She become a passive villainess-not(trans)

မွင္သက္သြားေသာ ဘဲစုတ္ေလး

   မက်ယ္လြန္း မတိုးလြန္းေသာ တံခါးေခါက္သံေတြဟာ ေငြေရာင္ျခယ္ အခန္းထဲမွာ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေနတယ္။ေနအေတာ္ျမင့္ေနၿပီျဖစ္ကာ သခင္မငယ္ေလးသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ အခန္းထဲက ထြက္မလာေသာေၾကာင့္ တံခါးေခါက္ေနသည္မွာ တစ္နာရီခန္႔ ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။
   ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူမဘာျဖစ္ေနသည္ကို စိုးရိမ္မႈေရာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့တာေရာေၾကာင့္ လီဖာဟာ တံခါးကို ေျဖးညင္းစြာဖြင့္ရင္း အသံျပဳလိုက္တယ္။''သခင္မေလး ကြၽန္မ ဝင္လာၿပီေနာ္''သူမဟာ ပထမဆံုး လိုက္ကာေတြကို တင္လိုက္ၿပီး မႈန္မႈိင္းေနတဲ့ အခန္းထဲကို ေနေရာင္ျခည္ဝင္ေစလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူမဟာ သခင္မေလးကို ႏႈိးဖို႔ ကုတင္ေဘးကို သြားလိုက္တယ္။ေနာက္ေတာ့ သူမ ထိတ္လန္႔စြာ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္လိုက္တယ္။
  7နာရီခန္႔ ဖီးအက္ ပလာဇာနား တဝိုက္မွာေတာ့
      ႐ုိး႐ုိး႐ွင္း႐ွင္း သာမန္ေခါင္းစြပ္ အကၤ်ီကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ ပံုရိပ္ေလးဟာ ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရာင္းခ် လဲလွယ္ေနေသာ ေစ်းဆိုင္ေတြကို ေလ်ွာက္ၾကည့္ေနေလတယ္။
မုန္႔အခ်ိဳေတြကို ေရာင္းတဲ့ ေစ်းတန္းဘက္ကို ေရာက္တဲ့ ခါမွေတာ့ သူမက တံေတြးၿမိဳခ်မိတယ္။အဲ့အခ်ိန္ ဆလယ္ဗားရစ္ အိမ္ေတာ္ဝန္းမွာေတာ့ သခင္ႀကီးရဲ႕ အမိန္႔ေၾကာင့္ အိ္မ္ေတာ္ တစ္ခုလံုး ေယာက္ယက္ခက္ေနတာကိုေတာ့ သူမ မသိေနခဲ့ပါဘူး။  
   သူမဟာ လမ္းေပၚမွာ ေလ်ွာက္သြားရင္းနဲ႔ အဓိက ျပသာနာတစ္ခုကို သတိရသြားတယ္။
  ငါ ပိုက္ဆံ ယူမလာခဲ့ဘူး။
  "အာ..ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တံုးအလိုက္တဲ့ ငါလဲ''သူမက ေရရြတ္လိုက္တယ္။သူမရဲ႕ ဗိုက္ကလည္း ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ ေအာ္ျမည္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ သူမဗိုက္ရဲ႕ ေအာ္ျမည္ေနသံကို ေပါင္မုန့္ဆိုင္က လူျကီးၾကားလိုက္တဲ့ခါမွေတာ့ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ႐ွက္စိတ္ေၾကာင့္နီရဲလာတယ္။
    "ကေလးမေလး  မင္းဘာမွ မစားရေသးဘူးလား''သူဟာ ကေလးမေလး ေၾကာက္မသြားေစဖို႔ရာ အတြက္ အသံကို အႏူးညံ့ဆံုးထားၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကီးမာေသာ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ သြင္ျပင္ေၾကာင့္ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူ႔ကိုျမင္လ်ွင္ ေၾကာက္သြားတတ္ၾကသည္။ဒါဟာ သူ႔အားနည္းခ်က္ ျဖစ္သည္။
  ေအဒီရာဟာ ႐ွက္ရြံစြာနဲ႔ သူမေခါင္းကို ခါလိုက္တယ္။သူမပံုစံဟာ တိရစာၦန္ငယ္ေလးေတြ လူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ႐ွက္ေနသလိုမ်ိဳးေလး ျဖစ္ေနတယ္။
    ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့ လူႀကီးဟာ သူမရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဘက္တခုလံုး အရည္ေပ်ာ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
