လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်ခြောက်နှစ်
တံ့ဘုန်းသစ်
လူသားတိုင်းရဲ့ ကောင်းကင်မှာ အတိတ်တိမ်စိုင်တွေက မြောလွင့်နေကြတာပဲ။ ဟိုးခပ်ဝေးဝေးကို လှမ်းငေးကြည့်လိုက်ရင် လျှပ်တစ်ပြတ်ဖြစ်ဖြစ်၊ ပြက်ပြက် ထင်ထင် ဖြစ်ဖြစ်ပေါ်လာတတ်တဲ့ အဲဒီအတိတ်တိမ်စိုင်တွေဟာ ဖမ်းဆုပ်လို့မရ၊ အကြာကြီးငေးကြည့်ခွင့်လည်းမရှိ၊ မိုင်ပေါင်းထောင်သောင်းမကဝေးတဲ့နေရာမှာပဲ လေနဲ့အတူ မြောလွင့်နေတတ်တယ်။
တိမ်တွေက လူတွေနေတဲ့ ကမ္ဘာမြေရဲ့ ပေပေါင်း ၆၅၀၀အကွာမှာ အနိမ့်ဆုံးရှိတယ်တဲ့။ ဒီထက်ပိုဝေးရင်တော့မသိဘူးပေါ့။ တကယ်က တိမ်ဆိုတာ အစိုင်အခဲမဟုတ်တဲ့ ရေခိုးရေငွေ့ အစုအလုံးကြီးဆိုတာလူတိုင်း သိနေကြသလို ကျွန်တော်လည်းသိတာပါပဲ။ ဟုတ်ပါတယ်၊ အတိတ်ဆိုတာလည်း အချိန်တန်ရင် ပျောက်ကွယ်သွားရမယ့် ( လူတွေအပြောအရဆို မေ့ပစ်လိုက်သင့်တဲ့ ) တိမ်စိုင်တွေပါပဲ။
ဒါကို ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် သုံးပွင့်ဆိုင် အချစ်ဇာတ်လမ်းလို့ ပြောကြလေမလား။ ဒါဆိုရင်တောင် ဇာတ်ကောင်မင်းသားဟာ တံ့ဘုန်းသစ်မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ အခုထိပါပဲ။ ကျွန်တော်ကသာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ခေါင်းဆောင်လုပ်မယ်ကွာဆိုပြီး လုပ်လိုက်ရင်လည်း ဒီဇာတ်လမ်းမျိုးက စာရေးဆရာ ချစ်ဉီးညိုရဲ့ လင်္ကာဒီပ ချစ်သူလို မင်းသားအသည်းကွဲတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးဖြစ်မှာ သေချာတယ်။
မဟုတ်ဘူး...တကယ်ကတော့ သုံးယောက် လုံးဟာ နှလုံးသားတွေ ဆုံးရှုံးခဲ့တာပါ။
နေရည်ပြောသလိုဆို " အတ္တကြီးတဲ့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ကြောင့်"သုံးယောက်လုံးဟာ နှလုံးသားတွေ ဆုံးရှုံးခဲ့တာပါ။
" နေယံ....ငါ နေရည့်ကို ဖွင့်ပြောတော့မယ်"
ကောက်ခါငင်ကာပြောချလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်စကားကို နားမလည်သလို တစ်ချက်တွေဝေပြီးစဉ်းစားသွားတဲ့ နေယံပိုင့်မျက်နှာကို စိတ်လှုပ်ရှားမှုအပိုင်းအစတွေ မဖုံးကွယ်ဘဲ ကြည့်မိလိုက်ကတည်းက ကျွန်တော် နားလည်ဖို့ကောင်းတာ။ နေယံ့မျက်နှာကွက်ခနဲ ပျက်သွားတယ်။
YOU ARE READING
TEARS in the name of LOVE(သွယ်ကြိုး)(Completed)
General Fictionသူ့မျက်လုံးအိမ်ထဲက စီးကျလာသည့် မျက်ရည်စီးကြောင်းတစ်ခု သူ့ပါးပြင်ထက် ရှိမနေခြင်းကိုက ကျွန်တော့်၏ အသက်ဆက်ရှူနိုင်ခွင့် ဖြစ်နေသည်ပဲ...
