Jo Thjesht Nje Marreveshje

Kapitulli 23

Hyri ne dhome dhe pa Nesilden te veshur me nje fund te shkurt dhe mjaft provokues. Ama nuk e terhoqi. Pse? Ai nuk e kuptonte.
- Dion. - i thirri duke ulur pak koken.
- Pse erdhe ? - e pyeti ftohte.
- Erdha per ty. Une... Te dua.
- Mjaftt. Mjaft me. Per mua mund te kishe qendruar. Per mua mos te me mashtroje. Nese me doje ta vertetoje me kohe jo tani. Tani esht vone.
- Dion me mashtroi te betohem. Ai me tha se ti me kishe braktisur. Dhe se do me siguronte nje jete me te mire. Por kur e kuptova te verteten u ktheva menjehere. Une te dua. Dhe nuk doja te behesha pengese ne jeten tende.
Ama u tregova budallaqe.
Do bej gjithcka qe te me falesh. Te premtoj. - i tha dhe u afrua ta puthte por ne momentin e fundit Dioni u terhoq.
- Nuk e di Nesild. Jam konfuz. Nuk ka qene e lehte per mua te shikoj te ta ktheje shpinen dikush qe besoje se eshte dashuria e jetes. Nuk ka qene e lehte as per.., nuk esht aq e lehte sa mendon ti. Jeta ime nuk eshte stacion autobusi qe e frekuenton sa here ngelesh pa zgjidhje tjeter.
Nuk luhet me ndjenjat Nesild.
Dhe ti e bere kete. E si pret te te pres krahehapur tani? Me vjen keq por ndoshta , ndoshta jam i dashuruar por jo budalla.
Deri sa te jem i qarte me veten do qendrosh ne hotel.
-Por...
- Ska por. Ose je e lire te largohesh. Tani te lutem dua te fle.
- Ne rregull por ku te shkoj ne mes te nates. A mund te qendroj ketu te pakten sonte?
- Jo. Ketu jo. Ke dhoma te tjera plot. Do te te ndihmojne sherbyeset. Pastaj me c'te drejte kerkon te flesh ne shtratin e tjetres nuk e kuptoj?
- Ai shtrat dikur ishte i imi.
- Ehe fiks. Dikur , jo tani. Ishte dhe jo eshte. Po dal te marr Dorissin kur te vijme te jesh larguar. - i tha edhe pse zemra dukej se nuk i pranonte fjalet dhe ftohtesine me te cilen po i fliste asaj. Doli, mori fryme dhe vuri doren ne zemer.
- Zot me ndihmo ta kaloj dhe kete-  pershperiti dhe zbriti shkallet duke kerkuar Dorissin. Pa gjithandej por nuk ia zune syte askund.
Shkoi ne dhomen e Denit dhe ajo vetem e pa pa asnje shprehi ne fytyre.
- Den e ke pare Dorissin ? - pyeti duke mos i kushtuar rendesi shikimit te saj.
- Po doli per te marre ajer. Me tha se do kthehej shpejt.
- Ka shume qe ka dale?
- Rreth 1 ore.
- Dreqi e marrte.- tha dhe doli me shpejtesi nga shtepia.
Nderkohe Deni po ngjiste ngadale shkallet e shtepise.
Trokiti 2 here ne dere por askush nuk e degjoi.
Skishte me aq fuqi te trokiste ndaj u ul ne toke dhe mbeshteti koken ne dere.
Filloi te qante serish por pa ze. Mbeshtetur ne prag te deres qante per nje dashuri te pamundur.
E ai endej rrugve duke kerkuar per te.
Teksa ecte pa kepucet e saj te hedhura pa kujdes ne toke dhe dicka e ngushtoi ne kraharor.
- Po sikur ti kete ndodhur gje ? - mendoi me vete.
Eci me shpejtesi dhe per pak minuta arriti para shtepise se saj.
- E pa duke qare dhe i dhembi qe ishte ai shkaktari i loteve te saj.
E kishte thyer premtimin qe i kishte dhene por nuk ishte ne doren e tij.
Zemra nuk pyeste. 💔
As nuk fliste. Ah sikur ta bente