The Heart of a Wounded Soldier

EPILOGUE

"Gabriel will be with you always," saad ni Mommy doon sa Gabriella.

Now that's pathetic.

Nasagasaan lang ng kaunti pababantayan na sa akin? Besides, I have many things to do. I am not a babysitter.

She beamed at me after recognizing I am mad.

Her cheeks are still red and fluffy.

Hindi dahil sa nerbyos kanina, kung hindi dahil ang dami niyang kinain. Nang nakita niya ako, sumimangot siya.

Go ahead, kid.

Ang kapal ng mukhang mag-demand samantalang siya itong nahuli kong nagnanakaw.

I walked out on the scene.

Babalik ako sa farm upang magsagawa ng inspeksiyon. Kahit labintatlong taong gulang pa lang, marunong na ako sa maliliit na trabaho. Gusto ko ang ginagawa ko.

Isinuot ko ang boots malapit sa shed.

Saka ko naisip na may kataasan na ang damo roon. Kaya siguro hindi namin agad nakita 'yong bata.

I'll try to suggest trimming it. Para wala nang makalusot sa amin.

"Saan ka pupunta? Isama mo raw ako sabi ng mommy mo."

Hindi ko pinansin ang maliit niyang hitsura.

Nakasunod pala siya sa akin. Pasayaw-sayaw pa ito sa kaniyang bestida na akala mo, magkaibigan kami.

Hindi ko pa rin siya pinansin. Inabot ko 'yong sombrero matapos maitali ang sapatos.

"Huy! Isama mo raw ako!"

Hinaklit niya ang aking braso kaya napabaling ako sa kaniya. Nasa magkabilang beywang ang kaniyang kamay, nakanguso siya at namumula na.

Pikon.

I inwardly laugh.

But she's cute when she pouts, huh?

"Look, kid. I don't have any plans on babysitting you. Kung gusto mong pumunta sa farm, eh 'di pumunta ka. I am not really fond on having someone trail behind me. It slows me down."

Kaya iniwan ko siya doon. Mag-isa lang akong pumunta sa farm at nagsimula na agad sa gawain.

The farm has been my sanctuary since I was a kid.

The vast land calms me.

There's just something about nature that brings out the dreamer in me.

Binuhat ko 'yong sako na may lamang tuyong sanga.

'Di pa man gaanong napapawisan, naningkit agad ang mata ko nang makita siya. Namimitas siya ng prutas kasama si Mommy.

"Wow, ang sarap po!" I heard her exclaim after eating the rambutan.

Mukhang nagsumbong siya kay Mommy.

Tss. That's a really childish of her. 'Di ko alam bakit ba gustong-gusto niya dito.

Tuwang-tuwa rin naman si Mommy habang kapit-kapit 'yong bata. Palibhasa, hindi pa ako nasusundan. Wiling-wili siya sa babaeng 'yon.

And I wasn't surprised when my mom really took her in like she was her own.

I heard the girl is the daughter of a soldier not far from our house. She's with her mother but I guess the boredom in their house prompted her to come here often.

Pero hindi ko siya pinansin kahit madalas siyang bumubuntot. I treated her like air for almost eight years.

Wala lang talaga akong pakialam sa kaniya. I don't really like to deal with people na walang ambag sa trabaho ko.