The Dark Forest

Nowe życie

- ...a to jest pani Johnes, szkolny psycholog od spraw nadnaturalnych. Możesz się do niej zwrócić z każdym... magicznym lub dziwnym problemem. Na razie będzie twoim szkolnym opiekunem. Dopóki nie przyzwyczaisz się do tego wszystkiego będziesz także mieć z nią cotygodniowe sesje. Nie martw się, wpleciemy ci je w plan lekcji, więc będziesz miał dokładnie tyle samo czasu wolnego co poprzednio - tutaj dyrektor urwał z lekkim, zachęcającym uśmiechem.

Był to starszy mężczyzna, jak Alex przypuszczał mógł mieć z pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt lat. Jego niegdyś kruczoczarne włosy teraz były mocno przyprószone siwizną. Jasnoniebieskie oczy wyblakły nieco, wraz z upływem czasu, ale po jego rysach nadal można było śmiało stwierdzić, że za czasów swojej młodości musiał być bardzo przystojny.

Siedzący w wygodnym fotelu naprzeciwko mężczyzny Alex, pokiwał głową na znak, że rozumie. Popatrzył na dyrektora pustym wzrokiem, a potem przeniósł swoje niewidzące spojrzenie na stojącą obok niego nauczycielkę i kiwną głową na powitanie. Nie odezwał się jednak ani słowem.

Starszy mężczyzna jedynie westchnął z rezygnacją. Od pół godziny nie udało mu się uzyskać od chłopaka żadnej werbalnej odpowiedzi. Poza krótkim powitaniem Alex nie odezwał się ani słowem. Ma dużo do przemyślenia - stwierdził i postanowił nie przetrzymywać dłużej chłopaka. Kiwnął głową do stojącej obok kobiety. Na ten gest przysunęła się ona do chłopaka.

- Alex - powiedziała cicho, by zyskać jego uwagę. Gdy chłopak skierował na nią swoje puste spojrzenie kontynuowała - musimy wykonać na tobie parę testów... Nic poważnego. Po prostu musimy wiedzieć, kim dokładnie jesteś... To znaczy jaki rodzaj magii posiadasz - po tych słowach zawahała się, gdy jednak nie dostrzegła żadnego śladu oporu na twarzy chłopaka dodała jeszcze, tym razem nieco łagodniej - Nie robimy tego za każdym razem, ale w twoim przypadku nie wiemy prawie nic. Nawet tego, kim byli twoi rodzice... - znowu spojrzała niepewnie na chłopaka, jakby sprawdzając, czy zareagował na wspomnienie o rodzicach.

Alex jedynie ponownie pokiwał głową.

- Rozumiem... - powiedział powoli - jakiego rodzaju testy ma pani na myśli? - zapytał, po czym spojrzał na nauczycielkę już nieco przytomniejszym wzrokiem.

- Nic poważnego - odpowiedziała, zadowolona, że wreszcie się odezwał - jak na razie chciałabym tylko pobrać próbkę twojej krwi. Pozwolisz?

Alex znowu pokiwał głową, po czym podwinął rękaw swojej bluzy. Pani Johnes odwróciła się, szukając w szufladzie biurka potrzebnej do wykonania testu strzykawki. W międzyczasie dyrektor znów zabrał głos:

- Chciałbym także zadać ci jeszcze parę pytań - powiedział, a chłopak znów tylko skinął głową.

- Miałeś ostatnio jakieś dziwne doświadczenia? Nagłe bóle głowy? Wyostrzone zmysły? Nasilone emocje? Niekontrolowany gniew? - na wszystkie te pytania Alex tylko kręcił przecząco głową.

- A coś innego? - chłopak zawahał się, nadal nie był pewien, jak dużo chce im powiedzieć.

- Tak, ale... - zaciął się.

- Słucham. Musisz zrozumieć, na tym etapie wszystko może mieć jakieś znaczenie - powiedział dyrektor.

Alex wziął głęboki oddech. To okazało się nieco trudniejsze niż sobie wyobrażał. Zwierzanie się o tym ludziom, którzy uważali takiego rodzaju rzeczy za zupełnie normalne było... dziwne i dość niepokojące.

- Od dziecka mam tę dziwną przypadłość... Moja babcia nazywa to darem... Polega ona na tym, że szybciej goją mi się różne skaleczenia, lub inne urazy, takie jak siniaki lub złamane kości.