poems

o wschodzie słońca (043)

bladozłote promienie oświetlały mnie

skąpanego w blasku jaśniejącego bóstwa

który niczym obłok chmur z ponad głów

wyglądał na odbicie skryte wśród tafli

szukając wśród pamięci widoków jego

trudno jest mi znaleźć dokładne owe odbicia

jednak wśród ścieżek mnemosyne udaje mi się

odnaleźć właściwą drogę do owych wspomnień

stąpanie po lustrze krystalicznej wody

przywiodło mi na myśl nierówne pęknięcia

zupełnie jak w sercu człowieka

którego nie sięgnęły promienie księżyca

czarna woda płynie w małej rzeczce

zupełnie jak krew w ludzkich tętnicach

pompuje nasze natchnienia, plany, nadzieje

uśmiercając je później jak mityczna styks

poświata zbliżającej się jutrzenki dnia

pociesza mnie w mroku uczuć

daje nadzieję na lepsze jutro

która może być spalona gorącym słońcem

wypalone będą nasze troski zmartwienia i plany

przez żywny ogień najpierwszy i najpełniejszy

flegetonu opływającego istnienia naszych kres

wypalając ludzkich życia cień

wśród koron drzew z promieniami przyszłego słońca

szukam ptaków wyczekujących dnia 

tak bardzo czekających jak ja na przyszłość

że zapominam o swojej przeszłości

liście kuszą sobą żyjące istoty

aby podeszły do nich do drzew wysokich

próbując zrobić z nich bramę do swojej przyszłości

nie widząc jednak skutków teraźniejszości

czasami zdaje mi się że słyszę od trzcin

szepty powtarzające jedno zdanie jak mantrę

o królu złotym i jego uszach

dotyk był złoty a serce kamienne

szum ich dotyka mnie coraz bardziej

czuję je na całym ciele

smagące jak grzechy uderzenia pałek brązowych

wyplewiające ze mnie resztki sił wieczystych

przemierzały tysiące stóp ten piasek

który wciąż był jak i jest jak i będzie

po wielu pokoleniach ludzi minionych

spacer będzie zwierząt pierwotnych gościć

rozpalonym piasek biegaliśmy do tego zdroju życia

jak i zapomnienia jak i cierpienia

pijąc naprzemiennie ze wszystkich źródeł

nie czerpiąc jednak nic z życia

 ~ Rebelandarrow; czerwiec, 2021