   "ထူးဆန္းတာပဲ ။ဒီလမ္းမွာ သူေတာင္းစား႐ွိခဲပါတယ္။ၿပီးေတာ့ သာမန္ ဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ထားတယ္။မင္းက သူတို႔ထဲက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''
"သူေတာင္စား ႐ွိခဲတယ္။ဘာလို႔လဲဟင္'' သူမဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
   သူက သူမေခါင္းကို အသာပုတ္ေပးရင္း ျပံဳးလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူမကိုေျပာျပတယ္။''မင္းက ဒီက မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕စားမင္းက တို႔ေတြကို ဘယ္လိုစီမံေပးလဲဆိုတာ မသိတာပဲျဖစ္မယ္။''ေနာက္ၿပီးသူဟာ ေအဒီရာကို ဆက္ၿပီး႐ွင္းျပေနခဲ့တယ္။ၿမိဳ္စားမင္းဟာ သူေတာင္းစားေတြ အတြက္ သူတို႔နဲ႔ သင့္ေတာ္ေသာ အလုပ္ေတြကို စီမံလုပ္ကိုင္ေစေၾကာင္း အစမွာေတာ့ လက္မခံသူေတြ႐ွိေသာ္လည္း အခုေတာ့ အားလံုးက နားလည္လက္ခံလာၾကေၾကာင္းေတြေပါ့။''ငါတို႔ဟာ ၿမိဳ႕စားမင္းအေပၚ ေက်းဇူး႐ွိၾကတဲ့ သူေတြပါပဲ။ၿမိဳ႕စားမင္းက စိတ္ရင္းေစတနာ အလြန္ေကာင္းတယ္။''သူမ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ သူမအဖ်ားတက္စဥ္အခါက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာ ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း ေလးစားဖို႔ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဖခင္လဲ။
    "သူက အရမ္းေကာင္းတယ္။ မင္းမနက္စာ စားၿပီးသြားတဲ့ခါ ငါမင္းကို သူ႔ဆီေခၚသြားမယ္ေလ။မင္းအတြက္ သူတစ္ခုခု လုပ္ေပးမွာပါ။မင္းက အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတာပဲ။ဒီေန႔ ငါ့မိန္းမက သူရဲ႕ အထူးဟင္းခ်က္ထားတယ္။မင္းႀကိဳက္ပါလိမ့္မယ္''ေပါင္မုန္႔ဖုတ္တဲ့ လူႀကီးဟာ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဟင္းခ်က္လက္ရာကို ခ်ီးမြမ္းရင္း ေအဒီရာကို အထဲေခၚလိုက္တယ္။ေအဒီရာဟာ သူ႔ရဲ႕ သူစိမ္းေတြအေပၚ အလြန္ယံုၾကည္တတ္မႈေၾကာင့္ အံျသသြားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမဟာ သူ႔ကို အလြန္ေက်းဇူးမိတယ္။သူသာ သူမကို မဖိတ္ေခၚခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူမဟာ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ အိမ္ေတာ္ကို ျပန္ရလိမ့္မယ္။
     လွပတဲ့ မ်က္နာနဲ႔ ဆံပင္အ႐ွည္အနက္ေရာင္ေတြ႐ွ္ိေသာ မိန္းမငယ္ေလးဟာ သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ပါလာတဲ့ ဧည့္သည္ငယ္ေလးကို ႀကိဳဆိုလိုက္တယ္။
   "ဟယ္လို ကေလးေလး မင္းလမ္းေပ်ာက္ေနတာလား။ဒီလူဆိုးႀကီးက မင္းကို ေျခာက္လွန္႔ေသးလား။မေၾကာက္နဲ႔ မမကိုေျပာေနာ္။မမက သန္မာပါတယ္''သူမဟာ ေအဒီရာကို မ်က္စိတဖက္ မွိတ္ျပၿပီး ဆိုလာေလတယ္။
     "မဂၤလာပါ မမ။ဒီအကိုႀကီးက က်ြႏု္ပ္ကို လံုးဝမေျခာက္လွန္႔ပါဘူး။ကြၽန္မရဲ႕ ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ သူဟာ ကူညီေပးတာပါ။ကြၽန္မေျပာတာကို ယံုေစခ်င္ပါတယ္။''သူမဟာ က်င့္သားရေနတဲ့အတိုင္း သတိလက္လြတ္ ေတာ္ဝင္ဆန္စြာ ေျပာမိသြားတယ္။
