She become a passive villainess-not(trans)

အျပစ္မယူေတာ့ဘူး

    "သင္...သင္က..ဒီက မဟုတ္ဘူးမို႔လား.''
  ေအဒီရာရဲ႕ေမခြန္းေၾကာင့္ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ ေအးခဲသြားတယ္။
   ငါ သိသားပဲ။သူသာ ဒီကဆိုရင္ ငါမသိစရာ အေၾကာင္းမွမ႐ွိဘဲ။
    "ဟုတ္တယ္..က်ေတာ္က... အမ္..သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီ အလည္လာတာပါ။''သူက ၾကားႏိုင္ေလာက္ယံု တိုးတိုးေလးေျဖလာတယ္။
     "ေအဒီရာဟာ သူရဲ႕႐ုပ္ရည္ကို ဆက္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။တကယ့္ကို ေခ်ာေမာခန္႔ညားၿပီး မ်က္စိပဖဒသာျဖစ္စရာျဖစ္တယ္။ သူမ သူ႔ကို တစ္ေန႔လံုး ထိုင္ၾကည့္ေနရငရင္ေတာင္ လံုေလာက္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
    လွပတယ့္ မိန္းမငယ္ေလးရဲ႕ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ သူဟာ သူ႔လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လ်က္သားနဲ႔ ေနရခက္လာတယ္။
   ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ပံုစံကိုျမင္လိုက္မွပဲ ေအဒီရာဟာ ထိုေကာင္ေလး သူ႔လက္ကို ျပန္မ႐ုတ္ခင္မွာ သူ႔ရဲ႕လက္ကို ဆဲြၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္။
    "ေက်း..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...အမ္''
    "အိုး..ငါက ေကဆီ___''သူ အဆံုးထိ မေျပာဘဲ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ေနာက္မွ ေျပာရခက္တဲ့ အရာခံေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ဘယ္လိုပဲေနေန သူက ေခ်ာေမာလြန္းေနတာေၾကာင့္မို႔ ငါ အျပစ္မယူေတာ့ပါဘူးေလ။ငါ ခြင့္လြတ္လိုက္တာေပါ့။
     "ေက်းဇူးပါ ေကဆီ။ငါက ေအ--''
      "သခင္မေလး!''
      "အမေလး..သခင္မေလး!''
      "သခင္မေလး  ဒီမွာ႐ွိတယ္''
       "သခင္မေလး ဘယ္လိုလုပ္ ဒီဝတ္စံုေတြကို ဝတ္ထားရတာလဲ''
      အေစခံေတြဟာ သူမကို ႐ွာေတြ႔သြားတာေၾကာင့္ သူမကိုယ္သူမ ေကာင္းေကာင္းမိတ္မဆက္လိုက္ရဘူး။ေနာက္ၿပီး အေစခံေတြဟာ သူမအနားမွာ ဝိုင္းအံုလာၾကတယ္။သူမမွာ အနာတရေတြ ဘာေတြ႐ွိလားဆိုတာကိုလည္း အဆက္မျပတ္ေမးျမန္းေနၾကတယ္၊
      ဒီဘဝမွာေတာ့ သူမဟာ လီဖာတစ္ေယာက္တည္းကိုတင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေစတာ မဟုတ္ဘဲ အေစခံအေတာ္မ်ားမ်ားကို စိုးရိမ္ပူပန္ေစခဲ့တယ္။
   "ငါ ..အဆင္ေျပပါတယ္''သူမဟာ အေစခံေတြရဲ႕ စိုးရိမ္ေနမႈေၾကာင့္ ေျဖလိုက္တယ္။
    ဒီ ခိုးထြက္တာက အၾကံဥာဏ္ေကာင္း မဟုတ္ဘူးဘဲ။
    "သခင္မေလး အိမ္ေတာ္ကို အျမန္ျပန္ရပါမယ္။သခင္ႀကီးနဲ႔ သခင္မက ေသမတတ္စိတ္ပူေနၾကပါတယ္။ အိမ္ေတာ္အျမန္ျပန္ၾကရေအာင္''
