POLOWANIE - kryminał (+18) [ZAKOŃCZONA]

Rozdział 7.

Zaparkowali nieoznakowanym radiowozem jakieś półtora kilometra od miejsca zbrodni. Kornel nie był szczególnym fanem wędrówek po lesie, ale uznał, że samodzielne zbadanie terenu przyda im się w dalszym śledztwie. Był urodzonym wzrokowcem, dlatego żywe obrazy działały na jego śledczą intuicję zdecydowanie skuteczniej niż wyrwane z kontekstu zdjęcia i suche protokoły przesłuchań.

– Kim była ofiara? – zapytał Gracjan po kilku minutach spokojnego marszu.

Paula zwolniła nieco kroku.

Bielak zażądał, by do milickiej puszczy wybrali się we czwórkę, dlatego oprócz niej towarzyszył im szef techników.

– To była zwykła dziewczyna – odparła policjantka dokładnie wiedząc o co pytał aspirant. – Studentka, w tym roku akademickim miała bronić magisterkę. Wchodzić w dorosłe życie – urwała.

Kornel wbił w nią zaciekawione spojrzenie. Paula musiała być niewiele starsza.

– Co z chłopakiem? Mężem? Konkubentem?

Paula wzruszyła ramionami.

– Rodzice nie wiedzieli o żadnym chłopaku. Olga nie miała żadnych bliskich koleżanek, utrzymywała kontakt przede wszystkim z rodzicami i młodszą siostrą. Cała rodzina zgodnie przyznała, że gdyby Olga się z kimś spotykała, na pewno by o tym powiedziała. Podobno zawsze informowała ich, że wychodzi do klubu, na randkę czy kawę.

– Ale nie mieszkała z nimi? – upewnił się Kornel.

– Nie.

– Jakieś cechy szczególne? – odezwał się Gracjan.

Kornel przewrócił oczami.

– Gdyby takie istniały, Paula wymieniłaby je w pierwszej kolejności – burknął.

Paula rzuciła mu ukradkowe spojrzenie.

Sam nie wiedział, dlaczego tak rycersko stanął w jej obronie. Czasem braki intelektualne kumpla bardzo mu przeszkadzały.

– Chciałem się tylko upewnić – powiedział Gracu z wyrzutem. – Dobre dziewczynki rzadko padają ofiarami przestępstw.

Kornel musiał się z nim zgodzić. Jeśli z góry wykluczali, że dziewczynę zamordował partner, nie zostawało im wiele innych możliwości. Wątpił, by ofiara sama wybrała się do lasu pięćdziesiąt kilometrów od miasta i zginęła w tajemniczych okolicznościach. Ktoś musiał ją tu przywieźć.

Najpewniej jakiś tępy skurwysyn, który błąkał się po mieście i szukał łatwego celu. Chciał się tylko zabawić, ale sytuacja wymknęła mu się spod kontroli i dziewczyna skończyła sztywna, o ironio, jak kłoda. Świr wywiózł ją do lasu, gdzie nikt nie powinien jej znaleźć przez następne dwadzieścia lat, gdyby nie szczęśliwe zrządzenie losu i badanie zwyczajów populacji wilków.

Nagle Kornel poczuł się nieswojo. Gdzieś w tym lesie buszowała wataha. Bywał w dziczy tak rzadko, że nie miał pojęcia, jak zachować się w towarzystwie tych zwierząt. Ucieszył się, że miał ze sobą służbową broń.

– To tutaj – mruknął Rybosz pod nosem i Kornel o mało nie pomylił jego głosu z szumem wiatru.

Szef techników odzywał się tak rzadko, że nowi rekruci w ich wydziale czasem myśleli, że mieli do czynienia z niemową.

– Idziemy – zarządził Kornel.

Między wysokimi drzewami wisiała charakterystyczna policyjna taśma. Miliccy policjanci najwyraźniej wyjątkowo sumiennie przykładali się do swojej roboty, bo ogrodzili całkiem spory teren.