BANA BİR MASAL ANLAT

EPISODE 17

selllammm

yine bir gece bölümüyle karşınızdayım ama bu kez gözlerimden uyku akıyor gerçekten inş bölümün yarısında uyuyup kalmam

medya: Uraz.

*yazım yanlışı görürseniz bildirin askolar <33*

•••

Çenesi başıma yaslıyken mırıldandı. "Hayatımın en uzun konuşmasıydı." Ben ona kıkırdarken aniden kapının önündeki Atalay ve Pamir'in bağırmasıyla ikimiz de sıçradık.

"Okul zamanı!"

Şaşkın gözlerle onları incelemeye başladım. "Okul mu?"

"Evet, babam seni bizim okula yazdırmak için onay alacaktı ama zaten onayının olduğunu görmüş." Diyen Pamir gözlerini gözlerime dikip devam etti. "Sen daha yeni gelmemiş miydin ya? Ne ara izin belgesi çıkarıp onay aldın ki?"

"Arkadaşımın annesinin bir arkadaşı sayesinde. Bana burs için yardım etti." Bu kez bana şaşkınca bakan taraf onlar olmuştu. Biraz daha yaklaşıp odanın tamamen içine girdiler.

"Sinem hanım mı?" Dedi Uraz.

"Evet...onu tanıyor musunuz?"

Atalay gözlerini devirirken Pamir alayla güldü. Bu kez konuşan Atalay olmuştu. "Kendisi amcamdan nefret eder. E tabii amcam da ondan eksik kalmaz. Yani koskoca şehirde yardım almak için Sinem hanımı bulman oldukça trajikomik."

Söylediklerine anlam veremiyordum. Sinem hanımla Orhan beyin ne gibi bir alakası olabilirdi ki? Onların ortak noktasının olması bile imkânsızdı. Sinem hanım kendi hâlinde yaşayan bir şirket çalışanıydı. Orhan'ınsa tahmin ettiğim kadarıyla şirket zincirleri vardı.

"Alakaları ne?"

"İsterseniz bunu ben anlatayım, çocuklar." Kapıdan gelen sesle hepimiz oraya dönerken, ben istemsizce kasılmıştım.

Orhan Barbarosoğlu yine tüm ihtişamıyla karşımızdaydı.

"Kıvanç şirkete çoktan geçti. Aras'ın da küçük bir işi varmış, ondan sonra okula gelecek. Hadi siz de gidip hazırlanın. Sonra da okula geçeceksiniz. Bizim Verda'yla ufak bir konuşma yapmamız gerek. Onu ben bırakırım."

Hepsi sorgulamadan başlarını olumlu anlamda sallarken, Orhan kapıdan çıkmak üzere olan Uraz'a baktı.

"Nursen'e söyle Verda için sipariş ettiğim okul formalarını kapıya bıraksın."

"Nursen?" Dedi Uraz, babasının karşısında büyük bir ciddiyetle dururken.

"Yeni görevli." Uraz kaşlarını kaldırarak odadan çıkarken, 'ne çabuk' diye mırıldandığını duymuştum.

Odada sadece ikimiz kalmıştık. Bedenim gerilmişti. Onun yanımdaki varlığı garip hislere neden oluyordu. Bilemiyordum. Bu korku muydu, güven miydi, yoksa sadece bir gerginlik miydi?

"Yanlış kişiye güvenmişsin." Gözlerimi yerden kaldırıp Orhan'a baktım. Yanlış kişi mi? Sinem hanımdan mı bahsediyordu?