Jo Thjesht Nje Marreveshje

Kapitulli 20

Teksa qendronin prane njeri-tjetrit me me fund po ndjenin pakez qetesi te dy.
Edhe teksa qendronin se bashku ne darken e vitit te Ri ndjenin lumturi qe u reflektohej ne sy.
Edhe teksa qendronin te perqafuar poshte shfaqjes se mrekullueshme te fishekzjarreve ndjenin siguri.
Por dicka ishte shume e sigurt.
Vetem per njerin prej tyre keto ndjenja mbanin emrin dashuri per tjetrin ende mbeteshin thjesht... ndjenja.
Dioni ndjente... E thene me qarte ndihej mire kur ishte prane Dorissit, ndihej i qete, ndihej si .... Si ne shtepi! Ama nuk mund ta quante dashuri... Dhe pa faj. Si mund ta quante dashuri menjehere nje afeksion pas Dorissit nderkohe qe deri dje ishte marrezisht i dashuruar pas Nesildes?! E dinin qe te dy se nese e quanin te tille do genjenin veten.
Dioni konfuz dhe Doriss as e lumtur as e lenduar. Ishte nje gjendje mes te dyjave. Si ne udhekryq ku ishte Dioni ai qe pritej ti jepte drejtim gjithckaje.
Por edhe ne nje gjendje te cuditshme ato kishin zgjedhur t'i jepnin nje mundesi njeri - tjetrit.
Kishin zgjedhur te besonin te njeri-tjetri.
Kishin zgjedhur ta benin njeri-tjetrin te dashuroheshin te njeri-tjetri.
E nderlikuar apo jo ?!
Fiks si historia e tyre.
Teksa vendi ndricohej nga fishekzjarret ne mendjen e te dyve kaloi si nje film gjithcka qe kishin kaluar kete vit te mallkuar.
Ah, sa dhimbje, sa humbje , sa mall po merrnin me vete ato fishekzjarre ne qiellin e pafundem... Ose me sakte te dy po shpresonin qe cdo dhimbje te largohej me fishekzjarret.. Cdo vuajtje te mbetej pas njelloj si viti qe po ikte per te mos u kthyer me kurre.
Cdo lot te mbetej pas me kohen qe nuk do kthehej me kurre. Ashtu si nuk ktheheshin me fishekzjarret, koha , vitet ashtu dhe cdo njeri uronte qe dhimbja te mos kthehej me...
Dhe dukej se lutjet e tyre u degjuan.
Ditet e para te vitit te Ri ishin te mbushura me gezim. Atmosfera e vonuar e festave dukej se nuk po mbaronte.
Deni dhe Doris kishin marre notat e provimeve dhe ishin krenare per cdo arritje. Ashtu sic ishte Dioni per te dyja femrat qe aktualisht mbanin vendin me te rendesishem ne jeten e tij.
Punet ne kompani po ecnin mjaft mire.
Pra shihej nje vit i Ri i ardhur me plot bekime per to.
Edhe konfuziteti i Dionit edhe pse jo plotesisht kishte filluar te zhdukej pak nga pak.
Shikonte Dorissin dhe cdo dite kuptonte sa me fat ishte te kishte prane nje femer te tille por njekohsisht ndihej keq... Shume keq qe ajo nuk ishte dashuria e tij e pare. Dhe si per dreq sa here i kujtohej ky fakt ne mendje i vinte nje tjeter imazh.
Imazhi i tjetres.
Edhe pse jo me fuqine e meparshme zemra serish rrihte per ate femer duke e bere Dionin te urrente veten.
Ama rrahje qe sa vinin e zbeheshin.
Por sa zgjat lumturia?!
A kishte ikur cdo vuajtje me vitin e vjeter?!