POLOWANIE - kryminał (+18) [ZAKOŃCZONA]

Rozdział 74.

Zatrzymali się na wąskiej leśnej drodze, której Maja prawie nie dostrzegała, mimo tego, że dopiero zbliżało się południe. Ciemne chmury zakryły niebo tak ciasno, że las wyglądał na mroczny i opuszczony jak podczas zmierzchu.

– Idziemy – rozkazał Fryderyk i pokazał jej nóż.

Zastanawiała się, czy zacząć uciekać. Jakie miała szanse w porównaniu z bratem? Odpowiedziała sobie natychmiast: żadnych. Fryderyk trenował boks, a poza tym regularnie uprawiał jogging i miał kondycję olimpijskiego maratończyka. Ona większość dni spędzała leżąc przed komputerem i wpychając w siebie niezdrowe żarcie na wynos, często po terminie przydatności do spożycia.

Skierowali się między drzewa.

– Dlaczego? – wyrwało jej się zanim zdążyła ugryźć się w język.

Miała wrażenie, że śni. Spędziła u boku brata tyle lat. Dobrych lat. I nigdy nawet w najśmielszych fantazjach nie podejrzewała go o tę drugą twarz. Fryderyk zaśmiał się pobłażliwie.

– Czy wszystko musi mieć powód? – odpowiedział pytaniem nie zaszczycając jej spojrzeniem.

Zastanawiała się, czy ją potnie, a później zacznie gonić napawając się jej strachem.

– Jesteś sadystą – oceniła bez ogródek. – Podniecało cię, gdy umierały?

Powietrze znów przeszył lodowaty śmiech.

– Pewnie zastanawiasz się, czy ty też rozpalisz we mnie zwierzęcą chuć.

Skrzywiła się. Potknęła się o wystający konar i na chwilę straciła równowagę. Złapała się drzewa i dłoń rozerwał jej przeszywający ból. Odsunęła od siebie myśli o sygnałach dochodzących ze zranionej ręki. Jej umysł domagał się wyjaśnień. Chciała zrozumieć. W ostatniej, rozpaczliwej próbie pozostania sobą, pragnęła tylko tego, żeby poznać powód.

– Dlaczego? – powtórzyła.

Fryderyk popatrzył na nią przelotnie i dotknął zwisających gałązek tak delikatnie, jakby pieścił bańkę mydlaną.

– Sądzę, że nie będziesz miała okazji tego nikomu powtórzyć, więc zrobię dla ciebie wyjątek – odrzekł rozmarzonym tonem i podszedł do niej na odległość wyciągniętej ręki. Odsunęła się automatycznie, co znów wzbudziło w nim wesołość. – Poza tym, mieszkaliśmy kiedyś w jednej macicy. Należą ci się pewne wyjaśnienia – dodał porozumiewawczo.

Maja się nie odzywała. Skupiała się wyłącznie na tym, by przeć do przodu.

– Przede wszystkim, Majek – zaczął, a ona drgnęła słysząc zdrobnienie. – Nie byłaś na mojej liście. Jesteś ostatnią osobą, którą miałbym ochotę tutaj przywieźć. Polowałem na kobiety z marginesu, a nie na wykształcone panny z dobrego domu. Zawiodłaś nas wszystkich kilkoma występkami, ale miałaś jeszcze szansę wyjść na prostą.

Od razu uderzył ją czas przeszły użyty w kontekście jej możliwych dokonań.

– Widzisz, siostrzyczko – kontynuował najspokojniej na świecie. – Przez wiele lat żyłem pod ogromną presją. Już jako dziecko stawiano mnie na piedestale, a ja robiłem wszystko, żeby sprostać coraz to wyższym wymaganiom. Po raz pierwszy zorientowałem się w czym leży klucz do mojego sukcesu szesnaście lat temu. Ojciec zabrał nas na polowanie, pamiętasz?

Nie wznowił opowieści aż nie przytaknęła. Odwróciła się przez ramię. Samochód zniknął jej z oczu, a nie potrafiła ocenić pozycji ukrytego w chmurach słońca.

– Miałaś tylko dziewięć lat. Pamiętasz nieszczęśliwy wypadek z udziałem tej rudej córki pułkownika Krzywonia?

Wstrzymała oddech. Oczywiście, że pamiętała. Dziewczynka zniknęła ojcu z oczu na dwie minuty i nigdy więcej nikt jej nie widział.