Geçmişi görmek istiyorsan gökyüzüne bakman yeterli.
Milyarlarca yıl geriden gelen Ölü Yıldızlar'ın çözmeni istedikleri esrarengiz ve acımasız sırları var. Hadi, kapıyı arala ve içeri gir.
Ama unutma, içeri girersen sırrı çözmeden çıkamazsın...
Yeni bölümden herkese merhaba. Nasılsınız? Hikayemiz ilk yarıyı tamamladı. Bundan sonraki süreçte adım adım sona yaklaşacağız. Dilerim desteklerinizi ve ilginizi esirgemezsiniz.
🎵Bölüm Şarkısı: 'Remembrance'
Keyifli okumalar :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••••••••
'Geçmiş bir kez daha usul, neredeyse işitilmez adımlarla, benliği ile içinde yaşadığı anın arasına yerleşiyor.'
Tanrım!
"Bu da ne?" diye fısıldadım dehşetle. Bu fotoğraf... Nereden çıkmıştı? Odamda ne işi vardı? Kitabımın arasında?
"Geçmiş bir kez daha... yaşadığı anın arasına yerleşiyor..." Buzdan bir yılan, ürkütücü bir yavaşlıkla vücuduma tırmanıyor geçtiği yerleri soğuk nefesiyle yakıyordu. Sonunda kulağıma kadar ulaştı ve "Tesadüf değil." diye fısıldadı. Korkuyla ürperdim. Bu... tesadüfi bir cümle değildi. Bu bir mesajdı! Kahretsin!
Kitabı fotoğrafla birlikte yatağın üzerine atıp dışarı fırladım. Merdivenlerden koşarak aşağı indim ve Nihal'in kapısının önünde durdum. Yüreğim kalbimde atıyordu. Gözlerimi yumup sakinleşmeye çalıştım ama mümkün değildi.
Kapıyı tıklatıp onay beklemeden içeri girdim. Nihal telaşlı halimle karşılaşınca elindeki romanı bırakıp uzandığı yerden doğruldu. "Derin?" "Bu akşam dışarı çıktınız mı? Yani biz yokken?" "Ha-hayır, evdeydik." dedi şaşkınca.
Evdeydiler.
"Hımm, peki, şey... birileri geldi mi?" "Nasıl yani?" "Yani, biz evde yokken birileri geldi mi?" Bir an için duraksasa da kafasını iki yana salladı. "Hayır, kimse gelmedi." "Kapı falan da mı çalmadı?" "Hayır, Derin. Kimse gelmedi, kapı da çalmadı. Neden soruyorsun, bir şey mi oldu?" "Hayır." Huzursuzca alnımı kaşıdım. "Ses, ses duydunuz mu hiç? Tıkırtı sesi, ya da başka bir ses?"
"Hayır..." Yatağından kalkıp karşıma geçti ve endişeli gözlerle yüzüme baktı. "Neler oluyor Derin? Sorun ne? Beni korkutuyorsun." Yutkundum. "Bi-bir şey olmadı. Ben öylesine sordum sadece..." "Neyin var öyleyse? Bembeyaz olmuşsun."
Boğazımı temizleyip gülümsemeye çalıştım. "Sorun yok. Bazı eşyalarımın yeri değişmiş de... odama biri mi girdi acaba diye düşündüm ama muhtemelen benim işimdir." Güldüm. "Bilirsin, dengem her zaman yerinde olmuyor. Bazen fazla unutkan oluyorum." Koluna dokundum. "Her neyse, daha fazla rahatsız etmeyeyim seni, iyi geceler." Bir şey söylemesine fırsat vermeden şaşkın ifadesiyle onu ardımda bırakıp hızla odadan çıktım.
