She become a passive villainess-not(trans)

This prince

This prince

       ေကဆီမီရာရဲ႕ ေခ်ာေမာလွတဲ့ မ်က္နွာကိုပဲ တညလံုးျမင္ေယာင္မိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့  ေနာက္ေန႔မွာမွာလည္း ေတြးမိေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေအဒီရာဟာ သူတို႔ပိုက္နက္ေျမထဲမွာရွိတဲ့ ဗဟိုေစ်းတန္းကို သြားဖို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းလိုက္တယ္။
     ညတုန္းကမွ သူ႔သမီးေလးမ်က္နွာက္ို ျမင္ခြင့္ရတဲ့ အေဖျဖစ္သူ ေဆဖာလ္ဟာ ၀မ္းနည္းသလို မိခင္ျဖစ္သူ အန္ဒရီယာကို တိုင္တန္းေျပာဆိုလိုက္တယ္။
      "သူမကို ၾကည့္ပါဦး။သူမက ျပန္ေရာက္ခါစပဲရွိေသးတယ္။သူမ ဖခင္နဲ႔ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး အန္ဒရီယာ။ငါ ဒီလိုမ်ိဳးပံုစံနဲ႔ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
     "အို ေဆဖာလ္ရယ္ ေအဒီရာက ဒီအတိုင္း လမ္းေလ်ာက္ထြက္ရုံတင္ပါ။သူမက ခဏေလးတင္ ျပန္လာမွာပါ။ဟုတ္တယ္မို႔လား အသည္းေလး"
    ေအဒီရာဟာ မတရားခံေနရသလို ျမည္တမ္းေျပာဆိုေနတဲ့ သူမဖခင္ေၾကာင့္ ၿပံဳးလိုက္မိၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
    "ေသခ်ာတာေပါ့ ေဖေဖနဲ႔ေမေမ။သမီးက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို သြားၾကည့္ခ်င္ရုံပါ။ေနလည္ထမင္းစားခ်ိန္က် ျပန္လာခဲ့မွာပါ"
     "ကဲ ၾကည့္။ဒါဆို အခု  ရွင္ မင္ႀကီးလုပ္ခိုင္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေခ်ေတာ့။မဟုတ္ရင္ ေနာက္ထပ္အလုပ္ေတြေပါင္းၿပီး ပံုေနဦးမယ္"အန္ဒရီယာကေျပာဆိုၿပီး ေဆဖာလ္အိမ္ေတာ္ပ္ိုင္ အိမ္ေတာ္တခုစီကို ထြက္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။
     ေဆဖာလ္ဟာ သူ႔ရဲ႕အလုပ္ေတြကို သူ႔ဆီကို လဲႊခ်တဲ့ ဘုရင္ႀကီးကို အသံတိတ္ က်ိန္ဆဲေမတၱာပို႔ရင္း ပို၍ပို၍ေတာင္ စိတ္ညစ္ညဴးလာေလမိေလတယ္။
     ေကဆီဟာလည္း သူ႔အလုပ္ေတြကို တျခားသူေတြဆီကို လုပ္ခိုင္းတတ္လားဆိုတာ ငါသိခ်င္မိသား ။
..............