    သူမရဲ႕ ေတာ္ဝင္ဆန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္ ေပါင္မုန့္ဖုတ္တဲ့ လင္မယားဟာ သူမကို ေႏြးေထြးစြာ ျပံဳးျပလာၾကတယ္။
   "မင္းက ေတာ္ဝင္ မိသားစုေတြကို သေဘာက်တာလား။မင္းရဲ႕ ေျပာဆိုပံုကို ၾကည့္ၿပီး မင္းဟာ သူတို္ထဲက တေယာက္လို႔ေတာင္ ထင္မိသြားတယ္။''မိန္းမငယ္ေလးဟာ ေအဒီရာရဲ႕ ေခါင္းကို ပုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ငါလည္း တကယ္ပဲ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ပဲေလ။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ္ဝင္ကေလးမိ်ဳးကမွ သာမန္ဝတ္ဆံုကို ဝတ္ၿပီး ေစ်းထဲမွာ ေလ်ွာက္သြားေနမည္ဟု မေတြးမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဘယ္ေတာ္ဝင္ မိသားစုကမွ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမည္ မဟုတ္ေပဘူး။
  ေနာက္ၿပီး သူတို႔ၾကားထားသည္မွာ သခင္မေလးဆလယ္ဗားရစ္ဟာ အေတာ္ဆိုးသြမ္းသည္ဟုပင္။သူတို႔ေ႐ွ႕က နတ္သမီးငယ္ေလးဟာ ထိုသူမေလး မျဖစ္ႏိုင္ဘူးမို႔လား။
       "ဒီလူဆိုးႀကီးက မင္းမိဘေတြကို ႐ွာမေပးေသးခင္ ငါတို႔နဲ႔ အတူ လာစားမလား''
       "ေဟး ဟြာ  ,လူဆိုႀကီးဆိုတဲ့ ဟာကို မသံုးစမ္းပါနဲ႔။ ၾကာလာရင္ သူမ တကယ္ေၾကာက္သြားလိမ့္မယ္''
    "ဟ..ဟ ဟုတ္ပါၿပီ အခ်စ္ရယ္ အခုေတာ့ ဟင္းေတြေအးမကုန္ခင္  စားလိုက္ၾကရေအာင္လား''ဟြာဆင္ဟာ စားပဲြျပင္ေနရင္းပဲ ေအဒီရာနဲ႔ ေယာက်္ားျဖစ္သူဘက္ကို လွည့္ေျပာလိုက္တယ္။
     ထမင္းဝိုင္းအတြင္းမွာ ေအဒီရာဟာ.သူတို႔အေၾကာင္းအနည္းငယ္သိခဲ့ရတယ္။သူတို႔ဟာ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးမရၾကေသးဘူး။ သူတို႔ဟာ ေအဒီရာလို ကေလးမ်ိဳးလိုခ်င္ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္လို႔ ေအဒီရာသာ ဆႏၵ႐ွိမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ဟာ သူမကို မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမြးစားဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
     သူတို႔ ထမင္းဝိုင္းသိမ္းၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေအဒီရာဟာ အျပင္ဘက္က အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ေအဒီရာ အေတြးနဲ႔ ထပ္တူက်စြာပဲ ဟြာဆင္ဟာ အသံျပဳလိုက္တယ္။
    "ဘာေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္။မနက္ခင္းတခုနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ဘာလို႔ ဆူညံေနတာပါလိမ့္''
    "ငါတို႔အျပင္ထြက္ၿအီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ရေအာင္''ပီတာဟာ ေျပာၿပီးအျပင္ထြက္သြားတယ္။ ဟြာဆင္နဲ႔ ေအဒီရာလည္း ထၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္။
     ေငြေရာင္သံခ်ပ္ကာေတြနဲ႔ စစ္သည္ေတြဟာ တစံုတခုကို အပူတျပင္း႐ွာေဖြေနၾကတယ္။သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သားေတြဟာ စိုးရိမ္လာၾကတယ္။
      "ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာေၾကာင့္ စစ္သည္ေတြဒီမွာ ေရာက္ေနတာလဲ''
    "ငါလည္းမသိဘူး။သူတို႔က တစံုတစ္ေယာက္ကို ႐ွာေနတာ ထင္တယ္''
    "သူလ်ိဴမ်ားလား''
    "ဘုရားေရ ဒါဆို ငါတို႔ အႏၱရာယ္႐ွိေနၿပီလား''
