Bir Adam, bir kadına ne kadar yardım edebilir.
ya da bu yardım maddi bir yardım mı olur?
yoksa manevi mi?
Peki bir adam, bir kadını aşkıyla iyileştirebilir mi?
Galiba oldu...
Ben Asya Özüm'ü hayata geri çevirebilmek için çok çalışan bir adam girdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim 2 haftadır her gün, mutluluğa açılıyor.
Her gülüşümün ardından gelecek bir acı varmış gibi hissediyorum. Bana bunu hissettiren onlarca insan oldu.
Bir karanlık bile insana bu kadar huzur verir mi? Ben zaten boş karanlık bir kuyuya düşmüşken biraz aydınlığa çıkmak benim de hakkım yok mu?
Ama ilk defa olduğum karanlık, sadece olduğum odanın karanlığı oldu. En sevdiğim siyah oldu bu gece.
Yatakta uzanmış, camdan gözüken akşam saatlerinin en güzel durduğu gökyüzünü izliyorum.
Hemen yan tarafım da ki masada duran, vazodaki çiçeğe kaydı gözlerim.
3 gün önce buğranın bana aldığı karanfillere.
Yüzümde bilmem kaçıncı kez oluşan huzurlu gülümseme yerini buldu. Bana çok iyi gelen insanlar da varmış meğer bu dünya da. Yanım da olmasını istediğim insanlar da olsa, onlar yerlerini gayette güzel kapattırdı bana.
3 gündür hepsinin benle ilgilenmesi beni hem üzüyor, hemde mutlu ediyordu. Yemeklerimi hergün aynı saat aralıklarında tek tek getiriyorlar.
Bana yaptığı şakalarla beni güldüren, güldürmeye çalışan buğra ve berke ise beni yalnız bırakmamaya yeminli gibilerdi.
Daha bir saat önce odamdan çıkıp, uyumaya gittiler. Ben mi? Ben ise yaşadıklarıma hala inanamazken, duygu dolu bakışlarımla, ilk defa gökyüzünü inceliyormuş gibi izledim.
Geçen senelerim de nasıl olur da bu güzelliği fark etmedim diye kızdım kendime. Hatta bazen ay'ı, ilk kez görmüşüm gibi bakıp ağladım da.
Evet hepsini yaklaşık 1 saatte yaşadım. Yoluna koymam gereken ilk şey duygularım dı sanırım. Karmakarışık duygularla, kalbim ve beynim iyice zorlanıyor. Git gide incelen bedenim, ruhum gibi küçülüyor.
Ben eriyorum.
Ben bitiyorum.
Ben, ben galiba gerçekten ölüyorum..
Ama ilk defa ölmeme sevinmeyecek insanlar var hayatım da sanırım.
Şuan ölmek bile güzel bana. Gözlerim kapansa bile yüzümdeki tebessümün gideceğini sanmıyorum.
Duvar da asılı olan saate kaydı gözlerim. Saat 2 ye geliyor. Yorgun değildim. Evet. Evet, yorgun değilim.
İlk defa bu kadar dinlenmiş hissediyorum. Kalkıp, hoplayıp, zıplayasım var hatta.
İnanabiliyor musunuz? Ben inanamıyorum. İnanamadığım şeyi anladınız ama değil mi?
Ben sevgi ihyacım giderildiği için iyiyim şuan. Benim hiçbir zaman kimseye ihtiyacım yoktu. Olmadı. Oldurtmadılar. Ama şimdi. Hayatıma giren 5 adam beni dünyanın en mutlu insanı yaptılar.
