GÖZLERİM TAMAMEN KAPALI

Hocalara Geldik

Sürekli bu ses yankılanıyordu; "Hazırol Aselsu!Hazır ol!".3 kere mi 5 kere mi bilmiyorum. Artık yeter Derin ne söyleyeceksen söyle diyecekken uyandım. Meğer anem başımda beni sabah namazına kaldırmaya çalışıyormuş."Uyan Aselsu namaza hazırlan" diyormuş. Hay Allah'ım yaa! Gerçekten hayal gerçek karıştı artık. Kafayı yemezsem iyidir. Tamam anne diyerek kalktım. Gözümü kapadığımda gördüğüm kişi bu sefer Derin idi. Bana göz kırptı ve gülümsedi. Ben de ona gülümseyerek hafifçe başımı eğip bişey demeden selamladım.

Annem benim hakkımda çok endişeli görünüyordu. Akşam dolapta saklandığımı görmesi gerçekten hiç iyi olmamıştı. Hocaya götürcem seni deyip durmuştu. Şimdi de inceleyen gözlerle bana bakıp halimi anlamaya çalışıyor. Bismillah daha yeni uyandım anne yaa bi sakinn ol diyesim var. Bakalım bugün ne yapacağız. Neyse hele bir namazımızı kılalım da. Abdest aldım ve salonda namaz için beni bekleyen annem ve babama yetiştim. Babamın imamlığında namaz kıldık. Gerçekten ferahlatıyor bu namaz beni.

Her zaman olduğu gibi annem kahvaltıyı hazırlamıştı. Evimizin geleneği sabah namazdan sonra uyumayıp kahvaltı yapmaktı. Bu sefer masada yemek yerken daha rahattım çünkü karşımda Derin vardı. Etrafı gözetliyordu. Savaş kıyafetleriyle duruyordu ama olsun. Şapşik Asil'in imalı bakışlarından iyidir. Ayrıca Derin'i kısa sürede kızkardeşim gibi sevmiştim. Benim için bu çok anlamlı çünkü ben küçükken kızkardeşimi kaybetmiştik. Onun kaybından sonra annemle babam perişan oldular ve bana ayrı bir düşkün oldular. Onu hala çok özlüyorum , canım kardeşim benim. Herşey için özür dilerim.Eğer yaşasaydın Derin yaşlarında mı olacaktın acaba? Mekanın cennet olsun.

Gözümü açtığımda da kapadığımda da sevdiklerimi görüyordum artık. Korkunç ama bir o kadar da güzeldi.Bir de şu Karandam ve Küçükarlar olmasa!

Ben tam bunları düşünürken sessizliği annemin " bugün hocaya gidicez Aselsu hazırlan tamam mı? Fazla gecikmeden bişeyin varsa düzelsin" dedi. "Anne öyle birşey değil. Merak etme." desem de tatmin olmuyordu. Emin olmak istiyordu doğal olarak.Babamda çok istekli görünmüyordu ama o da emin olmak istiyordu. Onları öyle görünce peki dedim.

Biz kahvaltımızı yaparken gün aydınlanmıştı artık. Bitince sofrayı toplayıp odama geçtim. Hemen ardımdan annem gelip yalnız kalmamı istemediğini ve dışarı için üstümü giymemi söyledi. Panik boyutuna gelen endişesi beni de geriyordu. Beni de kaybetmek istemiyordu biliyorum ama bu düşkünlük bazen sıkıyordu. Neyse istediği gibi olsun yeterki gönülleri rahat olsun :)

Üstümü giydim, gitmek için hazırdım. Sabahın köründe hocaya gidecektik. Tanıdığımız, güvenilir, temiz bir hoca vardı. Annem ve babamla ona gittik. Tabi tüm bunlar olurken Derin de görüyordu ve hep yanımdaydı.

Hoca bir mindere oturmuştu.Önünde bir sehpa vardı. Direk karşısında değil yanda kalacak şekilde oturduk. Bana ne gördüğümü nasıl olduğunu sordu. Ben de ayet okuyunca gitmediklerini veya rahatsız olmadığımı bir de gözümü kapadığımda gördüğümü söyledim. Biraz dinledikten sonra "Korkmayın cin falan musallat olmamış. Sanırım bir buhran geçirmiş. Geçer merak etmeyin. Şimdi ferahlaman için bir kaç ayet okuyacam. Bir de yazdığım bu ayeti yanında taşısın" dedi kadın olduğumuz için bize bakmıyordu. Annemle babam bu açıklama üzerine biraz ferahlamıştı.Böylece hocanın evinden çıktık.

Bana sarılıyorlar sürekli korkma yanındayız diyorlardı. Derin de yanımdaydı zaten. Tuhaf bir mutluluk kapladı içimi.