       "အရွင္မင္းသား ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီအလုပ္ေတြကို ဂရုစိုက္ပါေတာ့။ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ေသလုနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ"ရုိမန္ဟာ ေကဆီမီရာ တံခါးကို ဖြင့္၀င္လာခ်င္းမွာဘဲ ညီးညဴေျပာဆိုလာတယ္။
    "ေကာင္းေကာင္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္ ရုိမန္။နားရက္ ၃ ရက္ယူနိုင္ပါတယ္။ေက်းဇူးပါပဲ"
    ရုိမန္ဟာ ေကဆီမီရာ စကားကို ၾကားၾကားခ်င္းမွာဘဲ ထိုမဲနက္ေသာ နွလံုးသားပိုင္ရွင္ မင္းသားကို ထိုစကားေတြေျပာလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သူကို ဒူးေထာက္ၿပီး အရုိအေသေပးခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သြားေလတယ္။
    သူက သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရုံတင္မကဘူး နားရက္ ၃ ရက္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးသည္။ဒါက သူ႔ကို အံ့ၾသေစဖို႔ လံုေလာက္ပါသည္။ထိုသူဟာ လူမႈေရးအရပဲြေတြနဲ႔ အစည္းအေ၀းေတြကလဲြရင္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတတ္သူမွ မဟုတ္ေလဘဲ။
      "ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အရွင္းမင္းသား"သူက သု႔ခံုကေန ထလိုက္ၿပီး မင္းသားကို အရုိေသျပဳ အေလးျပဳကာ ဲေျပာလိုက္တယ္။မင္းသားရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ မ်က္နွာေၾကာင့္ သူအေနနဲ႔ မင္းသား စိတ္ေျပာင္းသြားတားဟု စိုးရိမ္မိသြားတယ္။ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာဘဲ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
    ေကဆီမီရာအေနနဲ႔ သူဟာ ေအဒီရာနဲ႔ ရွိေနခဲ့ရတဲ့ တပတ္တာအတြက္ အေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာျဖစ္တယ္။အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဟဇယ္က ၀င္ေရာက္ေနွာင့္ယွက္တတ္ေပမယ့္ သူမနဲ႔ အတူရွိခြင့္ရတာအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိဆဲပါပဲ။
    ေကဆီမီရာဟာ ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေအးစက္လွတဲ့ နႈတ္ခမ္းတစံုးကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အၿပံဳးတခုဟာ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပါလာတယ္။သူ သူမပါးျပင္ကို အနမ္းေႁခြၿပီးတဲ့ ေနာက္ သူမေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ နီရဲသြားလဲဆိုတာ သူမွတ္မိေသးတယ္။
    သူဟာ တေန႔လံုး မပင္ပန္းဘဲ အားအင္အျပည့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ေအဒီရာ ေက်ာင္းကို ျပန္လာမယ့္ေန႔ကို သူ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။
..........
       ေအဒီရာဟာ ေစ်းတန္းထဲမွာ ေလ်ာက္ၿပီးၾကည့္ရႈေနလိုက္တယ္။သူမက ထင္းထြက္ေနတာကေန ကာကြယ္နိုင္ဖို သာမာန္ ေယာက်္ားေလးဆန္ဆန္ ၀တ္ဆံုကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး သူမေျခေထာက္ေတြထိဖံုးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္းပါတဲ့၀တ္ရုံရွည္ကိုလည္း ထပ္၀တ္ထားေသးသည္။
      ဒါက သူမ ဆလယ္ဗားရစ္ အိမ္ေတာ္ကေန ပထမအႀကိမ္ ခိုးထြက္လာတုန္းကလိုပါပဲ။
    သူမနဲ႔ ရင္းနီးေနတဲ့ ပါမုန္႔ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သုမက ရပ္လိုက္တယ္။ဒီတခါမွာေတာ့ သူမ ပိုက္ဆံပါေအာင္ ယူလာခဲ့ပါသည္။
    သူမၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အရင္လိုပံုစံအတိုင္းပဲ ပီတာနဲ႔ ဟြာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
     "အြပ္......"
