poems

słowo o człowieku i duchu (070)

nad brzegiem jeziora stała tak jak zawsze
jak kara Ewy za jeden owoc
jak garść piasku wzięta przez tę Sybillę
dama przepiękna i niszczycielska

jej uczuciami stawał świat zawsze
kiedy się odzywała
ognie wściekłości poruszały kościoły
w czasach ciemności

lodowata woda nie mogła jej powstrzymać
przed wygłoszeniem tej jedynej przepowiedni
mówiącej o zniszczeniu świata albo miłości
jej jedynej miłości, której nie chciała nigdy

podszedłem do niej z zapytaniem
'Czy potrzebna pomoc?'
znając jej historię i przemoc
którymi przez wieki dzieliła się ze światem

'Czy naprawdę muszę mówić?
moje słowo staje się światem
moje czyny stają się prawem natury
dlaczego wypowiadasz do mnie słowa?
dlaczego tworzysz dźwięki
abym je usłyszała?'

według legendy podawanej przez dawne ludy
postać bez słowa staje się duchem
który nie opuści świata do końca dni
całego ziemskiego stworzenia

'Słowa tworzą ludzi więc
przestań być duchem
i zacznij być człowiekiem'

~