Bulletproof

𝑇𝑤𝑒𝑛𝑡𝑦-𝑡𝑤𝑜. 𝑀𝑎𝑔𝑖𝑐𝑘é 𝑂𝑘𝑜

Το βράδυ της ανακοίνωσης ήταν δύσκολο και το κλίμα που επικρατούσε ήταν βαρύ και ασήκωτο για τις πλάτες του Φίλιπ. Τον περίμεναν όλοι στην αίθουσα, να καθίσει στην θέση του αρχηγού, στην θέση του διάδοχου, που επάξια θα έπρεπε να κερδίσει ύστερα από τον καθόλα άδικο θάνατο του πατέρα του.

Οι ώμοι του ήταν πεσμένοι καθώς περπατούσε προς την τεράστια αίθουσα. Στο ένα του πλευρό ο Ρίο, που του υπενθύμιζε πως οτιδήποτε χρειαστεί θα τον βοηθήσει, τον ενθάρρυνε με λόγια κάπως ψεύτικα θα έλεγε κανείς αλλά ήξεραν και οι τρεις πως τα χρειαζόταν.

Γιατί ναι, εντάξει. Ο Φίλιπ έγινε αρχηγός αλλά γνώριζε πως το «θα είσαι αντάξιος των απαιτήσεων» ήταν ψέμα, εκείνη την στιγμή. Δεν θα ήταν. Δεν ήθελε να ήταν.

Όμως, στο άλλο του πλευρό είχε τον Γκάμπριελ. Τον καλό του φίλο. Που κατάφερε να σηκώσει για λίγο εκείνο το φορτίο, με τις ευθύνες. Θα προτιμούσε βέβαια να περπατά εκείνος στο πλευρό του λογιστή και να τον κοιτά με την ελπίδα πως τώρα που ο Γκάμπριελ έγινε αρχηγός κάποια πράγματα θα αλλάξουν.

Ο Φίλιπ δεν ένιωθε υποτιμημένος, ή κατώτερος. Γνώριζε πως ο φίλος του είναι καλύτερος, είναι πιο ικανός. Και γνώριζε ένα πράγμα, πολύ σημαντικό· αν εκείνος ήθελε να γίνει αρχηγός, θα γινόταν.

Οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη και χρόνια αργότερα από εκείνη την μέρα που τους βρίσκει έτοιμους να ανοίξουν τις πόρτες. Πήρε μια βαθιά ανάσα, κοίταξε τον Ρίο και δέχτηκε εκείνο το χτύπημα στον ώμο, της στήριξης... Και από την άλλη αγκαλιάστηκε με τον Γκάμπριελ. Πολύ δυνατά, σφιχτά και για ώρα.

Ο λογιστής τον ένιωσε να τρέμει, τον ένιωσε να σπάει.

«Φίλιπ. Σύνελθε. Συγκεντρώσου.»

Ταρακούνησε τους ώμους του, τον κοίταξε με τα σκοτεινά γκρι μάτια του και άφησε την ουλή του, που αιχμηρή ακούμπησε κάθε φόβο του.

«Φτιάχτηκες γι' αυτό.» Ψέμα. Δεν είχε φτιαχτεί γι' αυτό όσο κι αν ήθελε να το πιστεύει τόσα χρόνια. «Μόνο εσύ μπορείς. Κανένας άλλος.»

«Είσαι καλύτερος.»

«Είσαι ισχυρότερος.»

Ο Φίλιπ παίρνει βαθιά ανάσα. Δεν τον πιστεύει. Δεν μπορεί να είναι ισχυρότερος από τον ίδιο τον Άδη. Βλεφαρίζει, ψάχνει το ψέμα στα μάτια του αλλά ο Ρίο απλά τους αποσπά. «Είναι η ώρα να πάμε.»

Η πόρτα άνοιξε. Όλα τα μέλη της Οικογένειας ήταν εκεί. Κάποιοι κάθονταν άλλοι ήταν όρθιοι, μα τελικά βρέθηκαν να στέκονται παρατηρώντας το ηγετικό περπάτημα των τριών ανδρών. Ο Ρίο κάθισε στα αριστερά της μεγάλης θέσης ενώ όλοι τους κρατούσαν τους χτύπους της καρδιάς τους για τον νέο Αρχηγό.