Jak nie zostać nekromantą | Solangelo crossover

6. Odpycham ludzi

Nico szedł do sali wejściowej z bijącym sercem. Ciągle się obawiał, że wszystko okaże się żartem: Will go oleje albo opatrznie zinterpretuje motywacje Ślizgona. Tylko że Nico już zdążył zdać sobie sprawę z tego, że Will taki nie jest.

Puchon już czekał i szeroko się uśmiechnął na widok Nica. Ślizgon nie zamierzał mu odpowiadać w podobny sposób. Zachował chłodną powagę.

– Cześć – przywitał się Nico.

– Hej, idziemy?

– Po to tu przyszedłem.

Nico pogratulował sobie w myślach obcesowego podejścia, a potem ruszył w kierunku wyjścia z zamku, mając nadzieję, że Will podąża za nim. Zbeształ się w myślach i spróbował od nowa.

– Przestałeś łykać to świństwo?

– Jakie świństwo? – zdziwił się Will.

– Eliksir pobudzający.

– Ach, muszę się nim czasem wspomagać. Nie za często, ale dwa razy w miesiącu to konieczność. Mam dyżury prefekta w nocy.

Nico nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Nigdy nie zastanawiał się, skąd się biorą prefekci patrolujący zamek w nocy o północy.

– Hm... Nie wiedziałem, że tak to jest urządzone.

– Niestety, trzeba sobie jakoś radzić. Czasem, gdy mam szczęście i dyżur wypada w piątek lub sobotę, to mogę odespać następnego dnia.

– Beznadzieja – prychnął Nico. – Powinni to jakoś inaczej rozplanować. Czy dyrekcja nie myśli o tym, że prefekci mają następnego dnia zajęcia?

– Wiesz, jak to jest. Założę się, że ten system był wymyślony lata temu, a skoro funkcjonuje, to po co zmieniać?

Nico trochę inaczej spojrzał na Willa. Do tej pory był przekonany, że eliksir pobudzający to niepotrzebny dodatek. Kaprys. Posądzał Willa o naukę po nocach i przerost ambicji, a nie o zwykłe „nie miałem, kiedy się wyspać, bo obowiązki".

– A ty, skąd tak dobrze się znasz na eliksirze pobudzającym? – spytał Will.

– Moja... Moja opiekunka go nadużywała – odpowiedział Nico, niechętnie wspominając Alecto, która nocami załatwiała jakieś szemrane sprawy, a w dzień wracała do niego i Bianki i udawała, że spała w swoim łóżku. Nie była jednak tak sprytna, by ukryć buteleczki po eliksirze w innym miejscu niż pod komodą w swojej sypialni.

Will tylko pokiwał głową, wyczuwając, że to nie jest rzecz, o której Nico chciałby gadać.

– Co zrobisz, gdy dadzą ci odznakę naczelnego? – Nico pospiesznie zmienił kierunek rozmowy.

– Czy oczekujesz odpowiedzi: „zesram się"?

Nicowi zadrżały usta, kiedy próbował się nie uśmiechnąć.

– Mniej więcej – przytaknął.

– Zrezygnuję z quidditcha. Znaczy nie całkiem. Oddam odznakę kapitana, bo z gry nie chciałbym rezygnować. Lubię to. Ale przynajmniej kierowanie drużyną chciałbym komuś oddać.

Nico westchnął w duchu. Uświadomił sobie, że się martwi. Nie chciał, by obowiązki przytłaczały Willa.

– Szkoda by było, gdybyś zrezygnował.

– Nie chciałbym rezygnować, ale jak każdy mam swoje granice.

Nico chętnie by teraz poklepał Willa po plecach albo wziął go za rękę, ale jakoś nie wydawało mu się to stosowne.