OPOWIEŚCI Z SEJMU - TOM 2: IGRZYSKA ŚMIERCI, KOD KACZYŃSKICH I ILLUMINATI

Rozdział 50

- Macie mnie zaprowadzić do pana Antka, albo poderżnę jej gardło!

- Bartek - odezwał się stanowczo ojciec Mateusz. - Nie rób niczego, czego będziesz później żałował. Oddaj nóż.

Napastnik pokręcił stanowczo głową. 

- Ja chcę do pana Antka!

- Bartek. - Duchowny zbliżył się o krok.

- Nie podchodź, albo ją zabiję! Do pana Antka!

- Danuta nie jest niczemu winna. Wypuść ją, a zaprowadzę cię do pana Antoniego. 

- Masz mnie zaprowadzić teraz! Teraaaz! Aaaaaa! - wydał z siebie ryk. - Do pana Antkaaa! 

- Bartek, nie!

Ale było już za późno. Ostrze noża przejechało po skórze, pozostawiając czerwony ślad. W pierwszej chwili Marek pomyślał, że to nic takiego. Że to tylko powierzchowna rana, płytkie zacięcie. A potem, w jednej chwili, z szyi Holeckiej popłynął wodospad krwi. Upadła na kolana, łapiąc się w panice za gardło, jakby chciała je zatamować. 

Jak zza mgły polityk widział co nastąpiło później. Ojca Mateusza, rzucającego się na Misiewicza. Ich szamotaninę, wyrywanie sobie noża. Wzajemne dźganie, jakby nie liczyło się dla nich życie a jedynie śmierć przeciwnika. 

Powinien się ruszyć. Zareagować, pomóc duchownemu. Ale tylko stał, sparaliżowany strachem. 

Potem widział ojca Mateusza, okładającego leżącego pod nim Bartłomieja, a potem jedynie jego zwłoki. Ale nie przestawał. Ksiądz zadawał cios po ciosie. A kiedy wstał, spojrzał na swój brzuch. Na oko można było naliczyć dziesięć śladów po ostrzu. W jednej z ran, na środku brzucha, wciąż widniał nóż.

Wtedy Marek się ocknął. Podszedł do Mateusza i pozwolił mu osunąć się na jego kolana. 

- Niech ojciec mnie nie opuszcza, niech ojciec się nie poddaje - mówił.

- Przepraszam - wycharczał. - Musisz... musisz wygrać te Igrzyska i powiedzieć światu, co się tutaj dzieje. Musisz... - Zamknął oczy.

- Proszę księdza, proszę księdza. - Potrząsnął duchownym.

Ale ten nie otworzył oczu.

Marek wstał i wtedy to poczuł. Był sam. Całkiem sam.