Ciii...Idź spać...

Rozdział 22

Położyłam się na łóżku i zaczęłam podśpiewywać sobie jakąś piosenke. Boże... Jak mi się chce śpiewać no, ale przez ten ból gardła nic nie zdziałam. Jedyne co teraz mogłam robić to cicho sobie nucić melodię. Chyba pójdę coś zjeść. Mam ochotę na zupe... Zeszłam na dół, a moja mama akurat była w kuchni. Stanęłam obok niej, ale ona nie zareagowała.
-Hej. Co gotujesz?
-Makaron.
-A mogłabyś mi zrobić zupe? Najlepiej pomidorową.
-A nie wolisz poprosić tego psychopaty? Jak jest taki dobry w zabijaniu to może też w gotowaniu?
-Cały czas jesteś na mnie zła? Jak tak to prosze... Przestań.- przytuliłam ją, a ona to odwzajemniła.
-Och...moja mała.- pogłaskała mnie po głowie.- Już nie jestem na ciebie zła...
-To dobrze bo nie chciałabym żebyś się do mnie nie odzywała...-chwile tak stałyśmy kiedy nagle usłyszałyśmy, że ktoś wchodzi do domu.
-Idź do pokoju.- moja mama powiedziała cicho i od razu zrozumiałam o co jej chodzi. To był mój tata. Oderwałam się od mamy i kiedy chciałam już iść do mojego pokoju mój tata stanął w drzwiach kuchni.
-A ty dlaczego się nie uczysz?! Chyba chcesz coś osiągnąć w przyszłości, nie jak twoja matka.
-Nie czepiaj się jej. Ona chociaż o mnie dba.
-Nie pyskuj gówniaro. Nie masz prawa tak mówić do mnie!
-Harley... Idź do pokoju.
-Nie, bo jak pójde to on ci coś zrobi!- nagle on zamachnął się i uderzył mnie... Mój tata...on..on..on mnie uderzył... W tamtym momencie kierowały mną dwa uczucia. Gniew i smutek. Zaczęłam płakać i opadłam na podłoge. Moja mama podeszła do mnie i przytuliła.
-Czy ty już do reszty zgłupiałeś?! Jak mogłeś ją uderzyć?!
-Mamo...spokojnie...Nie denerwuj się.-wstałam i podeszłam do niego.
-Zobaczysz, że jeszcze kiedyś za to zapłacisz...- powiedziałam cicho i poszłam w stronę mojego pokoju. Od dzisiaj on już nie jest moim ojcem...

----------------------------------------
No to kolejny rozdział ;)