Jo Thjesht Nje Marreveshje

Kapitulli 36 ᶠᵘⁿᵈ

Mengjesi tjeter i gjeti te perqafuar.
Edhe kur drita e diellit u ra mbi sy nuk i ndau dot vetem sa i afroi me teper duke mos dashur te ndaheshin nga ai perqafim jeteshtues.

Ja kishin dale! Po po ! E kishin mundur cdo barriere e cdo pengese mes tyre.

Ajo dickaja e nisur me detyrim, thjesht nje marreveshje nuk kishte rezultuar e tille. Ajo dickaja qe ne dukje nuk ishte fare gjeja e duhur kishte perfunduar duke u kthyer ne nje fole te ngrohte dashurie.

Ne fakt , ne fakt te dy e dinin fare mire se gjerat do shkonin keshtu ne nje fare menyre ama ekzistonte gjithmone nje " po sikur " qe i shtynte te vraponin... Larg shume larg ndjenjave..,

Por tani... Tani ajo rrezja e vogel e shpreses qe kishte qene gjithmone aty ishte kthyer ne nje ngrohtesi qe kishte perfshire zemrat dhe shpirtin e te gjitheve...

- Dion me mori uria! - tha Doriss pergjumshem. E ai nuk ngurroi aspak te prishte gjumin per te.
- Miremengjes dashuri! - foli dhe e puthi.
U ngrit nga shtrati dhe shkoi ne kuzhine per te pergatitur mengjesin per copezen e tij te lumturise.
Gatuante dhe buzeqeshte me vete si i marre.
Gjate ketyre muajve pa e kuptuar dhe ai kishte mesuar te jetonte.
Kishte mesuar cdo te thote te dashurosh e te jesh i lumtur.
Vendosi ushqimet ne tabaka dhe ia dergoi ne dhome Dorissit qe po flinte ende.
-Gjumashja ime do zgjohesh te hash mengjes? - foli me ze te ulet.
- Eheemmm - foli Doriss ne gjume e ai buzeqeshi dhe i preku lehte barkun qe kishte filluar te rrumbullakosej nga ajo mrekulli qe po rritej brenda tij.
- Zgjohu tani se e ka marre uria vajzen e babit.
Sapo degjoi keto fjale hapi syte dhe e pa shtrember.
- Dionnnm 100 here te kam thene se eshte djale nuk e di pse vazhdon te me ngresh nervattt.
- Ok ok me fal. Ti e di me mire. - tha Dioni qe e dinte se sherret keto kohe nuk perfundonin dhe aq mire.
Minimumi do mbeste i detyruar te shkonte te blinte gjithe dyqanin me cokollota.
Por edhe kjo kishte doze te madhe lumturie brenda.
Ashtu si cdo dite, ashtu si cdo ore, ashtu si cdo minute, ashtu si cdo sekond qe ishin se bashku.
.
.
- Diooooooonnnn - bertiti Doriss ne mes te nates.
- Cfare ka? - tha Dioni i trembur.
- Ahhhh po linddd...-

Po priste ne ankth ne korridor te spitalit. Kishte lajmeruar dhe Heljosin e Denin qe tashme jetonin se bashku dhe ato nuk vonuan te vinin.
Nuk kaloi shume dhe nje ze i embel u degjua duke qare.
Ishte ajo. Engjelli i tyre qe sapo kishte ardhur ne jete.

Pasi Dorissin e kaluan ne dhome , mjeku i tha se mund te futej ti shikonte.
U fut brenda , pa Dorissin qe mbante ne dore vajzen e tyre dhe nje lot i rrodhi nga syte.
Kishte degjuar per parajsen ama mund te betohej se ajo qe po shihte ishte vete parajsa mbi toke.
U afrua pa folur dhe shtrongoi fort doren e  Dorissit ne shenje falenderimi qe kishte arritur ta bente mashkullin me te lumtur ne bote.
E ajo e pa thelle ne sy duke u munduar te gjente brenda tyre cfare e kishte bere te dashurohej kaq shume pas tij.
Ama asnjeri nuk foli sepse e dinin se fjalet nuk e shprehnin dot te gjithe ate qe ndjente shpirti ndaj cdo shkronje do ishte e tepert ne ate dhome spitali te mbushur me dashuri qe kishte lindur per te mos u shuar kurre.
Thjesht ... buzeqeshen !

                       🄵🅄🄽🄳