SAKLIMDASIN

26.SAHTE HAYAT

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.💛

Keyifli okumalar !

26.Bölüm

" SAHTE HAYAT "

Pelin Su'dan

Ailesinden ya da çevresinden sevgi görmemiş her çocuk çokça eksik büyür. Zaman geçer lakin eksikliğini kapatacak hiçbir şey bulamaz. Elindekiyle yetinmeyi öğrenir. Sonra bir gün hiç beklemediği an da bir şeyler olur. Dünyası tersine döner. Sahtelikle kuşatılmış hayatının gerçeklerle bozulmasını ister.

Arif ve Canan Çelebi'nin tek varisi Pelin Su Çelebi. Kulağa ne kadar da hoş geliyor öyle degil mi ?

Eğer maddiyat her şeyi çözseydi bu benim de kulağıma hoş geliyor olabilirdi. Fakat öyle değildi.

Evlatlar her koşulda anne ve babasını sevebilir miydi ?

İçimdeki boşluk o kadar büyüktü ki ne annemi ne de babamı sevemiyordum. Onlarında beni sevmediklerini biliyorum. Karşılıklı sevgisizlik içinde büyümek beni çok eksiltmişti.

Hayatımdaki tek artıya tutunmaya çalışıyordum ama o da ellerimden kayıp gidecekti. Pelin Su Çelebi mutsuzluğa mahkumdu.

" Annesi ve babası tarafından sevilmeyen bir kız, neden başka biri tarafından sevilsin ki ?" Çağla'nın kalbimi kıran sözleri doğruydu.

Kimse beni sevmiyordu. Kimse beni sevmeyecekti. Dört duvar arasında yalnızlık ve mutsuzluğa mahkum bir şekilde yıllarımı geçirip ölecektim. Annem ve babam arkamdan ağlar mıydı ? Buna bile verebileceğim kesin bir cevabım yoktu.

" Niye kimse beni sevmiyor ?" diye haykırmak istiyordum. Sorun bende miydi ? Hiç mi sevilecek bir tarafım yoktu ?

Konu sevgi olunca gurursuzluğum baş kaldırıyordu. Gözlerime siyah bir perde iniyor ve etrafımı göremiyordum.

Bir çok insanın hayalini süsleyen eve dıştan bakmayı bırakıp ağır adımlarla içine doğru yürümeye başladım. Gidecek başka bir yerim yokmuş gibi dönüp dolaşıp yine aynı yere geliyordum.

Cebimdeki anahtarı çıkartıp kapıyı açtım. Kapıyı yavaş bir şekilde kapatıp her zamanki sessiz adımlarım eşliğinde aşağıya inen basamaklara doğru yürüdüm. Kendi evimin içinde casper gibi süzülmek artık zoruma bile gitmiyordu. Buna öyle bir alışmıştım ki ses çıkartmaya korkar olmuştum.

Sessizliğim beni boğuyordu.

Büyük salondan gelen yüksek sese kulaklarımı kapatmam ve odama gitmem gerekiyordu lakin yapamadım. Yakalanırsam çok pişman olacaktım. Ama yine de sesiyle salonu dolduran annemi gizlice dinlemeye başladım. Kulaklarım yeterli gelmemiş gibi bir de gözlerimi diktim küçük boşluktan içeri.

" O kızdan nefret ediyorum Arif ! "

" Sakin ol Canan," diyen babam anneme doğru yaklaştı. Onların konuşmalarına bir çok defa kulak misafiri olmuştum. Ama bu defa çok farklıydı.

Canan Celebi ağlıyordu ve ben onu ağlarken hiç görmemiştim.

" Kardeşim onun yüzünden öldü." Gözünde yaş olan kadının bakışlarında nefret vardı ve bu nefret çok tanıdıktı. Korkuyla atan kalbimin üzerine elimi koydum.