Mended Broken Souls (✔️)

Chapter 13

Chapter 13

Hindi ko inimik si Shiela nang sabihin niya 'yon nang matapos na niyang tirintasin ang buhok ko. Kinakabahan ako sa sinabi niya, pero hindi ko pinahalata. I don't want her to think that I am thrilled.

I have a guess already of what does the 'future purposes' mean, but I promptly removed that from my mind because I don't want any negative thought to fill my head right now. We still have a presentation to present. I need to focus. I shouldn't be distracted.

Hindi ako nag-lagay ng kung anong kolorete sa mukha gaya nila pero nilapitan agad ako ni Micah para lagyan ng liptint, pulbo, at eyeliner kahit hindi ako pumayag. I don't wanna be called killjoy, the reason why I didn't protest anymore.

"Secret lang 'to, ha. Ang plastik ni Shiela." Gulat ko siyang nilingon dahil sa sinabi niya. I never thought that she would open up something to me.

I didn't speak. I want her to think that silence means yes because what she said is true.

"Narinig ko ang pag-uusap n'yo kanina. I think she likes Caleb kaya tinawag ka niyang malandi. Ang kapal ng mukha. Naiinggit 'yan sa 'yo dahil ikaw ang gusto. Every time sa youth activity, dumidikit siya agad na parang linta kay Caleb," dagdag pa niya habang nilalagyan na ng pink liptint ang labi ko.

She was already done putting a powder on my face, and an eyes. Nakakunot pa ang noo niya na parang ganoon talaga ang inis niya kay Shiela.

"You're also a youth servant?" Iyon lang ang lumabas sa bibig ko. I didn't agree nor protest to what she said because I don't really know what to say.

I don't want to blabber words something about Shiela while talking to people because she still became my friend, somehow. May puso pa rin ako kahit papaano sa mga babaeng katulad niya.

She nodded. "Hindi mo ba ako kilala o nakita roon? Ah, oo nga pala. Bago pa lang ako sumali. Napapansin ko nga ang palagiang sulyap ni Caleb sa 'yo, eh, yieee! Kakilig talaga!" Muntik pa niyang kurutin ang magkabilang pisngi ko, pero hindi niya tinuloy dahil alam niyang naiirita ako sa mga gano'n.

Hindi ko na siya sinagot pa dahil tapos na rin naman ang paglalagay niya ng kung ano sa mukha ko. I immediately stood up from my chair when we heard an announcement coming from our MAPEH teacher.

"Guys, 'wag kayong kabahan. Fighting lang, okay?" Iminuwestra ni Micah ang kaniyang kamay sa harapan. Sumunod ang iba, at ipinatong din ang mga kamay nila roon nang sunod-sunod. Sumali na rin ako.

"STONEHURST!" they shouted in unison, before raising their hands.

We strode our way towards the huge plaza in our school. The other two sections were there already, nag-iingay pa, ganoon din ang section namin na agad namang sinaway nila Micah. Mayroon ding mga estudyante sa school na ito na nanunuod, at kasalukuyang lumalabas sa respective classrooms nila para manuod. Binuksan din ang gate dahil pwede raw na manood ang mga outsider. May mga magulang din kasing manunuod.

"Hoy, ngumiti kayo kahit nahihirapan na, ha!"

Napuno ng hiyawan ang section namin dahil sa sinabi ni Angelo, one of the consistent honor students in our class.

"Mga great pretender d'yan, it's your time to shine!" natatawang ani Micah, dahilan para mag ingay ulit sila.

My other classmates jokingly acted like it was so painful because they were tapping their chests like crazy, and even acted that their faces cannot be painted because of too much heartache.

Kahit labag man sa loob kong ngumiti nang malaki mamaya tulad noong sa hiphop, I have no choice because it is for grades. I'll just imagine myself beaming widely because my mother shows care for me for the first time.