   လူအုပ္ႀကီးဟာ သူတို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။ ေအဒီရာဟာ သူမ ျဖစ္တည္မႈကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးဖံုးၿပီး လူအုပ္ႀကီးထဲကေန ထြက္လိုက္တယ္။
    "ကေလးငယ္ေလး..ငါတို္႔ ၿမိဳ႕စားမင္းဆီသြားဖို္႔ ခဏရပ္ထာ......?သူမ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ''ပီတာဟာ သူ႔မိန္းမကိုေမးလိုက္တယ္။ဟြာဆင္က မ်က္လံုးေပကလက္ေပကလက္   နဲ႔ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာဟာ စိုးရိမ္းမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လာေလတယ္။
     ေအဒီရာဟာ ေျပးၿပီးရင္းေျပးတယ္။သူမဟာ အ႐ွိန္တင္ၿပီးေျပးတယ္။အိမ္ေတာ္ကို အျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ရန္ လမ္းၾကားေတြကို ျဖတ္ၿပီး အျမန္ေျပးေနတယ္။
    ဘုရားေရ.  ငါဒီေလာက္ထိ ႐ႈပ္ေထြးသြားေစမယ္မွန္း မသိဘူး။ငါ့မိသားစုက အျဖဴေရာင္စစ္သည္ေတြကိုေတာင္ ေစလႊတ္လိုက္တယ္။
    ငါ့အမွားပဲ။ ငါေတာ့ေသၿပီ! ေသၿပီ !ငါေတာ့ ေသၿပီ!
   လမ္းခ်ိဳးတခုကို ျဖတ္ၿပီးတဲ့ ခါမွာေတာ့ တစ္စံုတေယာက္ကို တိုက္မိသြားတယ္။သူမရဲ႕ ေသးသြယ္တဲ့ ခႏၵာကိုယ္နဲ႔ ေျပးလာတဲ့ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ သူမေခါင္းစြပ္ဟာ ေလ်ွာက်သြားၿပီး ဖင္ထိုင္ရက္လဲသြားတယ္။
    ေအဒီရာဟာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ခဏတာ ညီးညဴလိုက္ၿပီး သူမမ်က္လံုးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ေငြအျဖဴေရာင္ ဆံႏြယ္ေတြ ႐ွိတဲ့ ေခ်ာေမာလွတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ သူမကို စိုးရိမ္ေနပံုနဲ႔ လက္ကမ္းၿပီး ေမးလာခဲ့တယ္။''အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါေသခ်ာလမ္းမၾကည့္လိုက္မိဘူး''
      ေအဒီရာဟာ ထိုင္လိုက္သားကေနပဲ ေခ်ာေမာလွတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးေ႐ွ႕မွာ ဘဲစုတ္ေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမပံုစံေၾကာင့္ ေနရခက္သြားၿပီး ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမယ္ မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္။
    သူ႔ရဲ႕ေခ်ာေမာမႈဟာ သူမကိုဆဲြ႔အသြားေစတယ္။သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတစ္ခုလို တလက္လက္ေတာက္ပေနတယ္။အို ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ခ်ယ္ရီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
     ေအဒီရာ သတိထားစမ္း သူက ကေလးတေယာက္ေနာ္
   "အာ..အမ္..''ထူးဆန္းတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ သူမ ပါးစပ္ကေနထြက္လာတယ္။
   သူမရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ ဒီေခ်ာေမာလွတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ပံုစံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ေနဦး..ငါဘာလို႔ အရင္ဘဝမွာ သူ႔ကို မေတြ႔ဖူးရတာလဲ။ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့သူကို ဘာလို႔ မေတြ႔ဖူးတာပါလိမ့္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နစ္နာလိုက္သလဲ။
     "သင္....သင္က ဒီက မဟုတ္ဘူး..မို႔လား''