Bulletproof

𝑇ℎ𝑖𝑟𝑡𝑒𝑒𝑛. 𝑊ℎ𝑖𝑡𝑒 𝐿𝑎𝑑𝑦

Τότε ο Άδης δεν είχε μάθει πόσο τον διασκεδάζει μια εκτέλεση. Σαδιστικές επιθυμίες είχε αρκετές, ειδικά μετά τα βασανιστήριά του, όμως ακόμη δεν είχε εξερευνήσει τον ωραίο κόσμο του εκτελεστικού διαλόγου, όπως το ονόμασε έπειτα.

Στην πρώτη πόρτα λοιπόν, μπήκε, έβγαλε το καλό του όπλο, ένα AR-556 το οποίο φόρεσε στο σώμα του και σκότωσε ευθύς τους δύο που παρακαλούσαν για συγχώρεση. Στην απέναντι πόρτα, το ίδιο. Πέρασε και τις τρεις επόμενες, σκοτώνοντας αυτούς που περίμεναν τον Άδη και κάπως χαμογελούσε κάθε φορά που έβλεπαν εκείνον. Προτού πεθάνουν όλοι σκέφτονταν το ίδιο· το δεκαοχτάχρονο «αγόρι» που μαστίγωσαν «μέχρι θανάτου» ήταν εκείνος... ο Εκτελεστής. Ήταν εκείνος... που φοβούνταν όλοι.

Μα δεν μπόρεσαν να μην καταλάβουν και τον λόγο.

Ήταν εκείνος που ούρλιαζε από πόνο, που έζησε, άντεξε, στάθηκε ξανά στα πόδια του και επέστρεψε για εκδίκηση, εκείνος που αντιμίλησε και χαμογέλασε όταν εκείνος, ο Αρχηγός του, μαστίγωνε την πλάτη, το πρόσωπο, όταν τσαλαπατούσε το στέρνο του.

Ο Άδης κουβάλησε όλες τις ψυχές στην πλάτη του. Μα ήταν ελαφρύτερες από ό,τι νόμιζε. Είχαν τον αέρα της λύτρωσης. Αλλά τίποτε δεν τελείωσε εκεί.

Στο τελευταίο δωμάτιο τον περίμεναν εκείνοι οι δύο. Ο μεταλλουργός που σχεδίασε εκείνο το παράξενο έγκαυμα στην πλάτη του και ο Αρχηγός. Αυτός που τον μαστίγωνε, που δημιούργησε ουλές παντού. Που τον στιγμάτισε ψυχή τε και σώματι.

Η πόρτα άνοιξε αργά.

Οι άνδρες δεν κλαψούριζαν. Είχαν δεθεί με αλυσίδες τεράστιες, όχι όσο μεγάλες και σκληρές όπως εκείνες του Γκάμπριελ, ήταν όμως αρκετές για να τους κρατήσουν ακίνητους.

Όταν ο Άδης πάτησε το πόδι του στο δωμάτιο, οι δύο τους γέλασαν δυνατά. Ήταν μέρος του βασανιστηρίου του Γκάμπριελ; Δεν τελείωσε εκείνη την βραδιά; Και όμως, εκείνοι γελούσαν, λες και δεν ήξεραν ότι θα πεθάνουν. Μα περίμεναν να έρθει ο Άδης, νόμιζαν ότι ο Γκάμπριελ κάνει μια στάση προτού το πραγματικό βασανιστήριο ολοκληρωθεί.

«Ωραία η ουλή στο μάτι σου», σχολιάζει ο ένας.

«Χάρη σου κάναμε», λέει ο άλλος.

Ο Άδης χαμογελά. Αισθάνεται εκείνη την ανάγκη να τους δει να πονάνε, να παρακαλούν για έλεος, να κλαψουρίζουν καθώς τους παίρνει την ζωή λίγο-λίγο. Χαμογέλασε πιο πλατιά τώρα.