Bulletproof

𝐸𝑙𝑒𝑣𝑒𝑛. 𝑂𝑙𝑑 𝑃𝑎𝑙

Ο Ρίο έχασε την Γη κάτω από τα πόδια του την πρώτη φορά που πήγε ο ίδιος να φωνάξει τον Γκάμπριελ από το δωμάτιο του και εκείνο το πρωί απλώς έλειπε. Το κρεβάτι του ήταν ξέστρωτο, πράγμα ανήκουστο για τον δεκαοχτάχρονο, το παράθυρό του ανοιχτό και το ελάχιστο αίμα στο έδαφος σήμαιναν μονάχα ένα πράγμα.

Κάποιος του είχε πάρει τον Γκάμπριελ, κάποιος πήρε «τον γιό του» μέσα από το σπίτι του κι εκείνος το έμαθε τώρα!

Εκείνη την μέρα ο Ρίο κίνησε Γη και Ουρανό για να βρει αυτόν που πήρε εκείνο τον άνδρα, με το κοντό μαλλί και τους ανοιχτούς σκληρούς ώμους.

Αυτό που τον καθησύχαζε είναι πως ο Άδης είχε ξυπνήσει. Θα άντεχε στο οτιδήποτε. Μα δεν γνώριζε πως ο Γκάμπριελ εκείνες τι τρεις μέρες που έλειψε από το σπίτι, ευχήθηκε τόσες φορές να πεθάνει.

Εκείνο το βράδυ που κάποιος μπήκε στο δωμάτιό του, ήταν το τελευταίο που θα έλεγε πως κοιμήθηκε ήρεμα. Μέχρι λίγους μήνες αργότερα δεν μπόρεσε να συγχωρέσει στον εαυτό του πως δεν άκουσε τα βήματα στο δωμάτιο και το ηχηρό άνοιγμά του παράθυρου επειδή απλώς κοιμόταν βαριά.

Ένιωσε την θηλιά στον λαιμό να σφίγγει και ένα μαύρο πανί να καλύπτει το κεφάλι του. Αισθάνθηκε πως βρισκόταν σε αμάξι, αισθάνθηκε πότε σταμάτησε και κατάλαβε εκείνους που τον τράβηξαν βίαια και τελικά χτύπησε στο έδαφος. Μα δεν μπορούσε να αντιδράσει στιγμή.

Τον ανάγκασαν να περπατήσει δίχως να ξέρει που πηγαίνει και μετά τον πέταξαν σε ένα κρύο δωμάτιο.

Τα γυμνά χέρια του εγκλωβίστηκαν από βαριές κρύες αλυσίδες. Μια χοντρή αλυσίδα τύλιξε και την μέση του. Και όταν το πανί έφυγε, έσπευσε να κοιτάξει τον χώρο γύρω του. Μα δε πρόλαβε να κάνει τίποτε γιατί ένας άνδρας στεκόταν μπροστά του, με ένα βαρύ φονικό στα χέρια του να τον κοιτά χαμογελώντας.

«Θα παίξουμε ένα παιχνίδι εμείς οι δύο.»

Ο Γκάμπριελ ξεροκατάπιε. Τον κοίταξε και είδε στα μάτια του κάτι παράξενο. Κάτι σαν εκδίκηση. Αλλά για τι;

«Εγώ θα σου κάνω ερωτήσεις και εσύ θα απαντάς. Για κάθε λάθος απάντηση, θα σε επιβραβεύω. Εντάξει;» Στην αρχή μπερδεύτηκε, μα ύστερα από το πρώτο δυνατό χτύπημα με το τραχύ μαστίγιο στην πλάτη του, ο Γκάμπριελ κατάλαβε. «Πρώτο λάθος. Η σιωπή είναι κι αυτή λάθος απάντηση.»

Αυτή ήταν η επιβράβευση; Δεν ήθελε να απαντήσει στον εαυτό του. Καθόλου δεν ήθελε. Προσπάθησε να αγνοήσει τον οξύ πόνο ψηλά στην πλάτη του. Του θύμισε εκείνο το τσούξιμο από την ζώνη του πατέρα του, πριν επτά χρόνια. Όχι πως μπορεί να το ξεχάσει γιατί η μοναδική ουλή στο κάτω μέρος της πλάτης του του το θυμίζει κάθε μέρα. Μα τώρα, με το μαστίγιο να αφήνει αποτυπώματα σε κάθε του χτύπημα, ξέρει πως εκείνες οι ουλές δεν θα είναι μονάχες πια.