" အမယ်လေး!"
ညကိုးနာရီ ဆိုင်ပိတ်ခါနီး ဆိုင်တံခါးဖွင့်ပြီး ဒုန်းခနဲ ဒိုင်းခနဲ ဝင်လာသည့် လူတစ်ယောက်ကြောင့် မမက လန့်ပြီးအော်သည်။ တကယ်က မမက သရဲကြောက်တတ်သူမဟုတ်၊ လူဆိုပိုလို့မကြောက်သေး။ သူဘာလို့ အော်ရလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းရင်းကို ဆိုင်ထဲ ဝင်လာသည့်လူကို လှည့်ကြည့်လိုက်ချင်းမှာ လင်းအရုဏ် နားလည်သွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ လက်ထဲက ရေသုတ်လက်စ ဖန်ခွက်က လွတ်ကျမသွားခဲ့ပါ။ သူနဲ့ရုတ်တရတ်တွေ့တိုင်း နှေးဝင်နေကျ အချိန်စီးဆင်းမှုတွေကတော့ ရိုးရာမပျက်။
" ငါမင်းဖုန်းနံပါတ်မသိလို့"
တိုတိုတုတ်တုတ်နဲ့ ဘာမှန်းမသိသည့်စကားဆိုပေမဲ့ ဆိုင်ကို ဒီအချိန်ကြီးမှ ရောက်ချလာရတဲ့အတွက် ရှက်ရမ်းရမ်းနေသည့် သူ့ဆိုလိုရင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်သည်။
" အန်တီ့ဆီမှာ ရှိတယ်"
" ငါမင်းနဲ့ အခုစကားပြောလို့ရလား၊ မရဘူးလား"
" တစ်ညလုံးပြောချင်လည်းရတယ်"
မသိမသာ တစ်ကွက်ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ သို့သော် မောင်မင်းကြီးသားကတော့ လင်းအရုဏ် ပါးစပ်ကထွက်သမျှ မျောက်စကားဟုပဲ မြင်ပုံရ၏။ လက်ထဲက ဖန်ခွက်ကို မှန်ဗီရိုထဲထည့်သိမ်းလိုက်ပြီး ကြက်သေသေနေသည့် မမလက်ထဲကို အဝတ်စုတ်ထိုးပေးလိုက်၏။
" မမ အိမ်ပြန်နှင့်၊ ကျွန်တော် ပြီးရင် လိုက်လာခဲ့မယ်"
" သြော် အင်း"
အခုမှ အနီးကပ်မြင်ရသည့် သူ့မောင်၏ Crushတော်ကြီးကို မျက်လုံးကျွတ်မတတ် လှမ်းကြည့်နေရာက ယောင်တောင်တောင် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူအကြည့်လွှဲသွားပြီဆိုတာနဲ့ မမက လင်းအရုဏ် ပခုံးကို လှမ်းဆွဲသည်။
" နင်အကွက်ရွှေ့တာ မြန်လှချည်လား ငါ့မောင်"
မချိသွားဖြဲရယ်သည်ဆိုသည့် မျက်နှာအမူအရာကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်လုပ်ပြလိုက်မိ၏။
" အထင်ကြီးပေးတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်ခံလိုက်ရသလိုပဲ"
" ဟမ်"
" အိမ်ပြန်တော့၊ ဘာဒဏ်ရာမှ မရဘဲ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုရင်တော့ သတင်းကောင်းပဲ"
YOU ARE READING
TEARS in the name of LOVE(သွယ်ကြိုး)(Completed)
General Fictionသူ့မျက်လုံးအိမ်ထဲက စီးကျလာသည့် မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခု သူ့ပါးပြင်ထက် ရှိမနေခြင်းကိုက ကျွန်တော့်၏ အသက်ဆက်ရှူနိုင်ခွင့် ဖြစ်နေသည်ပဲ...
