THE DAUGHTER OF THE UNIVERSE || Córka Wszechświata

~11~

„Ostatnie dni”

Następne dwa dni minęły spokojnie i przyjemnie. Kończyły nam się już pomysły na wolny czas, więc wpadliśmy na pomysł, aby trzeciego dnia mojego pobytu w siedzibie zrobić małe spotkanie. Niektórzy od razu się zgodzili na przyjazd, a innych trzeba było namawiać. Ostatecznie przyjechali Clint, Peter, Wanda i Sam.

W budynku zaczęło robić się wesoło. Po głosowaniu sprawiedliwie padło na maraton filmów. Cały wieczór i prawie całą noc oglądaliśmy Szybkich i wściekłych.

W czwartkowe popołudnie o godzinie trzynastej dopiero nieliczni zaczęli wynurzać się z pokoi. Miał to być mój ostatni dzień w siedzibie, więc chcieliśmy zrobić imprezę trochę większą niż ta dzień prędzej.

Wszyscy byliśmy w salonie i siedzieliśmy na podłodze na rozłożonej macie. Każdy opowiadał świetne historie z życia, tylko ja siedziałam i z jednej strony byłam rozbawiona opowieściami innych, a z drugiej smutna, bo w moim życiu nigdy nie wydarzyło się nic ciekawego. A jak już miało miejsce, to nie mogłam nikomu o tym powiedzieć.

Po dłuższym czasie zaczęliśmy grać w prawdę. Padła moja kolej.

- Tak więc kto z nas wszystkich najbardziej ci się podoba? - Odparł rozbawiony Clint z butelką alkoholu w ręce.

- Miało być bez takich pytań.

- Nie wstydź się. Tutaj każdy zna każdego. Możemy wiedzieć takie rzeczy.

- Nie potrafię wybrać - naprawdę nie potrafiłam.

- Musisz.

- Każdy z was jest na swój sposób piękny.

- Nie musisz przecież jednego z nas, dziewczyny też są do wyboru.

- Myślisz, że miałam na myśli was? Chciałbyś - po dłuższym rozmyślaniu już chyba wiedziałam - grabisz sobie, Clint.

- Dawaj.

Po krótkim namyśle wybrałam.

- Steve.

- Za staruszka się bierzesz? Ciekawe co na to Twój ojciec - Clint najwyraźniej dobrze się bawił, śmiejąc się z innych. Roześmiał się jak dziecko.

- Wiek to tylko liczba. Ciekawa byłaby para 15-latki ze 100-latkiem. Tata nie ma nic do powiedzenia.

- Jeszcze nie mam stu lat - Steve wtrącił i udawał urażonego.

Każdy zaczął się śmiać. Po niedługim czasie włączyliśmy muzykę, zaczęliśmy tańczyć i każdy sobie co nieco wypił. Jedni więcej, drudzy mniej. I tak to zleciał cały dzień, wieczór i noc.

Rano obudziłam się na jednej z kanap. Spałam na niej razem ze Stevem. Wstając z kanapy, mając zamiar udać się w stronę pokoju, moje nogi były jak z waty, przez co potknęłam się i upadłam, uderzając się nosem centralne w róg stolika.

- Ała! - Krzyknęłam, bo bolało, jak nie wiem. - Idealny początek dnia — poczułam i zobaczyłam, że zaczęła mi lecieć krew.

- Co się dzieje? - Usłyszałam głos sztucznej inteligencji.

- Co tutaj robisz? - Zapytałam, kierując się do kuchni, tym samym podtrzymując dłonią krwotok nosa.

- Odwiedziłem to miejsce, ponieważ Wanda miała wrócić do domu o godzinie dwunastej, lecz się nie zjawiła. Niestety każdy obywatel tego budynku spoczywa w innym miejscu, w pomieszczeniu nieodpowiednim dla tej osoby, mogę więc sądzić, że wczorajszego wieczoru zamiast spokojnego spotkania towarzyskiego zostało zorganizowane spotkanie z alkoholem. Wanda ani żaden inny członek zebrania nie poinformował mnie o tym, co działo się ubiegłego wieczoru - Vision po swojej wypowiedzi zaczął mi się przyglądać - Jennifer, czy substancja wydobywająca się z twojego nosa to krew?