    သူတို႔ဟာ အိမ္ေတာ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သခင္နဲ႔သခင္မတို႔အတြက္ သူမကို ဝိုင္းဝန္းေဖ်ာင္းျဖေနၾကတယ္။ၿမိဳ႕စားႀကီး စိတ္အတိုင္းသာဆိုရင္ သူ႔သမီးကို သူကိုယ္တိုင္ ထြက္႐ွာမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ၿမိဳ႕စားမင္းဟာ သူ႔သမီးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း အားလံုးအသိပဲ ျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕စားႀကီးကိုယ္တိုင္ အနၱရယ္႐ွိမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အေစခံမ်ားက တားေသာေၾကာင့္သာ။ၿမိဳ႕စားႀကီးေရာ သခင္မေလးပါ အႏၱာရယ္ျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတြျဖစ္လာခဲ့ေသာ္ ဆလယ္ဗားရစ္၏ အနာဂတ္အတြက္ သူတို႔စိတ္ပူမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
      "ေကာင္း...ေကာင္းပါၿပီ။ငါေတာင္းပန္ပါတယ္''ေအဒီရာဟာ အလ်င္အျမန္ပဲ ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ သူမ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ရာအတြက္ ေခ်ာေမာတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူက ေနရာမွာမ႐ွိေတာ့ေပ။
    သူ သြားလိုက္ၿပီလား။ ဒီလူအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ သူက ေၾကာက္လန္႔သြားတာမ်ားလား။ေတာ္ေတာ္ အဆင္မသင့္လိုက္တဲ့ေန႔ဘဲ။သူမဟာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ရထားလံုးနဲ႔ အိမ္ေတာ္ကို ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
    သူမဟာ သူမ မိဘေတြေစာင့္ေနတဲ့ အခန္းဆီကိုသြားတဲ့ ေျခလွမ္းတိုက္းမွာ တုန္ေနမိတယ္။ငါဘာလုပ္ရမလဲ။ သူတို႔ ငါ့ကို မဆူခင္ ငါအရင္ဒူးေထာက္ၿပီး ခြင့္လြတ္ေပးဖို႔ ေျပာရမလား။ဒါက အလုပ္ျဖစ္ပါ့မလား။အေဖကေတာ့ မေသခ်ာေပမယ့္ အေမ့အေပၚမွာေတာ့ ဒါက ေသခ်ာေပါက္ အလုပ္ျဖစ္မွာပဲ။ေနာက္ၿပီး ငါခဏေလာက္ပဲ ဒူးေထာက္ရလိမ့္မယ္။အမ်ားဆံု နာရီ အနည္းငယ္ေလာက္ေပါ့။ဟ..ဟဟ ေကာင္းလိုက္တဲ့ဥာဏ္ပဲ ေအဒီရာပဲ။
    ဘုရားသခင္တို႔ေရ ၾကားတဲ့ဘုရားသခင္ ကြၽန္မကို ကယ္တင္ေတာ္မူပါ ။
    သူမေခါင္းထဲမွာ မူးေနာက္လာၿပီး သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာလည္း ျဖဴေလ်ာ့လာတယ္။သူမဟာ ဘယ္လို ေျပာရမလဲဆိုတာကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။
     တံခါးႏွစ္ဖက္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး သူမမိဘေတြ႐ွိရာ ေလ်ွာက္သြားလိုက္ခ်င္းမွာပဲ သူတို႔ဟာ သူမဆီကို အေျပးေလ်ွာက္လာၿပီး ေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။
     "အေမ့ သမီးေလး  အခ်စ္ေလး ကေလးေလး ဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲကြယ္''သူအ အေမဟာ တုန္ယင္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ေမးလာတယ္။
     "အခ်စ္ကေလး ဒဏ္ရာေတြရလာေသးလား။ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနတာလဲ။တေယာက္ေယာက္က သမီးကို ေခၚသြားတာလား။အေဖ့ကိုေျပာ။အေဖစိတ္မဆိုးဘူး။အေဖ သမီးအစား အဲ့လူကို သမီးအစား အျပစ္ေပးေပးမယ္။''ၿမိဳ႕စားႀကီးကလည္း တုန္ယင္စြာ ေမးလာျပန္တယ္။
