The Heart of a Wounded Soldier

CHAPTER 8

Ikawalong Kabanata: Time

For the past years, I am always certain about myself and my plans. My end goal is to be a soldier. If troubles may come my way, I'll get out and I'll become a soldier. Para sa akin, walang mahirap o madaling daan. There is only one way if you want something. Nasa iyo na lang kung nais mong ipagpatuloy ang hangarin mo kahit sabihin ng iba na hindi mo kaya. It's your body, it's your mind. It is your heart. They are the ones who control you and not the voices around you.

Kasalukuyan akong nasa labas ng bahay. Sa maliit na putol na kahoy, sa ilalim ng nagniningning na kalangitan, nilalanghap ko ang malamig na hangin. Napangiti ako ng maalala ang mga nangyari kanina. Hindi ko alam pero naluluha ako nang makita kung gaano kasaya si tatay nang nalaman niyang may trabaho na ako. Gano'n na gano'n ang ngiti niya nang ipanganak si bunsoy at nang nagkatrabaho rin si kuya. Sa tingin ko, fulfillment sa sarili at kapayapaan ang nararamdaman niya.

Our parents are our greatest treasures. Na-witness ko noon kung gaano nawasak ang puso ni tatay nang mawala si nanay. He was so alone. Parang nawalan siya ng gana sa buhay. But like what he said, we gave him hope. Hope to continue living. At sa tingin ko, responsibilidad ng anak na pasayahin ang mga magulang niya. Not only that it is the right thing to do, but it was God's teaching.

Napatingin ako sa malawak na kalangitan. I suddenly felt nervous about my plans. The night sky suddenly turned into a vast battlefield, where I am standing with my weapon, fighting and walking amidst the bullets raining down on me.

Magsisinungaling ako kung sasabihin kong wala akong takot sa hinaharap. Naisulat ko na ang lahat ng aking plano sa utak. Ngunit hindi maiwasan ng aking puso na kabahan. Una ay dahil napakadelikado ng larangang ito. At pangalawa, sa tingin ko'y magkakaroon kami ng masinsinang pag-uusap ni tatay. Alam kong hindi siya papayag. Pinoprotektahan niya ang nag-iisa niyang anak na babae dahil siya mismo ang nakaranas kung gaano kahirap maging isang sundalo.

I was playing with my thoughts when I felt someone beside me. He did what I was doing. Nakalagay ang mga kamay nito sa likod at maagap na tiningnan ang mga bituin sa langit.

"Hindi ka makatulog?" tanong niya.

"May iniisip lang."

"'Yong manliligaw mo?"

Sinamaan ko tuloy siya ng tingin. Those things are in the least of my priorities. Tinotoo nga ni Eron ang sinabi kong pumunta sa bahay. Kung kailan pa kami nagse-celebrate ay tsaka siya dumating. Kinausap siya ni tatay at ayun nga, nasa waiting list yata siya at wala sa blacklist. Ewan ko kay tatay. Marahil sa sobrang saya niya ay hindi na niya masyadong napag-isipan.

Gaya rin ng pangako ko kay Klio ay tinanggap ko ang tsokolate at bulaklak niya. Nagulat nga ako nang naging iba ang kulay nito sa kanina. Siguro bumili siya ng bago.

Nevertheless, I did not missed the chance to tell him about what I feel once again. He said he'd wait. I don't even know what's motivating him to wait for me. My heart speaks of something else. Of someone... But still, pamilya ko muna bago ang sarili ko. I'd enjoy what I have and what I feel for now. Isa pa, someone has already set the standards for me.

Tiningnan kong muli ang mga bituin. Hindi tulad sa lungsod ay kitang-kita kung gaano kaliwanag ang buwan at kung paano kumikislap ang mga tala. Ang sarap nilang pagmasdan. Kung ang iba'y nare-relax sa dagat, ako'y sa karagatan ng mga bituin.

"Ang saya ni tatay kanina," Kalmado ngunit bakas ang saya sa tono niya.

"Kaya nga."

"Kailan mo sasabihin sa kanya?"