poems

pożoga z miłości (042)

nad cichą wodą siedziałeś sam

wśród otoczenia księżyca i trzcin

jego blask odbijał się w tafli

która wyglądała niczym lustro do innego świata

srebrna łuna jego blasku

oślepiała nas zupełnie jak miłość

świata, ludzi, życia, nasza

która i tak kiedyś się skończyć musiała

pobłogosławiłeś mnie swoim urodzajem

który brałem łapczywie jak z drzewa

jednak upadliśmy jak Hefajstos

ze szczytów rozumu i godności

na dno Tartaru którym stał się

nasz codzienny rytm

to co mi dałeś przed latami

jest teraz krwią centaura dla mnie

uczucie jak słoneczny rydwan Heliosa

pali nas, żądze oraz dusze

wypalamy się w ogniu niechęci

dusząc się dymem powstałym ze zgliszczy nas

pożoga ogarnia nasze życia

niszczy nas oraz innych

brakuje nam wody do jej ugaszenia

dopóki nie umrzemy palić się będzie

 ~ Rebelandarrow; czerwiec, 2021