- Tak - odpowiedziałam zdecydowanym tonem z szeroko otwartymi oczami, po tym, co usłyszałam chwilę po przebudzeniu.

Sięgnęłam do jednej z szafek i wyjęłam z niej apteczkę.

- Od kiedy tutaj jesteś?

- Od trzech godzin, trzydziestu ośmiu minut i dwudziestu dziewięciu sekund.

- Bez szczegółów, która godzina?

- 15:26.

- Tata niedługo będzie!

Podekscytowana i zestresowana ruszyłam w stronę pokoju, aby przygotować się na przyjazd Tony'ego. Zamiast tego pociągnęłam za sobą bandaż, który pociągnął za sobą całą apteczkę, a ta zaś spadła na podłogę powodując głośny hałas. Jeszcze zaspana potknęłam się o własne nogi, które zostały owinięte bandażem, wywaliłam się i uderzyłam lewym barkiem o blat, kiedy próbowałam się go złapać, lecz ten mi się wyślizgnął.

- Boże no! - Wykrzyknęłam, nie do końca świadomie tego, co się stało, a bólu, jaki odczułam.

W salonie spał Steve, Clint i Natasha. Wszyscy automatycznie zerwali się ze snu.

- Wybaczcie, nie chciałam.

- Co my tu - nie dokończył Clint próbujący jeszcze otworzyć oczy.

- Śpicie - odpowiedziałam spokojnie - spaliście - poprawiłam się.

- Ale mam kaca... cholera... - Steve, który właśnie stanął do pionu, spojrzał na Clinta, aby go upomnieć, a ten od razu odciągnął wzrok i zajął się swoją głową.

- Jest godzina prawie 16, a o koło 17 ma być tata i trzeba tu trochę ogarnąć.

- Kiedy wstałaś? Zazwyczaj wstajesz ostatnia - odezwał się Steve, który podniósł się z kanapy.

- Chciałam się napić, wstałam i na dobry początek dnia się przewróciłam - spojrzałam na podejrzliwego Steve’a - później, gdy poszłam do kuchni, również się wywaliłam o tutaj — wskazałam na miejsce zbrodni.

- Trzeba ci opatrzyć ranę - spojrzałam na Natashe z pytajnikiem na twarzy.

Opatrywać mi ramię?

Dopiero po chwili przypomniałam sobie, że z mojego nosa nadal leciała krew. Zauważyłam również, że miałam już niemałą czerwoną plamę na koszulce. Skierowałam się do Natashy, po czym udałyśmy się do laboratorium, bo apteczka kuchenna nie była w najlepszym stanie.

Jak się okazało Peter i Bruce spali w laboratorium, Wanda w swoim pokoju zaś ja ze Steve’em na jednej kanapie, a Natasha i Clint na fotelach.

Bruce opatrzył mój nos. Był trochę rozcięty, jednak to nic poważnego. Jak na taki krwotok to dobrze.

Zdążyliśmy ogarnąć wnętrze i wyszliśmy na zewnątrz. Rozmawialiśmy i siedzieliśmy na ławkach, które znajdowały się kilka metrów od głównych drzwi.

- Kto pamięta wieczór? - Zaczęła Natasha.

- Ja tylko pamiętam, że Jennifer ostro polewała - odpowiedział Clint.

- Ja? Chyba za dużo wypiłeś, zwidy miałeś.

- A kto nie ma kaca? - Zaczął się bronić ubawiony łucznik.

Chyba nikt.

- Nie mam, bo nie piłam, a co do polewania może pomyliłeś mnie z Nat.

Natasha zaśmiała się, a Clint wykrzywił twarz w grymasie.

- Ciekawe, kiedy będą.

- Dajmy im jeszcze chwilę - odpowiedział Bruce.

Pięć minut później przyjechali. Ucieszyłam się. Na mojej twarzy zagościł duży uśmiech. Do czasu, aż zobaczyłam Pepper. Znikł tak szybko, jak tylko się pojawił.