Bulletproof

𝑇𝑒𝑛. 𝑅𝑒𝑣𝑜𝑙𝑣𝑒𝑟

Η Λιζ ήταν πολύ ντροπαλή τους πρώτους μήνες στο σπίτι. Περιτριγυριζόταν από άνδρες οι οποίοι δεν της έδιναν σημασία ενώ η μοναδική γυναίκα του σπιτιού ήταν η Κάρλα, η σύζυγος του αρχηγού που καθόταν σαν διακοσμητικό όπου την έβαζαν και δεν εξέφραζε παράπονο.

Της έλεγε ο Άλμπερτ να κάθεται στο δωμάτιο; Αυτό έκανε. Την διέταζε να φύγει μερικές ώρες από το σπίτι; Ακριβώς αυτό ακολουθούσε. Τα λόγια του υπήρξαν Ευαγγέλιο για εκείνη, κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει σε καμία περίπτωση η μικροκαμωμένη κοπέλα.

Εκείνη ήταν όλο ενέργεια. Για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια μπορούσε να κάνει οτιδήποτε ήθελε. Ο πατριός της, εκείνος που περίμενε πότε θα της έρθει περίοδος για να την στείλει «σε έναν φίλο του» που θα την έκανε «χορεύτρια», ήταν η θηλιά στον λαιμό της. Και όταν έγινε γυναίκα, ο φίλος του πατριού της την πήρε υπό την προστασία του.

«Δεν μπορείς να γίνεις χορεύτρια έτσι.»

Τότε δεν καταλάβαινε τι εννοούσε. Αλλά το στήθος της ήταν ανύπαρκτο, καμπύλες δεν είχε... πως θα γινόταν αυτό που έψαχναν; Και δεν μπορούσε να την στείλει πίσω στο σπιτικό της, αυτή ήταν η αποπληρωμή του χρέους του στον πατριό της μικρής.

Οπότε όταν στα δεκατρία της η Λιζ μετακόμισε στο σπίτι του άγνωστου άνδρα ακολούθησε αυστηρή διατροφή. Έτρωγε όσο περισσότερο μπορούσε, πήγαινε μονάχα στα μαθήματα χορού της και έπειτα καθόταν στο δωμάτιο της που μόνο δωμάτιο δεν ήταν. Ο άνδρας νόμιζε πως έτσι η κοπέλα, σε συνδυασμό με τις ορμόνες τις περιόδου, θα μπορούσε να φανεί πιο γυναίκα.

Το σχέδιο του φάνηκε να πιάνει όταν λίγες μέρες πριν τα γενέθλια της, τα δέκατα τέταρτα, η κοπέλα, με ένα ζευγάρι τακούνια φαινόταν ενήλικη. Στα τελευταία της μαθήματα χορού τα πήγαινε πολύ καλά, τόσο που ο άνδρας έπιασε τον εαυτό να την σκέφτεται, τόσο που ο άνδρας παραλίγο ένα βράδυ να μπει στο δωμάτιο της ημίγυμνος.

Περίμενε να περάσουν τα γενέθλια της και με όση υπομονή διέθετε απλώς την έδιωξε, την πέταξε μπροστά από το Εσκομπάρ και ζήτησε από έναν παλιό φίλο του να την φροντίσει.

Έτσι, η Λιζ ενσωματώθηκε μέσα σε λίγες ώρες στο νέο περιβάλλον. Βρισκόταν σε ένα τεράστιο δωμάτιο με πολλές ακόμη κοπέλες. Ήταν η πιο μικρή από όλες, η πιο άπειρη, η πιο άχαρη.

Εκείνη που την πλησίασε ήταν η Βανέσα, μια κοκκινομάλλα με πράσινα μάτια που την έκανε να αισθανθεί οικεία με την πρώτη της λέξη. Ίσως επειδή τα μάτια της θύμισαν την μητέρα της. Είχε να την δει δύο χρόνια, της έλειπε. Μα όσο έμενε μακριά από τον πατριό της ήταν χαρούμενη.