     "အူး...ေ၀...လမ္းဖယ္"
  သုမဟာ သူတို႔ကို မနႈတ္ဆက္လိုက္ရခင္မွာဘဲ ေျပးလာတဲ့လူနဲ႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာတိုက္မိၿပီး နွစ္ေယာပ္စလံုးဟာ ေျမေပၚမွာ လဲက်သြားတယ္။
      "အာ."ေအဒီရာဟာ ညည္းညဴလိုက္ၿပီး သူမအား ၀င္တိုက္သူကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
     "Hey...ဘာ---"
      "ဘယ္လိုလူလဲ ဘာေၾကာင့္ လမ္းမဖယ္ရတာလဲ ဟမ္။ငါ ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာေတာင္ မေရွာင္ဘူး။မင္း လူလိမ္မို႔လား။ငါ့ဆီက ေငြလိမ္ယူခ်င္လို႔ တမင္လုပ္တာမို႔လား။မင္းငါ့လို ထက္ျမက္တဲ့သူကို ညာလို႔ မရဘူးကြ"
      အဲဒီလူဟာ သူမကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး အရင္ေအာ္ေျပာလာခဲ့တယ္။
     ဘယ္ေလာက္ ဆိုး႐ြားေလာက္တဲ့လူလဲ။ဘယ္လိုေတာင္ ဒီလို စြပ္စဲြရဲရသလဲ။
    "ဘာ ရယ္ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီဘက္က အျပစ္ျဖစ္ရမွာလဲ။ဒီေနရာကို ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ေနရာလို ေျပးလာတဲ့သူ အျပစ္ပဲ။ၿပီး ထက္ျမက္တယ္တဲ့လား။မေကာင္းတဲ့လူ။ခင္ဗ်ားကို ေၾကာက္မေနဘူး"
    ေအဒီရာဟာ ျပန္ေျပာရင္းကပဲ ထရပ္လိုက္တယ္။ဒီေန႔ သူမ ေယာက်္ားေလးပံုစံ၀တ္လာတာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ဒီလူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ပညာေပးလို႔ရတယ္။
      "အႀကီးေတြကို ဘယ္လိုရုိေသရမလဲဆိုတာ ငါမင္းကို သင္ျပေပးမယ္"အဲ့လူဟာ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေအဒီရာက္ို ေျခာက္လာတယ္။
     ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ထိုသူ႔အရပ္က ေကဆီထပ္ အနည္းငယ္ပုတယ္။ဒါေၾကာင့္ သဘာ၀က်စြာဘဲ ေအဒီရာက သူ႔ကို ေၾကာက္မေနဘူး။
     "ကြၽန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ႔ကို ေလးစားသင့္လဲဆိုတာ သင္ျပေပးမယ္ ရုိင္းစိုင္းတတ္တဲ့ လူႀကီး"
    အျပန္အလည္ အတံု႔အလွည့္ေျပာဆိုၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုလူဟာ ေအဒီရာဆီက္ု လက္သီးတခ်က္ပစ္သြင္းလာတယ္။သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လိုက္တဲ့ ေအဒီရာဟာ ေဘးကို ေရွာင္လိုက္ၿပီး တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ထိုလူရဲ႕နံရံကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။
      ထိုလူဟာ ေနာက္ကို အနည္းငယ္ဆုတ္သြားလိုက္ရတယ္။ေခါင္းေဆာင္း ေဆာင္းထားတဲ့ လူငယ္ရဲ႕ ထိုးခ်က္အားက ျပင္းလြန္းတယ္။ထိုအားေပ်ာ့ပံုရတဲ့ လူငယ္ေလးဟာ တိုက္ခိုက္ေရးမွာ ဆရာတဆူျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သုအေနနဲ႔ ေကာက္ခ်ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
     အျပန္ျပန္အလည္လည္ တိုက္ခိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လူႀကီးဟာ အညိဳအမဲစဲြေနေအာင္ အရုိက္ခံလိုက္ရၿပီး ေျမျပင္ေပၚမွာ လဲက်သြားေတာ့တယ္။
     "ခင္ဗ်ား လူတေယာက္ကို အားနည္းပံုရတိုင္း မေလးမစားမလုပ္သင့္ဘူး။မဟုတ္ဘူး အားနည္းတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပိုမလုပ္သင့္ေသးတယ္။အင္အားနဲ႔ လူကို အနိုင္က်င့္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔"
