Bulletproof

𝑇ℎ𝑟𝑒𝑒. 𝑅𝑒𝑑 𝑆𝑛𝑎𝑝𝑝𝑒𝑟

Ο Γκάμπριελ γύρισε σπίτι του φανερά αναψοκοκκινισμένος. Έφταιγε το άγχος για την εκτέλεση της επόμενης μέρας; Με σιγουριά, η απάντηση είναι όχι. Κάτι τον κάνει να θέλει να τρέξει όλο το τετράγωνο, ίσως έτσι καταφέρει να διώξει τον Άδη από πάνω του πιο εύκολα.

Πράγματι, λίγο αργότερα έχει βάλει χαλαρά ρούχα, την αγαπημένη του γκρι φόρμα και εκείνο το χιλιοφορεμένο μουσταρδί μπλουζάκι που ανάθεμα αν πηγαίνει σε κανέναν άλλον όσο σε εκείνον, και στην αρχή περπατά απλώς γύρω από το τετράγωνο. Μαζί με το δικό του σπίτι, που είναι μια απλή μεζονέτα, βρίσκονται ακόμη μερικά οικοδομήματα που ο Ρίο έχει φροντίσει να μην νοικιασθούν ή αγοραστούν από κανέναν.

Δεν φοβάται τα ξεσπάσματα του, ο Γκάμπριελ ξέρει να χειρίζεται τον Άδη εξαιρετικά. Γιατί ο Άδης δεν είναι ψυχοπαθής. Δεν τον κατακλύζει η ορμή, η μανία, η παρορμητικότητα, δεν χαρακτηρίζεται για την έντονη προσωπικότητά του αλλά για εκείνη την μεθοδικότητα στις κινήσεις του, στον εξαιρετικό συντονισμό των αισθήσεών του και την απίστευτη ικανότητά του να σχεδιάζει διεξοδικά τις κινήσεις, με την πιθανότητα λάθους να αγγίζει το απίθανο.

Για όλα αυτά, ο Ρίο δεν τον φοβάται. Φοβάται όμως τους υπόλοιπους γύρω του. Αν έστω και ένας αντιληφθεί την πραγματική του ταυτότητα, όλα αυτά τα χρόνια που τον προπονούσε... θα πάνε στράφι!

Έτσι, λοιπόν, ο Γκάμπριελ μένει μόνος του σε ένα οικοδομικό τετράγωνο και μπορεί να απολαμβάνει τα προνόμια αυτά. Άλλες φορές απλώς βάζει στο στερεοφωνικό του δυνατά Έλβις Πρίσλεϊ αλλά τώρα απλώς θα τρέξει γρήγορα, χωρίς να μπορεί να πάρει ανάσα, για να διώξει από πάνω του αυτό που τον τρώει.

Τα νεύρα δεν του αρέσουν. Ειδικά όταν νευριάζει εκείνος. Δεν νιώθει να ελέγχει τον εαυτό του και απολαμβάνει να κρατά το χαλινάρι του μυαλού του. Τώρα όμως το βλέπει, το αισθάνεται πως κάτι δεν είναι όπως του αρέσει.

Τρέχει πιο γρήγορα, πιο έντονα, με περισσότερη αγριάδα να σκίζει, να καίει την σάρκα του. Ο ιδρώτας που τρέχει παντού πάνω του τον ανακουφίζει και το μπλουζάκι, με τον πιο σκούρο τόνο του, που κολλάει στο δέρμα του αφήνει την αίσθηση της ανακούφισης να φωλιάσει στο στέρνο του.

Σταματά έξω από την πόρτα στις τέσσερις και τέταρτο. Μέχρι τις πέντε παρά, ο λογιστής βρίσκεται στο κρεβάτι του, με το ξυπνητήρι δίπλα του ρυθμισμένο στις έντεκα το αργότερο και το βιβλίο του που σήμερα δεν άγγιξε να βρίσκεται εκεί, χωρίς σελιδοδείκτη γιατί «μπορεί να θυμάται τον αριθμό μέχρι το επόμενο βράδυ».