Mended Broken Souls (✔️)

Chapter 30

Chapter 30

"Ashia... p'wede ba tayong mag-usap?"

I halted from doing my project, when abruptly, I heard my mother's voice from behind. Gulat ko siyang nilingon dahil naninibago ako sa paggamit niya ng boses niya sa 'kin. Malumanay lamang iyon na hindi ko nakasanayan dahil sa tuwing pumapasok siya sa kwarto ko ay galit na boses ang isinasalubong niya.

What made me caught off guard even more is... she's currently smiling! I wasn't able to answer quickly because I was seriously flabbergasted.

"Naabala ba kita? Sa susunod na lang..." aniya, parang nag-iingat sa mga salita.

I swiftly shook my head.

"Hindi po... P-P'wede naman po." Nautal pa ako dahil hindi pa rin makapaniwala.

Nataranta akong naghanda ng isang upuan para sa kaniya. I was traumatized that she might shout at me again... baka magbago pa ang pakikitungo niyang ito. Simula talaga noong pinalabas ko lahat ng hinanakit ko sa kaniya ay nagbago na ang pakikitungo niya sa 'kin. Everytime I glance at my father whenever she does things that are unanticipated, he just always smiles at me like saying... it is okay now.

Sometimes I'm scared to think that all that she's doing are just for the sake of pretending, but if it is... I'm still glad and thankful because at least in this way, I can feel that she's a mother to me. I'm too soft... for this.

"Ano po'ng pag-uusapan natin, Ma?" I immediately asked when she sat on the chair I prepared for her.

Nanatili itong nakatingin sa akin sa malungkot na paraan. Ilang sandali pa'y nakita ko na lang ang paglandas ng luha mula sa mga mata niya.

"M-Ma... Ano pong problema?" I asked carefully and worriedly.

I've never seen her cry. Ang palagi kong nakikita sa kaniya ay galit at ka-seryosohan.

Kahit pa ilang beses na niya akong sinaktan, alam ko sa sarili kong mahal na mahal ko pa rin siya. She's my mother in blood and in heart. She might be the reason why the meaning of the word and affection called love wasn't clear to me... but I didn't notice that even back then, I showed it to her despite of her treatment. Because I still always choose to embrace the thorns even if I'm already bleeding.

Hindi kailanman ako nakaramdam ng poot sa kaniya dahil... nangingibabaw ang pagmamahal ko.

"I'm sorry... I'm sorry for everything that I've done to you, Anak..."

Napatulala ako sa kaniya nang marinig sa kauna-unahang beses ang pagsambit niya sa 'kin na... anak.

"Sa mga pagkukulang ko sa 'yo bilang ina... Sa pananakit ko sa 'yo kahit wala kang ginagawa... Sa hindi pagturing sa 'yo na parang hindi kita anak... Sa paniniwala sa iba at hindi sa 'yo... For not always hearing your side... Sa lahat. Patawarin mo ako..."

I was froze upon seeing what she did next. She kneeled in front of me... My mother cried, apologized, and kneeled in front of me! I wasn't able to react promptly due to the brimming astonishment.

"Ma... Tumayo po kayo. Y-You don't need to do this..." Inalalayan ko agad siya sa pagtayo, at niyakap siya agad. My eyes started to well up with tears because of glee.

Caleb, you're right. I deserve to cry because of happiness.

Dahil nadala na rin ako sa pag iyak niya ay nagsimula na rin akong umiyak sa balikat niya.

"Ma... Are you really saying these all to me?" I asked. I want to be sure.

Baka nasa panaginip lang ako... Kasi gabi-gabi kong napapanaginipan ang ganito, eh... and then everytime that I wake up, I always feel disappointed because of the fact that it was just a dream and will never happen in reality. Kung kaya't minsan ay gugustuhin ko na lamang na manirahan sa panaginip dahil nagiging masaya ako roon.