Medya daki şarkıyı açıp okumanızı öneririm...❤
....................
Evet. Evet, çok yara aldım. Çok üzüldüm, çok ağladım, çok dayak yedim, cok dışlandım, hiç sevilmedim... çoğu kez ölmek istedim.
Ama birşey olur ya. Böyle herşey boka sararken, birden bi ışık belirir yolumuzda... vazgeçme der gibi. devam et, yürü! Der gibi. Yoluna devam et der gibi. Şuan kötü, çok kotu zamanlar ama sen ilerle der gibi...
Bunu bana söyleyen olmadı, devam et illaki mutluluk seni de bulur diyen biri olmadı.
Şu yaşıma kadar sadece benle olan kişi, iç sesimdi... o da benim bir parçam olduğu için, yine benim yanımda olan kişi bendim...
Ağladığım da sarılan, yaralarımı saran, gözyaşlarımı silen biri vardı.. Ben.. Ben...
Çoğu yaralarım iyileşti evet, ama ardında izlerini bıraktılar.
Mesela beni çıplak gören biri rahatca sırtımda, karnımda, bacaklarımda, kollarımda olan izleri farkedebilirler. Ben saklamadigim sürece...
Şuan hayatıma giren bu 5 adam benim her yaramı saracak olsalar da, ben alışkanlık olsa gerek yine onların dokunmalarina izin vermezdim. Benim asıl yaram kalpte. Onu iyilestirdiler ya.. daha da birseyin önemi yok benim için.
Şu 6 aylık sürede zamanın nasıl geçtiğini bile farketmeden, benim kalbimi- ruhumu iyileştiren adamlarla o kadar huzurluyum ki..
Her adımını ölüme atan ben, som 6 aydır yaşamaya atıyorum...
Hem gerçek, hemde mecazen ilk önce kalbimi iyilestirdiler. Şimdi ise iyice hayata dönmemi sağladılar.
Şimdi gireceğim ameliyata her ne kadar gözüm yaşlı girsemde, aslında çok mutluydum. O kadar mutluydum ki sanki ameliyata değil de bir partiye gidiyormuş gibiyim. Işte beni o kadar özel kılan adamlar yüzündendi bu.
"Allaha emanetsiniz."
Kapıdan girmeden önce söylediğim son şeyle derin bir nefes aldım. Iki yandan kapanan kapıyla, gözyaşlarımı ellerimle silip kocaman gülümsedim. Resmen içim içime sığmıyordu.
"Ameliyat olacak birisine göre fazla heyecanlısın asya." Dedi yanımdaki doktor hafif tebessümle.
Dudaklarımı birbirine bastırdım. Heyecanla kafamı salladım.
"Benim yerimde olsaydınız benden bir farkınız olacağını sanmıyorum." Gözlerim kapalı ameliyat kapısına takıldı. Iç çektim. "Dışarıda beni bekleyen ailem var. Biran önce onlara kavuşmak istiyorum." Hızla gözlerimi tekrar doktora çevirdim. Gülümsedim. "Hadi başlayım artık. Çok beklemesinler. Korkar onlar."
Heyecanlı sesime sadece burukca gülümseyerek cevap verdi.
"Şimdi 10 a kadar saymanı istiyorum." Bana verdikleri havayla bende yavaşça saymaya başladım. 5 'den sonrasında bilincim iyice kapandı.
......
Yemyeşil çiçekler arasında ilerlerken gördüğüm çiçeklerle durdum. Burası o kadar huzur vericiydi ki. Aldığım nefes bile cennetti sanki. Kafamı gökyüzüne kaldırdım. Masmavi gökyüzü tüm güzelliğiyle bana gülümsüyordu resmen.
Biraz daha ilerledim. Ilerlerken yanımda olan çiçeklere dokunarak yürüyordum.
Durdum. Tam önümde tonlarca karanfil yolumu kapatmıştı resmen. Her ne kadar bu görüntü çok hoş olsada, korkutucuydu aynı zamanda. Karanfillere gittim. Kokuları da nereden burnuma geliyordu. Tanıdık kokuyla derin bir nefes çektim içime.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUDUM
General FictionBir Adam, bir kadına ne kadar yardım edebilir. ya da bu yardım maddi bir yardım mı olur? yoksa manevi mi? Peki bir adam, bir kadını aşkıyla iyileştirebilir mi? Galiba oldu... Ben Asya Özüm'ü hayata geri çevirebilmek için çok çalışan bir adam girdi...
