GÖZLERİM TAMAMEN KAPALI

Hayal Kırıklığı

Gözümü açık tutarak karakola gitmeye çalıştım. Vardığımızda karakola tünelin bekçisini de getirdiklerini gördüm. Bana görürsün sen der gibi bakıyordu. Korktuğum kişiler ve varlıklar her defasında artıyordu. Polisi takip edip masasına gidip , masanın önündeki sandalyelere oturduk. Ben ilk defa karakola girdiğim için etrafı inceliyordum. Polis biraz bekleticem dedi. Önce bilgisyardan sonra da arkadaki dosyalardan bişeylere baktı. Bir müddet sonra "İşte gören kişiler bunlar ancak 1 kişinin adı kesin gizlilik kapsamında ve paylaşılamaz. Geriyede bu 3 kişi kalıyor zaten. Ne görüşceksin bu kişilerle bilmiyorum ama eğer bir bilgi elde edersen mutlaka bizi de bilgilendir ki müdahele edebilelim. Kendi başınıza halletmeye kalkışmayın." dedi işaret parmağını bana doğru sallayarak. "Eğer bişey öğrenirsem sizi bilgilendirirm, teşekkürler yardımınız için ."dedim. "kolay gelsin "dedi boşa uğraştığıma inanan bir sırıtışla. Babam "tek başına gitme buralara kızım. Birlikte gidelim "dedi . "Peki baba hele bir yarın olsun. Daha fazla aksiyonu kaldıramıyacağım " diyerek çıkış kapısına doğru yürürken önümden hızla bir karartı geçti . Gözümü kapatınca tam görebildiğim bu karartı omzu geniş , siyah , önünde düğme gibi siyah çıkıntılar bulunan, kulakları köpek kulağı gibi , gözleri siyah elmas gibi bir taş görünümünde , boyları kısa , kolları bacakları bedenine göre kısa bir yaratıktı. Bişey veya birini arıyor gibi bir hali vardı. Asil aklıma geldi. Onlar seni bulabilir karakoldan çıkarken "geri dur" fısılda demişti . Tam bunu düşünürken yaratık beni farketti. Diğerlerine de haber verdi. Bir anda çoğaldılar çevremi sardılar. Beni takip eden Karandam da geldi. Yine aynı şekilde bakıyordu.Gözümü her kapatıp açışımda daha çok yaklaşıyorlardı. Babama belli etmeden "geri dur" diye fısıldadım. Babama da "acele edelim baba, ikindi kaçacak "dedim anlamaması için. Babam sakindi ama bizim uzaklaşmak için sadece 15 dkmız vardı. Ben koşar adım arabaya binip kapıyı kapadım. Babam lastikleri ,aynayı her nedense kontrol edesi tuttu. "Baba çabuk olur musun , aşırı gerildim, gitmek istiyorum "dedim sesimi yükselterek.Çantama sarılmıştım. 15 dk dolarsa 45 dk boyunca gözümü açık tutmaktan başka şansım kalmayacaktı.  Babam da şaşırmıştı.Bana ne olduğunu anlayamıyordu. "Tamam giidiyoruz kızım sakin ol"diyerek arabaya bindi. Kapıdan çıkıp arabaya yürümemiz babamın arabayı kontrolü derken 9 dk olmuştu bile. sadece 6dk kalmıştı. Babam kontağı çevirdi , olmadı. Bir daha denedi, olmadı. Bir daha deneyince oldu. Stres küpü olmuştum , bayılsam yine bayılırdım. Arkama bakıyordum gözlerim kapalı , onları en son gördüğüm yere.  Hiçbirşey yoktu. Sonunda babam arabayı çalıştırdı , gidiyorduk. Her ihtimale karşı gözümü açık tutuyordum. 300 metre kadar ilerledik . Herhalde 15 dk dolmuştu. Gözümü kapattığımda da kimseyi görmüyordum. Oh çekip bir rahatladım. İnsan rahatladığında gözlerini kapıyormuş ama ben kapamamalıydım. Eve kadar böyle gitmeye çalıştım. Radyoyu açtım .İçimden düşündüğüm ;

Insan mı zorlar hayatı yoksa hayat mı insanı?Belkide ikiside!! Bir of çektiğinde hayat mı zorlamistir yoksa kendi mi zorlanmistir? Belkide ikiside!!! Peki ne yapmak gerek susmak mı, durmak mı yoksa devam mı?

Bu gidişle şair olacam yahu :) Ben bu hollywood filmlerinden fırlama aksiyonun içine nasıl düştüm yaa. Bu arada Asil nerede yahu? Ne biçim bir koruma bu! En ihtiyacım olduğu anda yanımda değil!! Tam o sırada "Biri beni mi çağırdı" diyerek camda belirdi Asil.Yine siyah okun üstünde uçarak bizi takip ediyordu. Trip attım ona. "Ben nelerle uğraşırken sen ne yapıyordun. Madem yaratıklar gelince kaçacaktın ,bu nasıl bir koruma böyle. Bu kadar saçmasını da ilk defa görüyorum.Hiç gelmeseydin Asil. Bak ben kendi halimde de idare ediyormuşum." korkumdan dolayı aşırı sinirlenmiştim. Herşey onu görmemle başlamıştı. Düşündükçe delirir gibi oluyordum.

"İyi gideyim o zaman , istersen seni korumam, bana da kolaylık "dedi Asil.

