Mended Broken Souls (✔️)

Chapter 54

Chapter 54

"Julienne, nasa airport na ako. Gusto mo yatang 'laging updated. Tawag ka nang tawag kanina pa, ha. Aminin!"

My forehead created a big crease when I heard what he teasingly said on the other line. Kahit kailan talaga ang kapal nito.

Hindi ako nagsalita agad dahil kumakain ako ng umagahan. Wala si mama ngayon sa bahay dahil nasa school ulit ito. Caleb was right that I called him since earlier for a couple of times. I just want to be updated... about him.

I stifled a smile.

Damn it. Bumalik ang araw-araw kong nararamdaman noong nililigawan niya pa lang ako hanggang sa naging kami.

"And what's wrong in wanting to be always updated, Caleb? I just want to remind you often to always take care. Wala naman sigurong masama roon. I'm just being generous here." Hindi ako nagpatalo sa pang-aasar dahil sineryoso ko ito. I don't really always want to be defeated by him.

I halted from eating when I heard nothing from him after that. I checked my phone. The call was still ongoing. Napangisi ako nang napagtantong kinikilig na naman 'to.

Wala akong kahit anong nakita o napagtantong pagbabago sa kaniya except of his body built and skin color. Mas lalo kasi talaga siyang pumuti sa tatlong taon niya sa Manila.

"I've already learned my lesson before pero inasar pa rin kita. Ako ang na-de-dehado." He chuckled over the phone.

Natawa na lang din ako, at iniba ang usapan, "Anong oras flight mo? Pupunta ako riyan. You're not vocal about this, but I can sense that you want to see me before you leave," I teased. I really enjoy teasing him.

"Talaga? Pupunta ka ngayon dito?"

I beamed to myself when I sensed the brimming excitement dripping from his voice. Ramdam kong sa sobrang excited niya, hindi na niya napansin pa ang pang-aasar ko.

"Yup. Tell me the time of your flight. Baka pagdating ko riyan, I will perceive na iniwan mo na ako sa ere. Kidding aside." Tumawa ako habang nagliligpit ng pinagkainan. Dinala ko ang mga ito sa lababo. Pagkatapos ay agad na rin akong umakyat sa kuwarto para mag bihis.

Naririnig ko rin ang tawa niya sa kabilang linya bago siya sumagot, "9:30 pa. 8:50 pa ngayon, may chance ka pang makita ako."

"Scratch that. Baliktad. May chance ka pang makita ako."

We keep on bickering to each other until I was already done fixing myself when 9 AM came. Nagpaalam na akong patayin ang tawag dahil papunta na ako.

Nang makarating ay maraming tao agad sa airport ang bumungad sa akin kaya nahirapan akong hanapin siya.

There was a man who was facing back afar, who was wearing a simple blue shirt. His back was familiar, maging ang kulay ng balat na sobrang puti kaya humupa agad ang ingay ng salubong kong kilay.

Nakumpirma ko iyon nang lumingon siya ngunit nasa phone niya ang kaniyang paningin, he was even beaming. My forehead knitted again while striding my feet towards him.

Sino naman kaya ang ka-text niya? I'm not using my phone right now. I frowned. To heal my curiosity, I went behind him secretly. Sinilip ko ang aking ulo nang kaunti.

Natigilan ako nang makita ang picture kong nakangiti. Naalala kong noong pasko iyon na bago pa lang naging kami sa may duyan.

My eyes instantly went wide open when someone wrapped his arm around my shoulder. Hindi ko namalayang kanina pa pala ako natigilang napatingin sa picture, at nakita na ako ni Caleb dito sa likod niya.