    "ဒီမင္းသားက လူေတြကို အနိုင္မက်င့္တတ္ဘူး။မင္းကပဲ ငါ့ကို အနိုင္က်င့္တာ"သူက ေအဒီရာကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေျပာလာတယ္။
    ဘာရယ္?သူက တကယ္ကိုျပႆနာရွာခ်င္ေနတာပဲ။
    "ခင္ဗ်ားလို လူက ဘယ္လို မင္သားျဖစ္မတဲ့လဲ။မင္းသားတပါးက လူေတြကို လြယ္လြယ္မစြတ္စဲြတတ္ဘူး။ခင္ဗ်ားလို ရုိင္းစိုင္းတဲ့ သူကေလ။ၿပီး မင္းသားတပါးက ခုလို မ၀တ္စားဘူး"
    ေအဒီရာဟာ သူဆီကို ေျခတလွမ္းဆီတိုးသြားရင္း စကားလံုးတလံုးခ်င္း ေျပာလိုက္တယ္။
    သူမရဲ႕ စကားေျပာဆိုပံုေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ ထိုလူငယ္ဟာ မင္းသားတေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား သိေနတာလားလို႔ သံသယ၀င္မိၿပီး စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။သူ႔လို လူတေယာက္က ဘယ္လို မင္းသားကို သိမွာတဲ့လဲ။
     "ငါ...ငါက ျပည္ပပညာေတာ္သင္ကေနျပန္လာခါစမို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ျပန္ရင္း ခဏအလည္ထြက္လာတာ။ငါမင္းကို သတိေပးလိုက္မယ္။မင္း ငါ့ကို ထိရင္ ငါ့မွာ စစ္...."သူ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရခင္မွာဘဲ သူ႔ဗိုက္ကျမည္လာတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္နွာတခုလံုးဟာ နီရဲသြားတယ္။
      "မင္းသားတပါး?မင္းသားက ဘယ္အခ်ိန္ကစ ဗိုက္ဆာေနတာလဲ။အိုးးးးအရွင္မင္းသား သင့္ကို အေစခံေတြက အစာမဆက္သဘူးလား"ေအဒီရာဟာ ထို႔သူ႔ကို ထပ္ၿပီး ဖိအားေပးေျပာဆိုလိုက္တယ္။သူမ သူ႔ကို အလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။
      "ပါး...ပါးစပ္ပိတ္ထား။ငါက ငါနဲ႔အတူ ပိုက္ဆံယူလာဖို႔ ေမ့သြားရုံပဲ"သူက ထပ္မံျငင္းဆိုလိုက္တယ္။သူ႔အသံက ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ က်ယ္ေနခဲ့တယ္။
     "အိုးးးးအဲဒီလိုလား အရွင္မင္းသား"
   ေအဒီရာဟာ ထိုလူကို ထပ္မံေျပာဆိုဖို႔လုပ္ေနစဥ္မွာဘဲ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကို သတိထားမိတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ပီတာဟာ ထြက္လာၿပီး သူတို႔နွစ္ေယာက္ကို ေျဖာင္းျဖဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
     "လူငယ္ေလးတို႔ ဒီအေၾကာင္းကို ေကာ္ဖီေလးကိတ္ေလးစားရင္း ဆက္ေဆြးေႏြးၾကပါလား"
    ေအဒီရာဟာေခါင္းေဆာင္းေဆာင္းထားလ်က္ကပဲ ေျမျပင္ေပၚမွာလဲေနတဲ့ ထိုသူ႔ဆီကို လက္ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ဒါဟာ ပီတာ့ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕မွာ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပသာနာေတြျဖစ္လာမွာကို ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔ရာ အတြက္သာျဖစ္တယ္။ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ပဲမဟုတ္လား။
     "ဒါ ဘာအတြက္လဲ"
     "ခင္ဗ်ားကို တနပ္ေကြၽးမယ္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူတဲ့ အေနနဲ႔ရယ္။ဒီလူၿကီးမင္းကို သူ႔ဆိုင္ေရွ႕မွာ ျပႆနာျဖစ္ေစခဲ့တာကို ေတာင္းပန္ဖို႔ရာအတြက္ေပါ့။လာပါ"
     ထိုလူဟာ သူမလက္ကို မဆဲြဘဲ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ပဲထရပ္လိုက္တယ္။
     ဒါေပမယ့္ သူ႔အေနနဲ႔ အလကားေကြၽးတဲ့ တနပ္ကိုေတာ့ မျငင္းဆန္လိုဘူး။သူ တကယ္လည္း ပိုက္ဆံယူဖို႔ေမ့ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး ဗိုက္လည္း တကယ္ဆာေနခဲ့တာျဖစ္သည္။