" Sen buna korumak mı diyorsun? O adam ve yaratık çetesi etrafımı çevirmişken kim vardı yanımda bana yardım edecek , sen mi ?! Yoksa ben yalnız mıydım? Bunu bana bir söyler misin? Karandam mıdır nedir o da ordaydı anlıyor musun? O adam hala peşimde!!!! Benden ne istiyor ben ona ne yaptım!?? Ağlayacam şimdi.. Eğer adam gibi koruyacaksan kal, yoksa git zaten varlığın da yokluğunda aynı şey demek. Seni koruyacam deyip hava atıp dolanıyorsun iş icraate gelince birşey yaptığın yok" beynimde bu sözleri öyle hiddetli öyle sesli söylüyordum ki yüzümün şekli dışardan bakan için bile korkutucu olsa gerekti. Doğal olarak babam gözüm kapalı bir şekilde verdiğim bu yüz mimiklerinden korkmuş bana yine birşeyler oluyor sanmıştı. "Aselsu kendine gel" deyip duruyordu. En son gözümü açıp "iyiyim baba, fazla gerildim. Bir gün için çok şey yaşadım."dedim gergin hafif kızgın bi şekilide. Halbuki kızgınlığım babama değil Asil'e idi. "Tamam sen öyle diyorsan" dedi. Kafamı koltuğun baş kısmına yaslayıp yeniden gözümü kapadım. Asil yoktu!! Bir cevap bile vermemişti , gitmeyi tercih etmişti. Alaycı bi şekilde gülümsedim,inanamıyordum, bu yaratıkların ne olduklarını da bilmiyordum ve beni koruyacağını söyleyen adam bıraktı gitti. Oysa güvenmiştim ona , ne büyük hayal kırıklığı . Peki şimdi ne yapacaktım. Bildiğim şeyler birkaç bilgiden başka bişey değildi.

Aydınlıkta kalabalık , karanlıkta ise yanlızdım. Yalnızlığımı ve karanlığı görmek istemiyordum artık. O yüzden gözümü olabildiğince açacaktım bundan sonra . Asil de yoktu , zaten daha bugün tanıdığım bir varlıktı . Kendi başıma başarabilirdim . Gözlerim açık tüm yol boyunca bunları düşünüp durdum, radyoda çalan şarkılar eşliğinde. 

Eve gelebilmiştik sonunda. Babam olanları anneme anlattı. Şaşkınlıkla dinliyordu. Bir taraftan da bana bakıyordu. Olanlara anlam vermeye çalışıyordu. Eliyle işaret edip bana gelmemi söyledi. Yanına oturdum. Bana sarıldı , başımdan öptü . Korkma bişey olmaz kızım "yalnız değilsin" dedi.Rahatlamıştım. Meğer ne kadar gerginmişim. Bir günde ne kadar fazla şey yaşamışım. 

Artık hayatım eskisi gibi görünüyordu. Etrafta hiç kimse yoktu. Ne Asil ne de o yaratıklar. Ne rahatmış yaa.

Sakince gidip abdestimi aldım. Ailecek ikindi namazımızı kıldık. Hava kararmaya başlıyordu. Zaman ilerliyordu. Hala hiçbirşey görünmüyordu. Bunu farketmek her defasında beni sevindiriyordu :) Yaptığımız şey altın varaklı krem renkli koltuklarımızın bulunduğu geniş salonda oturup sohbet etmekti. Annem açık renkleri , aydınlık renkleri çok severdi tıpkı benim gibi. Baktıkça içi açılıyor insanın. Annemle babamı bugün yaşadığım durumlar ne kadar rahatsız etmiş olsada beni de rahatlatmak için babam espriler yapıyor, annem bir an olsun kolunu sarıldığı bedenimden çekmiyordu.Sonra "hadi üstünü değiştir Aselsu. "dediler. Odama gittim, üstümü değiştirip eşofmanlarımı giydim. Salonun kapısına geldiğimde annemle babamın sessizce konuştuğunu duydum. Konuştuklarına kulak verdim. "Bu kızın hali ne olacak . Ben hiç iyi görmüyorum . Bak onun  gibi kişilerde varmış. Acaba bir çeşit yeni hastalık mı bu ? Kız üniversiteyi kazandı eğleneyim derken aklını kaçıracaktı. Tuhaf yüz hareketleri yapıyor,gözlerini sık sık kapıyor,anormal sinirli oldu.Gerçekten sağlığından endişeleniyorum.Biranda bu kıza ne oldu anlamadım ki." diye konuşuyorlardı. Ezan okunuyordu. Salona girip"hadi akşamı da kılalım bakın ezan okunuyor"dedim.Beni görünce aralarında konuşmayı bırakıp yüzüme gülümsediler.Akşamı da kıldık. Annem yemek için mutfağa geçti ben de odama geçtim. Yatağımın başlığına yaslanmış, dizlerimi kendime doğru çekip kollarımla sabitleyip oturuyordum. Aslında düşünüyordum. Ailemin benim hakkımda böyle düşünmesi beni çok üzmüştü ama haklıydılar. Ne yapmalıyım diye düşünüyordum. Her nedense pencere tarafına gitti gözlerim. Yine o hareket eden karartıyı görmüştüm. Gözümü kapatıp o karanlık yaratıklar olduğundan emin olmak istedim. Gözümü kapattığımda gördüğüm karakoldaki yaratıklardan biriydi. Yine birini arıyor gibiydi . Ama pencerenin olduğu duvarın bitişiğindeki duvara yaslı olan masamın etrafında arıyordu aradığını. Halbuki ben yatağımda oturuyorken ona sadece iki komidin mesafe uzaklıktaydım. Peki şimdi ne yapacaktım , ya yaratık beni görürse ? Uyanamadığım bir kabus görüyor gibiyimmm!!!!!!!......