ဆွေ့ယွီထုံကျူး [မြန်မာဘာသာပြန်]

Chapter 22

[Unicode]

အခန်း(၂၂)

တင်းဟန်ပိုင် တစ်စုံတစ်ခုကို စွဲလန်းခဲလေသည်။ အကယ်၍ စွဲလန်းခဲ့လျှင်လည်း သူကချက်ချင်းရအောင်ယူတတ်သည်။ အများဆုံး ပိုက်ဆံနည်းနည်းသုံးရရုံပေါ့။ သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်၌မူ ခြားနားပေ၏။ သူရထားသော လက်ဆောင်က ပြန်ဆွဲယူခံလိုက်သည်။ သူ ထိုပစ္စည်းကို ပြန်တောင်းလျှင် ထိုအရာကို သူကြိုက်သည့်အကြောင်းကို ဝန်ခံရလိမ့်မည်။ သူ့အတွက်တော့ အနှီအဖြစ်မှာ လေလည်လိုက်မိသော အခြေအနေနှင့် ထပ်တူပင်။

ကျီရှန်ယွီ ဒီကိုရောက်ကတည်းက သူ ကံမကောင်းသော နှစ်တစ်နှစ်ကို ဖြတ်သန်းနေခဲ့ရသည်ဟု ခံစားရချေ၏။ ထို့အပြင် သူ ကျီရှန်ယွီကို သေသေချာချာ မကြည့်သောကြောင့် အပြစ်စတင်တော့သည်။သူ ဒီတံဆိပ်တုံးက သုံးလို့ကောင်တယ်လို့ရော မကြာသေးခင်ကမှ တံဆိပ်တုံးအများကြီးထုခဲ့ရတယ်လို့ရော ပြောခဲ့တယ်လေ။ သူ အဲ့ဒါကို ကြိုက်တယ်ဆိုတာ ကျီရှန်ယွီ သဘောမပေါက်ဘူးလား။

သူ ပြတင်းပေါက်ဘေးတွင် ရပ်လျက် ကလေးဆန်ဆန်တွေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် စာရွက်အကောင်းများကို တစ်စစီဖြဲ၍ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။

သူ လွှင့်ပစ်ပြီးမှ ပြန်ကောက်ပြန်သည်။ ထိုစာရွက်မှာ သူ့လက်မှတ်ထိုးထားသော သူလုပ်နေသည့်အလုပ်၏ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာဖြစ်နေသည်။ သနားစရာကောင်းချက်။ သူဘာတစ်ခုမှအဆင်မပြေသလို ခံစားရသည်။ သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ စိတ်ဓာတ်ပျော့ညံ့သူများအား သဘောမကျဆုံးဖြစ်သောကြောင့် အတွေးများကို ရပ်တန့်ပစ်လိုက်သည်။ ကံဆိုးမှုဆိုတာ အဖော်အပေါင်းနဲ့ လာတတ်တာပဲ။ ငါကိုယ်တိုင် အသစ်တစ်ခုထွင်းလိုက်ရုံပေါ့။

ကျီရှန်ယွီမှာ တင်းဟန်ပိုင်၏ ချမ်းသာသောစိတ်နေစိတ်ထားကို အလိုလျောက်မသိခဲ့‌ချေ။ သူ အသုံးမဝင်တော့သော တံဆိပ်တုံးကို အံဆွဲထဲသို့ ထည့်လိုက်လေ၏။ သူ ထိုတံဆိပ်တုံးကို ပြန်ပြင်ဖို့စိတ်ကူးမရှိသေးပါ။ သူ ပြန်ပြင်ခဲ့လျှင်တောင်မှ တံဆိပ်တုံးပေါ်တွင် တင်းဟန်ပိုင့်နာမည် ထိုးထားသဖြင့် သုံးလို့မရပေ။