვარდი და მიყვარხარ დათო, სამუდამოდ მეყვარები - ვუთხარი და მან ხელში ამიყვანა და დამატრიალა, მერე ჩემ ტუჩებს ეცა მეც კოცნაში ავყევი, ვნებიანად მკოცნიდა, ყველაზე დაცულად და ბედნიერად ვგრძნობდი თავს. ჰაერი რომ არ გვეყო გავჩერდით, ორივე ძალიან ბედნიერები ვიყავით მე სიცივეს ვეღარ ვგრძნობდი დათოს ტუჩებმა გამათბო მთელი ორგანიზმი. ცხოვრება სიუპრიზებითა სავსე არა?, ჩემი ცხოვრება ერთ ბინაში გადმოსვლის მერე ძალიან შეიცვალა შევიძინე მეგობრები და მყავს შეყვარებული რომელიც სულ ჩემთანა და მაბედნიერებს, ჩემი მეგობრები ჩემი ცხოვრების ნაწილები არიან მათთან მე არასდროს ან ვერასდროს მოვიწყენ. ხო ვამბობ ჩემი ცხოვრება ძალიან მალე შეიცვალა, ღმერთმა მე ის ადამიანი გამომიგზავნა ვინც გამიგებდა და სულ მუდამ გვერდში მედგებოდა, მე ძალიან ბედნიერივარ რომ ის მყავს, ჩემი ცხოვრება ბედნიერებით სავსე გახდა, ჩემ ყოველ დილას ერთი ადამიანი ალამაზებდა, ახლაც ალამაზებს. დათოს შევხედე და, ლოყაზე ვაკოცე მას გაეღიმა და ძლიერად ჩამეხუტა.
- რაზე ფიქრობდი?.
- შენზე - ვუთხარი და გავუღიმე.