Bulletproof

𝑇ℎ𝑖𝑟𝑡𝑦-𝑠𝑒𝑣𝑒𝑛. 𝐶𝑙𝑜𝑣𝑒𝑟 𝐶𝑙𝑢𝑏

Παρόλες τις δυσκολίες των πρώτων χρόνων της ζωής της, η Ρωξάνη υπήρξε ένα χαρούμενο παιδί. Ήταν ντροπαλή, αρκετά, όμως ήταν ευδιάθετη, με ενέργεια και όρεξη για να δραστηριοποιηθεί στο οτιδήποτε.

Δοκίμασε πολλά στα παιδικά της χρόνια, έχοντας στο πλάι της τους γονείς της έτοιμοι να την υποστηρίξουν σε κάθε της βήμα. Ο μπαμπάς της, πρώτος απ' όλους έτρεχε για εκείνη στο οτιδήποτε. Εντάξει, η Μαντλίν δούλευε δύσκολα ωράρια για να είναι πρακτικά πλάι στην Ολίβια και την Ρωξάνη, όμως ο Έρικ δεν έχανε λεπτό από τις ζωές τους.

Ήταν ανοιχτός σε κάθε επιθυμία τους. Η Ολίβια, όπως ανακάλυψαν στα δέκα της, είχε αγγελική φωνή, κάνοντάς την αυτομάτως την καλλίφωνη κόρη της οικογένειας, ενώ η Ρωξάνη παρέμεινε να ψάχνει το ταλέντο της μέσα στα χρόνια.

Δοκίμασε χορό, μα δεν είχε πολύ καλό ρυθμό, ήθελε να γίνει μπαλαρίνα αλλά κατάλαβε πως δεν είναι για εκείνη. Γράφτηκε κολυμβητήριο, αλλά το νερό δεν της άρεσε, αργότερα έμαθε πως είναι θαλασσοφοβική, με τους ωκεανούς να την τρομάζουν σε απίστευτο βαθμό.

Μετά, σκέφτηκε να ξεκινήσει μπάσκετ, δεν είχε την σωματική διάπλαση να σηκώσει την μπάλα, δοκίμασε βόλεϊ αλλά τελικά με έναν τραυματισμό της αποφάσισε πως δεν της αρέσει οπότε βρέθηκε στα δώδεκά της, η μικρή Ρωξάνη να βαριέται.

Και βαριόταν εύκολα αλλά βαριόταν και πολύ.

Δοκίμασε την ζωγραφική με μερική επιτυχία, ενώ αργότερα, στα μέσα της εφηβείας συνειδητοποίησε ότι είναι καλή στο να γράφει σενάρια, να φαντάζεται διαλόγους και ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν τα λόγια που έφτιαξε το μυαλό της. Παιδική σκέψη, σκέφτηκε, αλλά ξεκίνησε δειλά να γράφει τα πρώτα της έργα.

Παθιάστηκε με τις ταινίες και τις σειρές, έβλεπε για να απαλύνει το απωθημένο της να βρεθεί μέσα στην βιομηχανία του χώρου.

Ώσπου μια μέρα, σε μια από εκείνες τις κρίσεις της, που πάθαινε συχνά λόγω εφηβείας, η Ρωξάνη έσκισε όλα της τα σενάρια. Τα έσκισε και τα έκαψε, για σιγουριά πως δεν θα γυρίσει πίσω σε αυτά, για σιγουριά πως αυτά τα «παιδιάσματα» όπως τα ονόμασε η διαβολεμένη σκέψη της, θα τα αφήσει πίσω της μια και καλή.

Λίγες μέρες μετά το μετάνιωσε.

Αλλά ήταν πολύ αργά. Οι στάχτες είχαν γίνει παρελθόν τώρα πια.

Ήταν βαρύ αυτό για εκείνη κι ας μην είχε σημασία. Αισθάνθηκε ολόκληρα κομμάτια της να αφήνουν κενό καθώς συνειδητοποιούσε την απώλεια στο μέσα της. Βέβαια, γρήγορα βαρέθηκε και αυτό το κομμάτι του εαυτού της. Οπότε απλώς προχώρησε στο να βρει κάτι άλλο, κάτι περισσότερο ενδιαφέρον.