     "သမီး.....''မွန္းထားတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ လဲြေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ခါ ေအဒီရာဟာ တြန္႔ဆုတ္မိသြားတယ္။သူမ မိဘေတြရဲ႕ စိုးရိမ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းကို ၾကည့္ရင္း သူမဟာ အားတင္းေျပာလိုက္တယ္။''သမီး...သမီးဘာသာ သမီး ထြက္သြားတာပါ''
    သူမအေျဖေၾကာင့္ ၿမိဳ႕စားႀကီးတို႔ဟာ အံႁသသြားၿပီး ထပ္ေမးလာတယ္။''ဘာလို႔လဲ...ကေလးရယ္''
    သူမဟာ အျပစ္႐ွိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အျပန္ျပန္ပြတ္ေခ်ရင္း ေျဖလိုက္တယ္။''သမီး ဒီအတိုင္းအျပင္ထြက္ခ်င္လာလို႔ပါ။အေဖတို႔ကို မေျပာသြားမိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဒီေလာက္ထိ ႐ႈပ္ေထြးသြားမယ္မွန္းလည္း မသိခဲ့လို႔ပါ။သမီး တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ။''
      "အိုး.. ကေလးရယ္''အေမက သူမကို ထပ္မံေပြ႔ဖက္လိုက္တယ္။''အိမ္ေတာ္ထဲမွာ သမီးပ်င္းလို႔လား ကေလးရယ္''
     "အေဖတို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္။အေဖတို႔က သမီးကို အနာတရေတြ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါကြယ္။အျပင္ေလာကႀကီးက အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတယ္။ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္ၾကံသူေတြ ႐ွိလာမယ္ဆိုတာကို မသိရဘူးမဟုတ္လား။အေဖတို႔ကို နားလည္ေပးပါ ကေလးရယ္။အေဖတို သမီးကို သမီးကို ပိတ္ေလွာင္မိေစဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး''
       ၿမိဳ႕စားႀကီးဟာ သူသမီးငယ္ေလး နားလည္ေအာင္ ႐ွင္းျပေနခဲ့တယ္။အေစခံေတြနဲ႔ စစ္သည္အမ်ားႀကီး သူမအတြက္ လာတာကို ျမင္ၿပီး သူမေလး ထိတ္လန္႔သြား႐ွာမွာပဲ။
   ဒါဟာ အပိုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ဒါေပမယ္ သူ သတိမထား၍မရေပ။ေအဒီရာဟာ ငယ္ငယ္ေလး႐ွိေသးသည္။ဒါေၾကာင့္ သူမအေနနဲ႔ အျပင္ေလာကကို စိတ္ဝင္စားတာ ပံုမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ သူမကို အျပင္ေလာက တစ္ခုလံုးက သိသြားခဲ့ရင္ သူမဟာ အားလံုးရဲ႕ ပစ္မွတ္ျဖစ္လာႏိုင္သည္။
    သူ႔ မိသားစုကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ဆို အရာအားလံုး သူျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။သူမ သမီးေလးကို အိမ္ေတာ္ထဲမွာတင္ ေနေစသည္မွာလည္း သူမေလး သူတို႔နဲ႔ ေဝးရာကို ေရာက္မသြားေစဖို႔ရာျဖစ္သည္။
   ေအဒီရာဟာ အျပစ္႐ွိသလို ခံစားေနရဆဲပါပဲ။သူမဟာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။သူမ သူတို႔ကို ဒီေလာက္ထိ စိုးရိမ္မိသြားေစဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့႐ုိးအမွန္ေပ။
   သူမက ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ႐ွိတဲ့လူေတြကို ၾကည့္ၾကည္ခ်င္ယံုပါပဲ။အရင္ဘဝက ႐ူးမိုက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ သူမ လစ္လ်ဳ႐ႈခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝကို သိခ်င္ယံုေလးပါပဲ။ယခုဘဝမွာ သူမသူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္၊၊