ဆွေ့ယွီထုံကျူး [မြန်မာဘာသာပြန်]

Chapter49

[Unicode]

အခန်း ၄၉–လောင်ကျီ ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့အခုလက်ရှိ ဖခင်ကောင်းကိုကြည့်ပါဦး!

သက်ရှိလူသားများ၌ သူတို့၏ဦးစားပေးကိစ္စများမှာ သီးသန့်စီရှိကြစမြဲ။လက်မှုပညာသည်များအတွက်မူ လက်မှုပညာကို သင်ယူခြင်းနှင့် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများကို ဖန်တီးခြင်းမှာ အရေးကြီးဆုံးပင်။ကျီရှန်ယွီသည်လည်း ထိုသို့ပင်ဖြစ်ကာ ကျောင်းများပြန်ဖွင့်ပြီးနောက် သူသည် မနက်ခင်းစာအံခြင်းကို မပြုဘဲ ထိုအစား ကျောက်မျက်များကို ပုံသွင်းပြီး သူ့လက်ရည်နှင့်အနှီပစ္စည်းများ၏တိကျမှန်ကန်မှုကို တိုးတက်လာစေရန် မနက်တိုင်းစောစောထသည်။

တင်းဟန်ပိုင်သည် အနှောင့်အယှက်ခံနိုင်သည့်သူတစ်ယောက်မဟုတ်လေရာ တချွင်ချွင်ဆူညံသံကြောင့် နိုးလာရသည့်အခါ တံခါးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ထိုအခါ ကြွေထည်အပိုင်းအစတန်းကြီးကို ကော်ရစ်တာတစ်လျှောက် တွေ့လေ၏။ပန်ကျုန်း*ကဲ့သို့ပင်။သူတို့ကို ငေးကြည့်နေပြီးနောက် လှန်လှောကြည့်လိုက်ရာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းအပိုင်းအစများပါ ပါနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်။

(*ပန်ကျုန်း–တရုတ်ရိုးယာတူရိယာတစ်မျိုး)

သူက ပြောလေသည်။

"မင်းက အရင်ထဲက အားကောင်းပြီးသားပါ ၊ အစောကြီးထလေ့ကျင့်စရာမလိုပါဘူး"

ကျီရှန်ယွီက အတည်ပြုလာ၏။

"တကယ်ကြီးလား?"

တင်းဟန်ပိုင်က ဆိုသည်။

"ကိုယ်နောက်ကျောဆို ဆိုးဆိုးရွာရွားကို ကုတ်ခြစ်ခံထားရတာ ကိုယ်မှာ တစ်ပတ်လောက် အခြားသူတွေကို ကိုယ့်နောက်ကျောပြလို့မဖြစ်တော့ဘူး ၊ တော်တော်လေးကို အားပြင်းတယ်"