YETİM (Ara Verildi)

1. Bölüm

Küçük valizinin fermuarını kapatırken heyecandan dudaklarını kemiriyordu. Artık on sekiz yaşını doldurmuş , bir yetişkin olmuştu. Kendi kararlarını kendi alabiliyordu ve ilk karar olarak da buradan ayrılmayı seçmişti.

Kendini bildi bileli bu yurtta yaşıyordu. Hiç tanımadığı ailesi onu komşularına bir saatliğine bakması için bırakıp ortadan kaybolduklarından beri buradaydı. Sosyal Hizmetler Çocuk Esirgeme Kurumu.

Zeynep Annesini anne bilmiş , buradaki çocuklarla kardeş olmuştu. Seviyordu burayı. Onca kimsesizliğin içinde birbirlerine yoldaş olmuşlardı , aile olmuşlardı. Ama arkadaşları , bu yıla kadar evlat edinilip gitmeyenler , yaşlarını doldurunca bir bir ayrılmaya başlamışlardı. Ve şimdi de o ayrılıyordu.

Zeynep Annesinin kocası dışarıda ona bir iş bulmuştu. Kendi düzenini kurana kadar kalması için evi de hazırdı. O yüzden içinde en ufak bir endişesi yoktu. Ama dışarıda , gerçek hayatta karşılaşacakları için heyecanlıydı. Oldukça.

Valizini yatağının üstünden alıp peşi sıra sürüklemeye başladı. Yatakhanenin kapısına geldiğinde dönüp bir kez daha baktı arkasına. Yıllar boyu evi olmuş , hatıralarıyla dolu bu büyük odadan ayrılmak içinin biraz olsun burulmasına neden oluyordu.

Boyaları yer yer dökülmüş lacivert ranzalara , metal , gri dolaplara , pencere pervazlarına yazdıkları yazılara , duvarlara yapıştırdıkları posterlere baktı son kez.

Zeynep Annesi istediği zaman geri dönebileceğini söylemişti ama Azra yenilip de buraya dönmeyecekti. Diğerlerinden on adım geride başlamış olabilirdi ama hiçbir eksiği yoktu onlardan. Damarlarında akan kanı sonuna kadar harcayıp , hayat mücadelesini kazanacaktı. Ne demişti geçen yıl gelen müfettiş ?

'' Sen istedikten sonra yapamayacağın hiçbir şey yok. Yeter ki iste.''

O da istiyordu. Normal bir insan gibi yaşamak , arkadaşlar edinmek , onlarla gezip tozmak , eğlenmek..

Ama buradaki insanları da unutacak değildi. Onlar ailem dediği insanlardı ve her zaman aklında , kalbinde olacaklardı.

Yatakhaneden çıktığında onu bekleyen insanları gördü. En önlerinde Zeynep Annesi vardı. Şakaklarında ağırmaya başlayan saçları topuzuna sıkıca tutturulmuştu. Belli etmemeye çalışsa da gözleri nemliydi. Arkasındaki insanlar da onun gibiydiler ama mutlu olduklarını da biliyordu.

Valizini bırakıp kendisine açılmış olan kolların arasına girdi. Annesiyle sıkı sıkı sarıldıktan sonra diğer annelere ve arkadaşlarına da veda etti. Yavaş yavaş yürüyerek yurdun bahçesine çıktılar. Herkes Azra'ya iyi dileklerini iletmiş daha sonra sınıflarına dönmüşlerdi.

Zeynep Annesi onunla birlikte dışarı çıktı. Zaten dışarıda da görüşecekleri için Azra o kadar üzülmüyordu. Erdal Amcasını görünce gülümseyerek yanına gitti. Adam da kollarını açmış onu bekliyordu.

'' Ooo benim kızım büyümüş de kendi hayatını mı kuruyormuş ?'' diyerek Azra'yı nazlandırdı.

Azra da küçük bir kız çocuğu gibi büzüşüp göğsüne sinmişti. Her ne kadar akrabalık bağları olmasa da bu iki insan ona anne baba olmuştu ve biliyordu ki kendi anne babasını anca bu kadar sevebilirdi.

'' Kızımı utandırma Erdal.'' diyerek kocasına kızdı Zeynep Annesi. Bunun üzerine Erdal Amcası da herzaman ki cümlesini kurmuştu.

'' Senin kızın da benim değil mi ?''

Erdal Amcasından ayrılıp tekrar Zeynep Annesine döndü.

'' Annem , zaten hep görüşeceğiz o yüzden seninle vedalaşmıyorum. Üstümden hayır duanı eksik etme çünkü buna çok ihtiyacım olacak.'' diyerek gülümsedi. Annesi de onu üzmemek için gülümseyerek saçlarını okşadı.